Αλλού την περιμέναμε τη λυτρωτική παρέμβαση του Θεού, του «Θεού της Ελλάδας», και αλλού έλαβε τελικά χώρα η φιλελληνική επιφάνειά του. Προεκλογικά, κι όχι επειδή τελούσαν υπό κρίση ορθολογισμού, αλλά επειδή ο λαϊκισμός δεν αφήνει ούτε τους ουρανούς ανέγγιχτους, τον επικαλούνταν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καρατζαφέρης· η παράδοση άλλωστε που μεταφράζει τη «δεξιάν του Κυρίου» σε «Κύριον της δεξιάς» κρατάει από πολύ παλιά, ενώ πολύ πολύ παλαιότερη είναι η τάση των ανθρώπων να στρέφονται αμήχανοι προς τα πάνω όταν τα πράγματα εδώ κάτω βαλτώνουν και γίνονται ασφυκτικά. Μολαταύτα, και πιθανόν επειδή η λήψις του ονόματός του δεν πρέπει να γίνεται επί ματαίω, κατά τας εντολάς, η Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ έμειναν δίχως τη θεϊκή συνδρομή και δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Και δεξιός να είναι ο Θεός, αδέξιος δεν είναι.
Μετεκλογικά, μόλις στην πρώτη του δήλωση μετά τα θεόπικρα γι’ αυτόν και το κόμμα του αποτελέσματα, τον Θεό τον επικαλέστηκε ο κ. Βενιζέλος, λέγοντας: «Ο ελληνικός λαός δεν έδωσε καθαρή εντολή. Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του». Η εντολή βέβαια, τουλάχιστον όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, ήταν καθαρότατη και ηχηρότατη, κι ίσως αυτό ακριβώς εξώθησε τον πρόεδρό του όχι ακριβώς στην προσευχή αλλά στο παράπονο: Πώς ο Θεός αποφάσισε να πριμοδοτήσει τους άθεους αριστερούς κι όχι τους ευλαβείς του κόμματός του, που ακόμα και με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις παίζουν, ώστε να μη χάσουν καμία ψυχή ανθρώπου – και καμία ψήφο; Ούτε και ο κ. Βενιζέλος εισακούστηκε όμως, παρότι Ευάγγελος. Και τούτο επειδή, κατά πάσαν πιθανότητα, εξακολουθεί να ισχύει το ευαγγελικό εκείνο «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ», μολονότι εμείς εδώ κάτω δεν ανεχόμαστε τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους – άλλη μία από τις «κάθετες» δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ, που πήρε κι αυτή σάρκα και οστά όσο κι ο Κάσπερ το φαντασματάκι.
Αλλά ο «Θεός της Ελλάδας», όπως επιμόνως τον αποκαλούμε εθνικοποιώντας τον με κτητική προπέτεια, δεν μας άφησε τελικά στην αδύναμη μοναξιά μας, αν και για να γίνει αυτό χρειάστηκε η υψηλότερη δυνατή μεσιτεία: του Οικουμενικού Πατριάρχη. Σύμφωνα τουλάχιστον με τον σπορτκάστερ του κρατικού καναλιού (είναι αυτό που έλεγαν κάποτε «ο εωρακώς μεμαρτύρηκε»), η πίστη του οποίου, γενικευθείσα, έδωσε δεκάδες τίτλους και υπότιτλους, χάρη στη θέληση του Θεού ο Ολυμπιακός νίκησε τους Ρώσους της ΤΣΣΚΑ στον τελικό του μπάσκετ. Ο θρίαμβος μάλιστα σημειώθηκε «σε χώμα ελληνικό» όπως είπαν κι έγραψαν οι πάσης αποχρώσεως αλυτρωτιστές μας, συγχέοντας την πορτοκαλιά μπάλα με την Κόκκινη Μηλιά και τον Γιώργο Πρίντεζη με τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Και προφανώς για να ευχαριστήσουν τον Θεό για την υψηλή συνδρομή του (καθοριστική, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, ιδιαίτερα στα ψηλά, στον τομέα των ριμπάουντ), οι Ελληνες φίλαθλοι πήγαν και αλληλοξυλοκοπήθηκαν κατανυκτικότατα έξω από την Αγιοσοφιά, με την ίδια πνευματικότητα που αλληλοσφάζονταν αιώνες πριν στα ίδια χώματα ορθόδοξοι και αιρετικοί. Πού το παράξενο. Πρώτον, οι οπαδοί λατρεύουν την ομάδα τους σαν θρησκεία και, δεύτερον, οι τυπικά αγαθότεροι των χριστιανών (όχι τίποτα χουλιγκάνοι δηλαδή), μοναχοί και ιερείς, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λύνουν τις πνευματικές-ιδιοκτησιακές διαφορές τους αλληλοδερόμενοι μπροστά στον Πανάγιο Τάφο κάθε Μεγάλο Σάββατο, εκεί όπου κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν εν πλήρει σιωπή.
Τυπικά βεβαίως, και κανονικά επίσης, δηλαδή κατά τας Γραφάς και ιδιαίτερα κατά τον πολιτικότατο Παύλο και τις επιστολές του, ο Θεός του χριστιανισμού είναι οικουμενικός. Δεν έχει περιούσιους λαούς και αδιαφορεί για χωρισμούς σε έθνη, φυλές αλλά και θρησκείες (αυτό το υπενθύμισε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, λέγοντας ότι «ο Χριστός δεν είπε πως, αν κάποιος είναι έγχρωμος ή μουσουλμάνος, να τον διώξεις», καυτηριάζοντας έτσι, μάλλον εις μάτην, τους φαινόνοες χρυσαυγίτες που κατηγορούν την Εκκλησία επειδή προσφέρει φαγητό και σε μετανάστες). Κανονικά δηλαδή ο Θεός των χριστιανών δεν είχε κανέναν λόγο να ευνοήσει τη μία εκδοχή ορθοδοξίας, την ελληνική, εις βάρος μιας άλλης, πολυπληθέστερης μάλιστα, ορθόδοξης εκδοχής, της ρωσικής. Και ούτε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σαν κριτήριο τη σερβική ορθοδοξία για να σταθμίσει τη στάση του, γιατί Σέρβους παίκτες είχαν και οι δύο ομάδες. Ως εκ τούτου, η υπέρ ημών εμπλοκή του στον τελικό του μπάσκετ, όπως τη διαπίστωσαν και την επικύρωσαν ειδικευμένοι αθλοθεολόγοι, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι εμείς είμαστε περισσότερο ορθόδοξοι από τους Ρώσους, στοιχείο που θα χρησιμοποιηθεί σε επόμενη σύγκρουση για τα πρωτεία της χριστιανοσύνης.
Επειδή όμως το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ισχύει και επί χριστιανισμού, θεολογικώς προσαρμοσμένο, χρειαζόταν και κάτι άλλο για να έρθει ο ερυθρόλευκος θρίαμβος, που η αλήθεια είναι ότι, έτσι όπως επιτεύχθηκε, τον καταχάρηκαν ακόμα και πολλοί μη γαύροι. Χρειαζόταν, όπως κατά κόρον ακούστηκε και γράφτηκε, η ελληνική ψυχή, η αδάμαστη, η ανίκητη, η αλύγιστη κτλ. Εδώ βεβαίως ανακύπτουν οι φιλολογικώς γνωστές «άσκοπες ερωτήσεις», προσαρμοσμένες και αυτές: Οι Ελληνες παίκτες του Παναθηναϊκού, που ηττήθηκαν, δεν διαθέτουν ελληνική ψυχή, ή την είχαν μεν πέρυσι, όταν είχαν πάρει για έκτη φορά την πολυπόθητη κούπα, αλλά εν τω μεταξύ εξασθένησε ή νοθεύτηκε; Επόμενο ερώτημα: Αν έχανε ο Ολυμπιακός, οι παίκτες του θα περνούσαν υποχρεωτικά από εξετάσεις ελληνομετρίας ώστε τους υστερούντες να τους γκρεμίσουν στον Καιάδα οι εναπομείναντες «Καθαροί»; Πάμε παρακάτω: Η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός άρχισε να ροκανίζει τη διαφορά όταν πόνταρε κυρίως στους άξιους νεαρούς Ελληνες παίκτες του. Αλλά και τότε ακόμα στην πεντάδα υπήρχαν ο Μάρκο Κέσελι και ο μαύρος Αμερικανός Κάιλ Χάινς. Εντάξει. Ο Κέσελι είναι Σέρβος, και, όπως προ ετών πιστεύαμε, η σερβική φυλή είναι ό,τι πλησιέστερο στην ελληνική. Αλλά ο Χάινς; Κι αυτός ελληνόψυχος; Ελληνόψυχοι και οι άλλοι δύο μαύροι Αμερικανοί της δωδεκάδας, για να φρίξουν έτσι οι σκοτειναυγίτες όσο κι ο Χίτλερ με τον Τζέσε Οουενς και τα τέσσερα ολυμπιακά μετάλλιά του το 1936, στο Βερολίνο; Κι ακόμα πιο βαρύ ερώτημα: Μέτοχος της ελληνικής ψυχής είναι κι εκείνος ο παλιοσκοπιανός ο Πέρο Αντιτς με τα κρίσιμα ποντάκια του; Φρίξον, ήλιε…