Μέχρι και βουνά και φαράγγια δήλωνε ο περιούσιος λαός ως χωράφια του για να εισπράττει ευρωπαϊκές επιδοτήσεις -το φαράγγι της Σαμαριάς λ. χ. γνώρισε μεγάλες δόξες ως λαχανόκηπος. Το ευρωπαϊκό πάρτυ τελείωσε, οι κουτόφραγκοι μετετράπησαν σε αποικιοκράτες κατακτητές και τα επιδοτούμενα εδάφη σε αποικία. Αλλ’ έρχεται -ήρθε ήδη- ο Μπολιβάρ, ο Ελευθερωτής. Και τώρα αρχίζουν τα έπη. Τα λατινοαμερικάνικα.
«Εμπρός Αλέξη / για μια Ελλάδα σέξυ» αλαλάζει το ελληνικό νιάτο στο διαδίκτυο. Αυτό που έδωσε τη δυνατότητα στον «σέξυ» να μας κατσικωθεί. Οι αθώοι του αίματος νέοι οι εγκαταλελειμμένοι (αν-άγωγοι, απαίδευτοι, ανεπάγγελτοι και άνεργοι) να τσαλαβουτάνε ανεμβολίαστοι στο χαώδες ιντερνετικό έλος και να χειραγωγούνται από τον πάσα ένα δημαγωγό.
Οπου διαπρέπει ο Τσυριζοτσιπρίξ. Κατηγόρησε για υποκρισία τους άλλους την ίδια ακριβώς στιγμή που διακήρυξε ότι πρότεινε για πρωθυπουργό τον Αρσένη επειδή «είναι έμπειρος». Γι’ αυτό, όχι για να ρυμουλκήσει στον Σύριζα τους ψηφοφόρους Λούκα 0,9% η οποία ως γνωστόν «ετέθη στη διάθεσή του» έναντι έδρας… φακής. Και «μάζευε κι ας είν’ και ρώγες» και υποκρισία και θράσος αποπάνω.
Είχε πάντως την πλάκα της (μαρμάρινη…) η μετεκλογική οπερέτα. «Νά ‘το, νά ‘το, το δαχτυλίδι πού ‘ν’ το, πού ‘ν’ το, δεν θα το βρεις». Και πώς να το βρεις στους ομίλους των «κοινωνικών εταίρων» που το περιέφερε ο Τσυριζοτσιπρίξ ή στα κοριντόρ του Σύριζα που χάθηκε ο Κουβέλης (τότε γιατί έφυγε από εκεί ο άνθρωπος;) ή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που το έριξε ο λιθοξόος Κατακαμμενίξ. Αυτός πια για να στηρίξει κυβέρνηση μόνο την ανεξαρτησία της Βορείου Ηπείρου που δεν ζήτησε. Την επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης Κιουτσούκ – Καϊναρτζή που ζήτησε, δε λέω, λογικό.
Το είχαν δει κι αυτό το έργο οι αρχαίοι ημών. Δεν έβαλε τυχαία ο Αριστοφάνης στους «Ιππείς» έναν κωλοπετσωμένο λουκανικά να κερδίζει την εξουσία αφού αποδείχτηκε ειδεχθέστερος λαοπλάνος ακόμη κι από έναν εξέχοντα επαγγελματία του είδους όπως ο Κλέων ο Δημαγωγός (για να μην πούμε επίκαιρα ονόματα). (Λ. χ. Σαμαράς). (Που επί δύο χρόνια όχι μόνο αρνήθηκε να βάλει πλάτη για να βγει το εθνικό κάρο απ’ τη λάσπη, όπου εξαιτίας και της παράταξής του είχε πέσει, αλλά έκανε κι ό, τι μπορούσε για να υπονομεύσει ακόμη και την υποψία πανεθνικής προσπάθειας, διασπείροντας urbi et orbi «αντιμνημονιακό» μένος. Θύμα του οποίου πέφτει τώρα όχι μόνο ο ίδιος κι η Ν. Δ. σούμπιτη αλλά και η χώρα ολάκαιρη).
Του Σταμάτη Φασουλή όμως μια χαρά του κάθεται η περίσταση αφού ανεβάζει με το ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο και τον Πέτρο Φιλιππίδη πρωταγωνιστή αυτήν ακριβώς την κωμωδία του Αριστοφάνη. Αν υπάρξει βέβαια Φεστιβάλ φέτος. Γιατί έτσι που άφησε μετέωρο οικονομικά τον Λούκο ο αλήστου ΥΠΠΟΤης Γερουλάνος οι ματαιώσεις που υπήρξαν ώς τώρα Διόνυσος οίδε πού θα σταματήσουν.
Και θα έχουμε άραγε όρεξη για κωμωδίες τον Ιούλιο άμα μας ξημερώσει καμιά τραγωδία μες στον Ιούνιο -ιδίως εκεί στις 18. «Στις δεκαοχτώ, στις δεκαοχτώ, σοσιαλισμό»… Διότι, των λαϊκών ονειρώξεων ούτως εχουσών, «το δις εξαμαρτείν φυγείν αδύνατον» που θα έλεγε κι ένας φίλος αχταρμεύων ακουσίως παροιμίες και ρητά. Εκ στόματός του είχεν αποδράσει το αμίμητο «Κι η αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Οπου πονηρά αλώπηξ η κυρά Μαριώ-Ελλάς, που προς στιγμήν επίστεψε πως ανήκει στον πυρήνα των ευκράτων της Ευρώπης. Ενώ είχαν δίκιο τελικά όσοι μουρμούριζαν Πού Πας Ρε Καραμήτρο.