Από την επομένη της 17ης Ιουνίου ήταν φανερό ότι η Ελλάδα έχασε τρεις πολύτιμους μήνες σε αχρείαστες εκλογές και δημόσιο διάλογο μεταξύ καταγγελίας και επαναδιαπραγμάτευσης του προγράμματος στήριξης, του πασίγνωστου Μνημονίου, που κατά τον λαϊκό μύθο ευθύνεται για όλα τα δεινά μας και όχι βέβαια το γεγονός ότι η χώρα ήταν ήδη ουσιαστικά χρεοκοπημένη κατά τις εκλογές του 2009. Ολα αυτά ερήμην της πλευράς των δανειστών, που είχαν διαφορετική άποψη και έστελναν τα ανάλογα σήματα, αλλά υπό το τρομοκρατικό βλέμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που με τη βοήθεια πολλών δημοσιογράφων και μίντια είχε επιβάλει την ατζέντα.
Ωστόσο, παρά την ορατή πλέον πραγματικότητα, συνεχίσαμε και μετά τις εκλογές να πορευόμαστε στον δρόμο των παραδοξοτήτων και της παραδοξολογίας που έχουν κάνει διεθνώς διάσημη τη χώρα μας. Από τη μία η κυβέρνηση έδειχνε να αντιλαμβάνεται την κατάσταση κρίνοντας από την επιστολή Σαμαρά στους εταίρους στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, καθώς και από τις επιλογές των Β. Ράπανου και Ι. Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών, ενώ από την άλλη ο πρωθυπουργός συνυπέγραφε μαζί με τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που στηρίζουν (συμμετέχουν;) την κυβέρνηση τη γνωστή «κοινή προγραμματική διακήρυξη» η οποία παραπέμπει στη σφαίρα της φαντασίας. Δυστυχώς, υπάρχουν και άλλα δείγματα σχιζοφρενικής συμπεριφοράς.
Ο Α. Σαμαράς έβαλε στην κυβέρνηση πρόσωπα που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική που ευαγγελίζεται και είναι εντελώς ακατάλληλα για τις δύσκολες περιστάσεις που ζούμε, όπως αποδεικνύει η περίπτωση του Ν. Νικολόπουλου, ο Ευ. Βενιζέλος επιμένει σε επικοινωνιακές τακτικές περί αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, ενώ γνωρίζει πολύ καλά και από πρώτο χέρι τη στάση των δανειστών και ο Φ. Κουβέλης παραμένει αγκυλωμένος σε ανεδαφικές επιδιώξεις της Αριστεράς, ενώ παραδέχεται ότι το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι η αιτία.
Και οι τρεις φέρονται σαν να φοβούνται την ανερμάτιστη και τρομοκρατική πολιτική του Αλ. Τσίπρα. Ανερμάτιστη γιατί πότε προσποιείται ότι μπαίνει σε ευρωπαϊκές λογικές, αλλά αμέσως μετά επανέρχεται στον άκρατο λαϊκισμό, τρομοκρατική γιατί αμφισβητεί τον πατριωτισμό εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία με την ψήφο του λαού, τους απειλεί με φυλακίσεις και ταυτόχρονα να διώξει επίδοξους επενδυτές.
Αυτήν τη στιγμή, ένα είναι το θέμα το οποίο η κυβέρνηση πρέπει να επαναδιαπραγματευθεί, παραμένοντας μάλιστα ανυποχώρητη απέναντι στην τρόικα και τους δανειστές. Πρόκειται για τα λεγόμενα «ειδικά μισθολόγια» και ιδιαίτερα των ενστόλων. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ευαίσθητη και ασταθή περιοχή, αντιμετωπίζει προβλήματα ασφαλείας στα σύνορά της και ακόμη μεγαλύτερα στο εσωτερικό της, με την εγκληματικότητα να κλιμακώνεται συνεχώς και τις ανελέητες συμμορίες να κάνουν χρήση όπλων αδιακρίτως. Σε όλο τον κόσμο δίδονται κίνητρα για να πλαισιωθούν οι ένοπλες δυνάμεις και στη σημερινή συγκυρία έχουμε απόλυτη ανάγκη μιας αστυνομίας για τη δημόσια ασφάλεια. Τα λεφτά που θα εξοικονομηθούν από τη μείωση των μισθών των ενστόλων είναι ελάχιστα και πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί λύση. Αυτό πρέπει να το καταλάβει η τρόικα!