Στις εκλογές της 16ης Ιουνίου ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό των πολιτών που ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία το έκαναν με βαριά καρδιά. Ορισμένοι δε με πολύ βαριά καρδιά ή όπως λέει ο λαός «με το μαχαίρι στον λαιμό». Παραδοσιακοί ψηφοφόφοι του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν για πρώτη φορά Δεξιά μόνο και μόνο για να ανακόψουν την πορεία του Αλέξη Τσίπρα προς την εξουσία. Ούτε το κόμμα, ούτε ο ίδιος ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είχαν τη δυναμική να εμπνεύσουν. Ολες αυτές οι παρατηρήσεις δεν βασίζονται στις επιστημονικές έρευνες τάσεων της κοινής γνώμης, αλλά σε προσωπικές «σφυγμομετρήσεις» εκείνων των ημερών.
Μάλιστα ως βασικό «πρόσκομμα» αναφερόταν ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει ταυτιστεί με το ρεύμα της λαϊκής Δεξιάς, ήταν ο πολιτικός που κατήγγειλε με σφοδρότητα το πρώτο Μνημόνιο, το στυλ, το ύφος και η ρητορική του δεν αρέσει στο εκσυγχρονιστικό «μπλοκ» της κοινωνίας που θα προτιμούσε κάποιο άλλο πρόσωπο στη θέση του.
Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα και ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε τα ηνία της χώρας στην κατά τεκμήριο πιο δύσκολη στιγμή της πρόσφατης Ιστορίας της. Κανείς δεν ξέρει ποιες θα ήταν οι κυβερνητικές επιλογές του σημερινού πρωθυπουργού αν οι οικονομικές συνθήκες ήταν διαφορετικές, λιγότερο πιεστικές, λιγότερο κρίσιμες.
Η Ιστορία θα κρίνει τον Αντώνη Σαμαρά υπό το αδυσώπητο φως της μεγάλης ελληνικής κρίσης. Ιδού λοιπόν η τεράστια ευκαιρία. Αν η πολιτική Ιστορία είχε εξελιχθεί στον τόπο μας, διαφορετικά ο Σαμαράς θα ήταν πιθανότατα ένας ακόμα σταθμός στο βαρετό έργο εναλλαγής του ελληνικού δικομματισμού. Λίγο καλύτερος, ίσως, λίγο χειρότερος, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Τώρα όμως κρατά στα χέρια του την ίδια την Ιστορία. Δεν θα εξαρτηθούν τα πάντα από τον ίδιο σε αυτό το απρόβλεπτο, αβέβαιο, πολυσύνθετο, χιτσκοκικό σκηνικό της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Αλλά είναι ο κυβερνήτης ενός σμπαραλιασμένου τρένου στην άκρη του γκρεμού. Μπορεί να γίνει όσο τολμηρός το απαιτούν οι περιστάσεις. Μπορεί να απελευθερωθεί από τα παλαιοκομματικά βαρίδια ενός γερασμένου μηχανισμού μέσα σε λίγες ώρες. Κανείς δεν θα του πει τίποτα. Μπορεί να γίνει ένας άλλος πολιτικός από αυτόν που τον προόριζε η «φυσική, μεταπολιτευτική κατάσταση των πραγμάτων», επειδή η Ιστορία του έκανε ένα μεγάλο δώρο.