Είναι η μεγάλη μας στιγμή. Ολη η υφήλιος κρέμεται από την απόφαση που θα πάρουμε σήμερα. Ετσι που τα βλέπουν τα πράγματα οι ξένοι, θα πίστευε κανείς ότι η επιλογή μας σήμερα θα είναι τόσο σημαντική όσο η μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ., η οποία καθόρισε το μέλλον της Αθήνας και άνοιξε τον δρόμο για τον Δυτικό πολιτισμό. Αν σήμερα ψηφίσουμε Τσίπρα αντί για Σαμαρά, μπορεί να αναγκαστεί η Ελλάδα να βγει από το ευρώ, να αρχίσει η διάλυση της Ευρωζώνης, η κρίση να επεκταθεί σε τράπεζες και χώρες σε όλο τον κόσμο, να κοστίσει στον πρόεδρο Ομπάμα την επανεκλογή του, και να προκαλέσει άλλα, ακόμη χειρότερα δεινά.
Αυτά φοβούνται πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι και οικονομολόγοι, και δεν μπορούν να καταλάβουν πώς οι Ελληνες μπορούν να πάρουν μια απόφαση που ίσως τους οδηγήσει εκτός Ευρωζώνης. Ισως, όμως, ένα μέρος του προβλήματος πηγάζει από την αδυναμία των Ελλήνων να δουν την πραγματικότητα, ενώ ένα άλλο από την επιμονή των Γερμανών στον δικό τους πραγματισμό. Ετσι, ενώ όλοι οι άλλοι ανησυχούν, η Ελλάδα και η Γερμανία είναι σαν ένα ζευγάρι που συνήθισε τόσο στην τρέλα του που δεν βλέπει ότι καβγαδίζει πάνω από το κενό. Μαζί θέτουν σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ και το μέλλον της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα, μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού φαίνεται να πιστεύει αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας, ο οποίος αμφισβητεί ότι η Ελλάδα δεν θα πάρει την επόμενη δόση του δανείου αν αυτός δεν υπογράψει τη συμφωνία με την τρόικα. Παρουσιάζει όσους φοβούνται τις επιπτώσεις μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ ως σκέλη μιας τεράστιας πλεκτάνης που έχει ως στόχο την αρπαγή της εξουσίας από την αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Από το πέσο της Κολομβίας που χάνει αξία έως τα εργοστάσια της Κίνας που ελαττώνουν την παραγωγή τους, από τον τρομαγμένο γείτονα Μάριο Μόντι έως τον Μπαράκ Ομπάμα, από τους αξιωματούχους της Ε.Ε. έως τον τελευταίο σχολιαστή στην Ελλάδα, όλοι είναι έμποροι του φόβου, ενώ ο λαός πρέπει, με τη σειρά του, να «τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες στην πολιτική και στα δελτία των οκτώ». Παρασυρμένος από τη μέθη της αυξανόμενης επιρροής του, ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να δει πέρα απ’ ό,τι θα του φέρει ψήφους.
Στη Γερμανία, η Αγκελα Μέρκελ κρατάει μια σταθερή γραμμή, επιμένοντας ότι όλοι πρέπει να δουλεύουμε σκληρά, να καταναλώνουμε λιγότερα απ’ όσα παράγουμε και να μην χρειαζόμαστε τη βοήθεια κανενός. Την Πέμπτη το επανέλαβε με άλλο τρόπο: «Η δύναμη της Γερμανίας δεν είναι απεριόριστη», δήλωσε. «Οπότε, η ιδιαίτερη ευθύνη μας ως ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης είναι να έχουμε ρεαλιστική επίγνωση της δύναμής μας ώστε να τη χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά για τη Γερμανία και την Ευρώπη».
Την ώρα που η Ελλάδα στέκει πάνω από την άβυσσο, που η στήριξη της Ε.Ε. στην Ισπανία δεν φαίνεται να τη σώζει, και που η Ιταλία ολισθαίνει προς τον κίνδυνο, η κ. Μέρκελ επικαλείται την πατροπαράδοτη γερμανική φειδώ για να καθησυχάσει τους συμπατριώτες της ότι αυτή θα συνεχίσει να δρα ως αυστηρή μαμά η οποία δεν θα σπαταλάει τους κόπους τους -αλλά την ίδια ώρα καταδικάζει άλλες χώρες του ευρώ, δηλώνοντας ότι η Γερμανία δεν παίζει το παιχνίδι των άλλων μεγάλων οικονομιών- που βασίζονται στην ψευδαίσθηση ότι μπορούν να αποπληρώσουν όλα τους τα χρέη. Η απάτη αυτή βολεύει και τους δανειστές και τους δανειζόμενους αλλά δεν ταιριάζει στην κ. Μέρκελ – αν θυμηθούμε και τα σκοτεινά παραμύθια των πατριωτών της αδελφών Γκριμ όπου ενοχλητικά και απερίσκεπτα άτομα βρίσκουν οικτρό τέλος. Αφοσιωμένη, όμως, στη δική της πραγματικότητα, η κ. Μέρκελ αγνοεί την άλλη: Η Ε.Ε. δεν είναι μόνο η Γερμανία, και ενώ η Γερμανία είναι η ισχυρότερη χώρα, μπορεί επίσης να κάνει τεράστια ζημιά. Αυτό φαίνεται όταν δείχνει ότι και στην περίπτωση της Ισπανίας κάνει όπως έκανε με τη μικρή Ελλάδα στην αρχή της κρίσης.
Αυτή η συμπεριφορά εξουδετερώνει τη δύναμη -την αληθινή, όχι τη φαντασιακή- της Ευρώπης.
«Αν βλέπαμε την Ευρωζώνη ως μία χώρα, θα ήταν μια υγιής και ισορροπημένη οικονομία», παρενέβη πρόσφατα ο Ιγνάζιο Βίσκο, διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας. «Χωρίς ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση, πολλαπλασιάζονται οι ευαισθησίες των μεμονωμένων χωρών. Χωρίς τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των σωστών διοικητικών κανονισμών, είναι δύσκολο να διατηρηθεί η νομισματική ένωση». Αν οι Ελληνες και οι Γερμανοί μπορούσαν να δουν το δικό τους ρόλο – ο καθένας με τις δικές του υποχρεώσεις και δικαιώματα – θα χτίζαμε, δεν θα γκρεμίζαμε την Ευρώπη.