Οσοι υποστήριξαν την υποψηφιότητα του κ. Καμίνη για τον Δήμο Αθηναίων, δύσκολα θα ξεχάσουν τη γιορτή που στήθηκε στην Πλατεία Κλαυθμώνος, τη νύχτα της εκλογικής του νίκης. Ενώ η οικονομική κρίση γιγαντωνόταν, μεγάλη μερίδα του κόσμου πήρε μιαν ανάσα με εκείνη τη νίκη, όπως και με τη νίκη του κ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Για πολλούς ήταν μια μικρή ανάσα αισιοδοξίας. Οχι μόνον επειδή επένδυσαν στα δύο αυτά πρόσωπα, αλλά και γιατί οι δήμαρχοι των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, δεν είναι δεμένοι από κάποιον κομματικό ομφάλιο λώρο όπως όλοι σχεδόν οι προκάτοχοί τους.
Σε ό,τι αφορά την Αθήνα, κοντεύουν να κλείσουν δύο χρόνια από εκείνη τη βραδιά. Κάποιοι κάνουν συγκρίσεις ανάμεσα στον κ. Καμίνη στην Αθήνα και τον κ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Λένε, ο Μπουτάρης τα πάει μια χαρά, ο Καμίνης όχι και τόσο. Η σύγκριση είναι άτοπη διότι δεν είναι τόσο τα πρόσωπα που μετρούν όσο οι πόλεις και οι ιδιαιτερότητές τους. Σαφώς και ο κ. Μπουτάρης δείχνει πιο «ψημένος», πιο «άνθρωπος της αγοράς», και, αντίστροφα, ο κ. Καμίνης δείχνει να είναι άνθρωπος ευγενών προθέσεων που δυσκολεύεται να φέρει σε πέρας το αθηναϊκό χάος, όμως δεν έχει κανένα νόημα μια τέτοια σύγκριση. Οι ίδιες οι πόλεις δεν τη σηκώνουν.
Η αλήθεια, σε ό,τι αφορά τον κ. Καμίνη, είναι ότι μοιάζει να είναι μόνος εναντίον όλων. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Προχθές, κατά τη διάρκεια του απολογισμού της έως τώρα δεκαοκτάμηνης θητείας του, ο κ. Καμίνης, προανήγγειλε μεγάλα έργα αναβάθμισης της πόλης και αναθεώρησης του πολεοδομικού της σχεδίου. Δείχνει να έχει τον τρόπο να τα καταφέρει και δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε το καλύτερο για όλους μας.
Στην ομιλία του, χρησιμοποίησε και μια ενδιαφέρουσα έκφραση: είπε ότι τον χαρακτηρίζει «κομματική αχρωματοψία».
Κανένας δεν μπορεί να προδικάσει την επιτυχία ή την αποτυχία της δημαρχίας Καμίνη. Η κομματική αχρωματοψία όμως είναι ήδη μια πολύ καλή αρχή. Είναι δείγμα ενηλικίωσης, τόσο για έναν πολιτικό όσο και για έναν λαό. Η ευελιξία, ο πραγματισμός και η αυτόνομη σκέψη, μακριά από το κομματικό «μαντρί». Εως ότου τα κόμματα επανεφεύρουν τον εαυτό τους, ας έχει η Αθήνα έναν δήμαρχο που, αν μη τι άλλο, δεν βλέπει τη δημαρχία απλώς και μόνον ως ένα ακόμα σκαλί στην πολιτική του ανέλιξη.