Οι προσεχείς εκλογές θα έχουν τη μορφή δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ανεξαρτήτως από την πρόταση της κ. Μέρκελ. Από μίαν άποψη θα έλεγε κανείς ότι επανατίθεται το δίλημμα που τόλμησε να ψελλίσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να ανατραπεί από πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του που εμφανίζονται στην τηλεοπτική οθόνη καθημερινώς διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να οδηγήσουν τη χώρα εκτός της Ευρωζώνης. Δεν πείθει ο κ. Τσίπρας τους πολιτικούς του αντιπάλους, και είναι λογικό.
Η προγραμματική ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑ, η απειρία που χαρακτηρίζει το ανερχόμενο αυτό κόμμα θα έπρεπε να λειτουργήσει υπονομευτικά, εάν ένας οιστρηλατούμενος λαός δεν εσύρετο σε εκλογές υπό το βάρος των καταθλιπτικών επιπτώσεων του Μνημονίου. Οι υπερασπιστές του ευρώ θα έπρεπε να είχαν συμπεριφερθεί με μεγαλύτερη ωριμότητα εάν δεν ήθελαν να θέσουν εν κινδύνω την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας που μετά πάθους αλλά οψίμως και με καινοφανή ερασιτεχνισμό προασπίζονται.
Ωστόσο, παρά την ένταση, τον πανικό και τους δραματικούς τόνους, τις προειδοποιήσεις περί ολικής καταστροφής, η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα και η ελληνική κοινωνία ξαναζεί ημέρες του 1974-1981, αλλά σε χρονικό διάστημα εξόχως περιορισμένο τη φορά αυτή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Οι βουλευτές, τα στελέχη και όσοι ψηφοφόροι παραμένουν πιστοί στο κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μπορούν να αντιδρούν ή να αγανακτούν με τον παραλληλισμό. Η άποψή τους μάς αφήνει αδιάφορους, διότι λησμονούν την αφετηρία ενός κόμματος που εμφανίσθηκε ως μετενσάρκωση του ΕΑΜ τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως.
Απουσιάζει από τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως το εθνικιστικό στοιχείο που ήταν ιδιαιτέρως αισθητό στο αρχέγονο ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου οικοδομούσε κόμμα πάνω στην ταπεινωτική ήττα του ελληνισμού στην Κύπρο. Σήμερα όμως και αφού εδώ και δύο δεκαετίες ο εθνικισμός υπονομεύθηκε, ο κ. Τσίπρας δείχνει ότι δεν του είναι απαραίτητο στοιχείο. Το κενό αυτό αποπειράται να αξιοποιήσει ο κ. Πάνος Καμμένος, ο ηγέτης του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Η μάχη της «εθνικής κυριαρχίας» εντοπίζεται από τον κ. Τσίπρα στο Μνημόνιο και στις οδυνηρές συνέπειες που δημιουργεί η εφαρμογή του, αυξάνοντας δραματικά τον αριθμό των ανέργων, οδηγώντας σε μοναδική απομείωση των εισοδημάτων, συντρίβοντας τη μεσαία τάξη. Αυτά τα άκρως αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία οδηγούν σε μια άναρχη αύξηση της ισχύος του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να δημιουργεί στον κ. Τσίπρα αμηχανία, με αποτέλεσμα να αναθεωρεί σταδιακώς τις πρώτες άκρως απορριπτικές τοποθετήσεις του.
Οι προσαρμογές του Ανδρέα Παπανδρέου έναντι του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ διαμορφώθηκαν σταδιακώς σε μια επταετία. Ο κ. Τσίπρας το επιχειρεί εντός ελαχίστων μηνών. Φυσιολογικώς τα «αστικά» κόμματα της Ελλάδος θα έπρεπε να δώσουν τη μάχη στο επίπεδο αυτό. Μετατρέποντας τις εκλογές σε δημοψήφισμα για το ευρώ, υπάρχει κίνδυνος να εδραιώσουν την αντιευρωπαϊκή τάση στην Ελλάδα. Δεν είναι το μόνο σφάλμα που διαπράττουν.