Με το χθεσινό σημείωμα (ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!) προσπάθησα να φέρω στην προσοχή σας τη μεγάλη διαφορά αντίληψης για το κόστος εργασίας, μεταξύ όσων εμπόρων εισάγουν ίδια με τα εγχωρίως παραγόμενα και των άλλων, που παράγουν εγχωρίως τα ίδια αγαθά.
Συμφωνούμε λοιπόν ότι ο επιχειρηματίας-έμπορος, έχει ελάχιστο ενδιαφέρον για το μέγεθος του δικού του κόστους εργασίας. Ενθερμα όμως υποστηρίζει μιαν όσο γίνεται υψηλότερη αμοιβή για όλους. Το κόστος εργασίας των εισαγομένων αποτελεί πονοκέφαλο για τον παραγωγό τους και όχι για τον διακινητή τους. Κι επειδή ο παραγωγός είναι σε άλλη χώρα, ο έμπορος «ξεχνά» να υπολογίσει το κόστος εργασίας που έχει ενσωματωθεί στο εμπόρευμα.
Αν η ελληνική μονάδα παραγωγής υποχρεωθεί να αυξήσει το κόστος εργασίας, χωρίς προηγουμένως να επιτύχει βελτίωση της παραγωγικότητας, θα πρέπει να αυξήσει την τιμή του προϊόντος αναλογικά ή να περιορίσει το ποσοστό κέρδους ή να εμφανίσει ζημία. Η διαφορά είναι αυτονόητη και εξηγεί πολλά.
Προφανώς, όλοι όσοι παράγουν μέσα στη χώρα, δεν επηρεάζονται με τον ίδιο τρόπο. Εκείνοι που εισάγουν όλες τις πρώτες ύλες που χρειάζεται η μεταποίηση, έχουν μικρότερο ενδιαφέρον για το κόστος εργασίας, από τους άλλους, που μεταποιούν δικές τους πρώτες ύλες.
Αυτός που εισάγει φθηνό κατεψυγμένο και συμπυκνωμένο χυμό για την παραγωγή ανασυσταμένου αναψυκτικού, θα συντρίψει τις τοπικές χυμοποιίες με την εγχώρια πρώτη ύλη. Το ειδικό βάρος του εργασιακού κόστους είναι πολύ διαφορετικό για τις δύο ομοειδείς επιχειρήσεις.
Μια παρατήρηση ακόμη. Εμποροι, επαγγελματίες παροχής υπηρεσιών και μικροί βιοτέχνες, καλά αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να διευρύνουν το περιθώριο κέρδους τους όταν η πελατεία τους έχει μεγαλύτερη εισοδηματική άνεση. Καλύτερα ακόμη αν δημιουργείται και κάποιος πληθωρισμός, που «λαδώνει» τον μηχανισμό. Πρόκειται για το «ιδεώδες κύκλωμα», που «μοιράζει ευρώ». Το πρόβλημα βρίσκεται στο απλούστατο γεγονός ότι χρειαζόμαστε εργάτες και αφεντικά, κόστος εργασίας και κεφαλαίου, ικανά να δημιουργήσουν εγχωρίως, προϊόντα και υπηρεσίες που θα μπορούν να αγοράζουν όλα τα ευρώ που τιμολογούν όσοι εισάγουν ξένη δουλειά, με ξένα λεφτά. Φίλος της χώρας και του εργαζόμενου δεν είναι όποιος μοιράζει πολλά που δεν τα έχει δημιουργήσει. Αλλά όποιος έχει φτιάξει πολλά και μοιράζεται δίκαια τα περισσότερα.
Η ανοιχτή και ανταγωνιστική αγορά εργασίας έχει σχεδόν προσαρμοστεί και αυτό είναι σπουδαίο. Η αναδιάταξη, που είχε την «οικονομική ευφυΐα» και το «πολιτικό θάρρος» να περάσει η κυβέρνηση Παπαδήμου, θα έχει τελειώσει στους πρώτους μήνες του 2013. Κάποιοι όμως ονειρεύονται το «όπισθεν ολοταχώς» ή, αλλιώς, την «επεκτασιμότητα»!