Πριν από λίγες ημέρες ένας 78χρονος Ολλανδός συνταξιούχος, εγκατεστημένος μόνιμα από τη δεκαετία του ’90 στη Μονεμβασιά, μεταφέρθηκε αιμόφυρτος, άγρια ξυλοκοπημένος στο πρόσωπο, σε νοσοκομείο της περιοχής. Ηταν 7.30 πρωί Κυριακής όταν δυο Ελληνες, γύρω στα 45, του επιτέθηκαν αφού τον ρώτησαν «αν είναι Γερμανός». Η απάντηση «Ολλανδός» δεν τους αναχαίτισε. Τι Ολλανδός, τι Γερμανός, να σπάσουν στο ξύλο τον ξένο ήθελαν οι άνθρωποι, για… «να δείξουν σε όλους αυτούς που επιβουλεύονται τη χώρα μας». Ωραίοι ως Ελληνες οι δράστες επέστρεψαν μάλιστα για να αποτελειώσουν (;) το έργο τους, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Την περασμένη Πέμπτη το πούλμαν που μετέφερε την αποστολή του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ, για τον πρώτο τελικό στο μπάσκετ με τον Ολυμπιακό, δέχθηκε επίθεση με πέτρες στο ύψος του Μοσχάτου, με αποτέλεσμα να σπάσουν τζάμια και να τραυματιστούν δύο παίκτες από τα θραύσματα.
Στην ΑΣΟΕΕ εισέβαλαν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ αφού πρώτα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, δύο μηχανές είχαν δεχθεί επίθεση με μπουκάλια. Δεν έχει μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τη βραδιά που ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Κ. Μπογδάνος σύρθηκε και ξυλοκοπήθηκε στα Εξάρχεια. Εγραψε ο ίδιος: «Καθώς δέχτηκα επίθεση πληροφορούμενος από τους τιμωρούς μου ότι είμαι υπέρ του Μνημονίου, κρίνω πως το χτύπημα είναι υπό την ευρεία έννοια πολιτικό. Δύο, συνεπώς, είναι κατά βάση οι χώροι από τους οποίους σκέφτομαι ότι μπορεί να χτυπήθηκα, συν ένας: ακραία Αριστερά, ακραία Δεξιά – μπαλαντέρ το παρακράτος». Μέλη της Χρυσής Αυγής χτύπησαν με λοστούς μετανάστες στην Καλλιθέα. Από την αθροιστική αυτή αναφορά πρόσφατης εσοδείας, (όσων βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καθώς υπάρχουν και ξυλοδαρμοί που δεν κοινοποιούνται από φόβο), δεν εξαιρώ και το εξής περιστατικό: Βράδυ, αργά, στο Γκάζι, χρυσαυγίτες πέταγαν στον δρόμο φυλλάδια εναντίον των ομοφυλόφιλων. Ο τίτλος: «Μετά τους μετανάστες έρχεται η σειρά σας».
Χούλιγκαν, άκρα Αριστερά, Χρυσή Αυγή, άτομα με ή χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, οργανωμένα ή άτακτα, δίνουν μαθήματα «καθαρότητας», ορμούν δηλαδή σε ό, τι κινείται διαφορετικά: είτε πρόκειται για άποψη είτε για θρησκεία είτε για χρώμα είτε για επιλογή συντρόφου, ομάδας κ. ο. κ. Ουδέποτε η ελληνική κοινωνία είχε τόσο πολλούς εχθρούς. Ο καθείς με τον εχθρό του. Δεν αντέχουμε, δεν μας αντέχουν.
Η αδυναμία συνύπαρξης απέκτησε πλέον και θεσμικό χαρακτήρα: στην ορκωμοσία της Βουλής οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής ήταν οι μόνοι που δεν εγέρθησαν, όταν έδωσαν όρκο στο Κοράνι οι δύο μουσουλμάνοι βουλευτές.
Μετά τη θεωρία της απενοχοποιημένης ψήφου θα πρέπει να αναζητήσουμε και τις αιτίες για το απενοχοποιημένο ξύλο. Η σωματική άσκηση βίας, η κακοποίηση του άλλου, η στοχοποίηση που αποκτά μιαν ανεξέλεγκτη ποικιλομορφία, η εξωστρέφεια της βίας. Μπορεί ιστορικά οι αναφορές να εστιάζονται σε εθνικούς διχασμούς, στον Εμφύλιο, στο παρακράτος, στη δικτατορία, στον αυριανισμό που θέριζε ανθρώπους, υπολήψεις και συνειδήσεις στον κολοφώνα του παπανδρεϊσμού. Ομως η σύνθεση και το εύρος των σύγχρονων περιστατικών δεν βρίσκουν επαρκή ερμηνεία μόνο σε αυτήν τη διαδρομή.
Την αυξημένη δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας ενισχύουν οι συνεχείς αποκαλύψεις φαυλότητας του πολιτικού προσωπικού, η διαφθορά, διαταξική, διαχρονική, χωρίς εξαιρέσεις επαγγελματικών ομάδων ή κατηγοριών, η μη λειτουργία (ή, ακόμα χειρότερα, η επιλεκτική λειτουργία) θεσμών και εξουσιών, η ατιμωρησία.
Ως πρότυπα πλέον θεωρούνται όσοι επενδύουν στην τιμωρία, όσοι προτείνουν ομοιοπαθητική θεραπεία στην οργή και στην αγανάκτηση, όσοι πλειοδοτούν στον λαϊκισμό, στην άρνηση. Η αδυναμία της πολιτικής επέτρεψε σε εξωθεσμικά κέντρα και ιδιωτικά συμφέροντα να κυριαρχήσουν. Τώρα δρέπουμε τους καρπούς του δέντρου της κρίσης που φροντίσαμε να δυναμώσει και να αυτονομηθεί. Γιατί δεν είναι βέβαια μόνο η αλυσιδωτή, αλληλοεξαρτώμενη, ευρωπαϊκή, οικονομική συγκυρία. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πιο σύνθετο και γι’ αυτό πιο δύσκολο να βρει λύση και στηρίγματα.
Τι θα ανακόψει το πισωγύρισμα, την ταχύτατη οπισθοδρόμηση, την επικίνδυνη αναδίπλωση και αποκοπή της χώρας μας από τον υπόλοιπο, εξελισσόμενο κόσμο; Ο κοινωνικός πλούτος της δημοκρατίας υφίσταται ισχυρές επιθέσεις, η βία δεν είναι μόνο σύμπτωμα, αλλά και αιτία της στροφής στον συντηρητισμό, στη μη ανοχή. Οι πυλώνες της δημοκρατίας που είναι η συναίνεση, η συμμετοχή και η κοινωνική προστασία πριονίζονται, υποβαθμίζονται.
Ο,τι θεωρούσαμε δεδομένο υποχωρεί. Υποχωρούμε, στα μετόπισθεν. Λίγο ακόμη και θα χωριστούμε σε περιοχές μνημονιακών – αντιμνημονιακών, ευρωπαϊστών – αντιευρωπαϊστών, λευκών – σκουρόχρωμων, ολυμπιακών – παναθηναϊκών, ετεροφυλόφιλων – ομοφυλόφιλων… Τα αντιθετικά ζεύγη θα πολλαπλασιάζονται, η πόλωση θα κλονίσει σοβαρά τη συνύπαρξη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τυραννικό και βάρβαρο από την «καθαρότητα». Από την αυτιστική βεβαιότητα. Οταν η κοινωνία μετατρέπεται σε ρινγκ δεν υπάρχουν θεατές. Μόνον αντίπαλοι.