Γράφω από το Αφιόν Καραχισάρ της Τουρκίας, συνεπώς το σημερινό σημείωμα θα έχει κι ένα χαρακτήρα ταξιδιωτικό, αναγκαστικά.
Για όσους έχουν κάτι διαβάσει ή ακούσει προφορικά, το όνομα της πόλης κάτι πρέπει να λέει. Το Αφιόν, σήμερα μια ζωντανή, γραφική, πολύβουη κωμόπολη, βρίσκεται στην κεντρική Ανατολία, νοτίως του Εσκισεχίρ.
Το Αφιόν τελεί υπό τη σκιά ενός ψηλού βράχου, όπου και τα υπολείμματα ενός κάστρου. Αυτό είναι το εμβληματικό, πλέον αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης, η οποία είναι αρχαία και έχει περάσει από πολλά χέρια, των Βυζαντινών συμπεριλαμβανομένων. Το 1071, μετά τη νίκη των Σελτζούκων Τούρκων εις βάρος του Ρωμανού Διογένη στην ιστορική μάχη του Μαντζικέρτ, το Αφιόν πέρασε διά παντός στα χέρια των Τούρκων.
Μονάχα για ένα περίπου χρόνο, από το 1921 έως το 1922, η μικρή πόλη καταλήφθηκε από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Το Αφιόν αποτελούσε τη λεγόμενη «εξέχουσα» του νότιου τμήματος του τεράστιου μετώπου που είχε σχηματίσει ο ελληνικός στρατός των περίπου 220.000 ανδρών.
Από εδώ, πριν από ενενήντα χρόνια, στις 26 Αυγούστου (13 Αυγούστου με το παλαιό ημερολόγιο) του 1922 ξεκίνησε η κατάρρευση του μετώπου. Η σφοδρή τουρκική αντεπίθεση, ύστερα από περίπου δέκα μήνες θλιβερής στρατιωτικής απραξίας και πολιτικών παλινωδιών για τους Ελληνες και διαρκών, συστηματικών ετοιμασιών για τους Τούρκους σε όλα τα επίπεδα, σάρωσε τα πάντα.
Μέχρι να τελειώσουν όλα, με την καταστροφή της Σμύρνης, στο Αφιόν ο Κεμάλ εγκατέστησε το αρχηγείο του επί τρεις εβδομάδες. Στην κεντρική πλατεία της πόλης δεσπόζει και το σχετικό μνημείο με δύο ανδρικές φιγούρες να μάχονται – μονάχα που η μία από τις δύο βρίσκεται περίπου οριζοντιωμένη, ήδη ηττημένη.
Είναι ένα μνημείο εν μέσω άφθονου πρασίνου. Τα πάρκα, τα δέντρα, τα παρτέρια και τα λουλούδια είναι όλα σχολαστικά φροντισμένα και περιποιημένα. Και όχι μόνο στο Αφιόν μα και σε άλλες τουρκικές πόλεις και κωμοπόλεις.
Εννοείται ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να φτάσει κάποιος έως τόσο βαθιά στην Τουρκία – και ακόμα παραπέρα. Εμείς επιλέξαμε τον φθηνότερο, που είναι το λεωφορείο. Ακούγεται σαν μια περιττή ταλαιπωρία, αλλά δεν είναι.
Ολόκληρη η χώρα είναι καλά δικτυωμένη με δρομολόγια πούλμαν που ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες. Δεν χρειάζεται καν να κλείσεις εισιτήριο από νωρίς. Είτε εντός της πόλης όπου βρίσκεσαι είτε ακόμα καλύτερα στους κεντρικούς σταθμούς των λεωφορείων (τα λεγόμενα «οτογκάρ»), σε περιμένουν πάνω από δέκα ιδιωτικές εταιρείες για να βρεις μία ή δύο θέσεις.
Ανετα πούλμαν, με… φροντιστή εδάφους και οθόνη για να δεις ταινίες (κάπως άχρηστο για όποιον δεν μιλάει τουρκικά βέβαια) και με ελάχιστους σταθμούς στο ενδιάμεσο, σε οδηγούν στον προορισμό σου χωρίς πολλή σκέψη. Ενα θέμα, φυσικά, είναι η συνεννόηση, καθώς ελάχιστοι Τούρκοι μιλούν έστω και τα στοιχειώδη αγγλικά, ωστόσο η κοινή μας γλώσσα του σώματος σώζει την κατάσταση.
Ετσι, μια αχανής χώρα, με πολύ καλά οδικά δίκτυα όμως (και ούτε ίχνος από διόδια!), γίνεται προσιτή. Και μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε ένα οδοιπορικό-προσκύνημα σε τόπους που φέρουν το βάρος της Ιστορίας και των δύο λαών. Και αυτό, με λεωφορείο.
Πώς είναι οι κοινοπραξίες των δικών μας ΚΤΕΛ; Ε, καμία σχέση.