Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Κανείς δεν θέλει αυτόν τον καιρό να έχει οποιαδήποτε σχέση με την Ελλάδα. Ισπανοί και Ιταλοί, για σημειολογικούς, και όχι μόνον, λόγους, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, απέφυγαν ακόμα και να… χαιρετήσουν, που λέει ο λόγος, την ελληνική αποστολή, για να μην ταυτισθούν μαζί της. Ολα τα υπόλοιπα, περί αλληλεγγύης και νοτιοευρωπαϊκού μετώπου, όπως μπορούν να βεβαιώσουν οι δημοσιογράφοι που κάλυψαν το γεγονός, ήταν, και είναι, απλώς, για εσωτερική κατανάλωση. Ελληνική εσωτερική κατανάλωση, εννοείται.
Το δεύτερο που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι αυτό τον καιρό κανείς δεν «χαρίζει» και πολύ περισσότερο κανείς δεν θέλει να μοιρασθεί τίποτα με την Ελλάδα. Ούτε καν… γρίπη, που λέει ο λόγος. Οπερ σημαίνει ότι η πρόταση Βενιζέλου να διεδικήσει η χώρα μας, όχι απλά διετή, αλλά τριετή εφαρμογή τους Προγράμματος Αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας μόνο σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να παραπέμπει ως προς την αποδοχή της. Οι Γερμανοί σήμερα δεν συζητούν καν το ενδεχόμενο της μονοετούς, αν δεν συμμορφωθούμε. Στα «μεγάλα κέφια» τους μας δίνουν μερικές εβδομάδες (όπως έκανε το Σάββατο ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των συγκυβερνώντων Φιλελευθέρων), που ακούγεται περισσότερο σαν αστείο. Επειδή και ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά τι παίζεται στις Βρυξέλλες και κυρίως, πώς παίζεται, ας υποθέσουμε ότι έβαλε ένα μαξιμαλιστικό στόχο και ανέβασε τον πήχυ (όσο μπορεί πιο) ψηλά, μάλλον, για εσωτερικούς λόγους.
Μόνο που πολιτική εξόδου από την κρίση με γνώμονα την πλειοδοσία μαξιμαλιστικών στοχεύσεων δεν γίνεται. Το κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς κόστος. Ολοι οι υπόλοιποι, μέσα κι έξω, ξέρουν ότι εδώ όπου έχουν φτάσει τα πράγματα, κρινόμαστε στη βάση της day to day συμπεριφοράς μας. Και αν δεν είναι ικανοποιητική, τότε «λεφτά τέλος». Ο νέος υπουργός Οικονομικών ξέρει πώς σκέφτονται οι κοινοτικοί και αν το είχε ξεχάσει, φρόντισαν να του το θυμίσουν τη Δευτέρα το βράδυ, ποικιλοτρόπως. Και μπορεί ο Γερμανός ομόλογός του να του εξέφρασε τη συμπάθειά του, αλλά μέχρις εδώ. Γιατί η απόσταση που χωρίζει τη συμπάθεια από τα δύο χρόνια «καπέλο» στο Πρόγραμμα είναι όση από την Αθήνα έως τις Βρυξέλλες, με ενδιάμεσο σταθμό το… Βερολίνο.
Ο κ. Στουρνάρας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι αν δεν δείξει δείγματα αποφασιστικής γραφής άμεσα, τότε όχι τον Σεπτέμβριο δεν πρόκειται να έλθει η επόμενη δόση από το δάνειο, αλλά ούτε τα Χριστούγεννα. Οι πιστωτές το λένε όσο πιο ξεκάθαρα μπορούν και σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται: Για να ξαναπάρετε λεφτά, θα πρέπει να παρουσιάσετε έργο. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό…