Τέλος μιας εποχής; Η αναγκαστική προσγείωση σ’ ένα σήμερα που δεν έχουν θέση επέτειοι, όπως αυτή της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας; Στα μέτρα του καύσωνος και τα ερωτήματα και οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε η ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας -ολιγόλογη και καυτή στις επισημάνσεις της. Με SMS πρωτοβγήκε στο κινητό των διαπιστευμένων στην Προεδρία της Δημοκρατίας η ανακοίνωση: «Η εκδήλωση για την επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας δεν θα πραγματοποιηθεί φέτος. Το επιβάλλει η δοκιμασία που περνά ο ελληνικός λαός. Η τιμή που ανήκει στους αντιδικτατορικούς αγωνιστές θα περιβληθεί με περισυλλογή, που μπορεί να φέρει και την αναζήτηση μιας άλλης νοηματοδότησης για τον εορτασμό της επετείου».
Ακολούθησε η γραπτή και προφορική αναγγελία την οποία μετέδωσαν ραδιόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια γιατί αποτελούσε είδηση, ακόμη και για τους εθισμένους στις ακυρώσεις παντός είδους που επιβάλλει το δύσκολο καλοκαίρι της οικονομικής κρίσης. Ο Ρ/Σ «ΣΚΑΪ» στη μεσημβρινή εκπομπή του Αρη Πορτοσάλτε με τον Ανδρέα Μαζαράκη και τη γράφουσα έδωσαν, πρώτοι, την άποψή τους για το «κούρεμα» και αυτής της επετείου. Ο Ανδρέας τη θεώρησε φυσική «διότι είχε αρχίσει από καιρό να ξεφτίζει», ο Αρης Πορτοσάλτε συμφώνησε για «τα ξέφτια» που, από τους πλούσιους «μπουφέδες» και το Show στα μαρμάρινα σκαλοπάτια με πρωθυπουργό και την «πρώτη κυρία» να κατεβαίνουν με καταιγισμό των φλας φθάσαμε στο «πάρτε μια πορτοκαλάδα». Εμεινε η Ελένη Μπίστικα που μίλησε για τη συναισθηματική άποψη: «Ηταν μια γιορτή για τη μεταπολιτευτική γενιά. Μαζί με τους αντιστασιακούς και οι δημοσιογράφοι τη θεωρούσαν «λίγο δική τους», ειδικά όσοι δεν είχαν εργαστεί στην επτάχρονη δικτατορία! Και το θέμα των πολιτικών αρχηγών γύρω από τον εκάστοτε Πρόεδρο στην ολόφωτη πέργκολα στο βάθος του Κήπου, μπροστά στη στέρνα, ενώ η μπάντα της ΑΣΔΕΝ έπαιζε βαλσάκια, είχε τη γοητεία της». Ολα αυτά περνούν τώρα στον χώρο των αναμνήσεων. Η μη πραγματοποίηση (και όχι κατάργηση) όπως το θέτει, διπλωματικά, η ανακοίνωση της Προεδρίας επιβάλλεται από τις παρούσες συνθήκες «με τη δοκιμασία που περνά ο ελληνικός λαός». Τα διαγγέλματα που έδινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρώτα ως πρωθυπουργός και μετά ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην πλατεία του Κήπου όπου κατέληγε η μαρμάρινη σκάλα με τους πολιτικούς αρχηγούς και τη στρατιωτική και πολιτειακή ηγεσία σε κύκλο, μιλούσαν για την ανάγκη ομοψυχίας και σύμπνοιας «ώστε να διαφυλαχθεί η ασφάλεια και να μην κινδυνεύσει πάλιν η δημοκρατία».
Την παράδοση συνέχισαν, με αίσθημα σεβασμού ιδίως για τους αγωνιστές κατά της δικτατορίας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος και ο νυν Πρόεδρος κ. Κάρολος Παπούλιας, που είχε το θάρρος να κόψει τον «γόρδιο δεσμό», τελευταίο κρίκο με τον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Οι «ισχνές αγελάδες», που έφαγαν και το τελευταίο χορτάρι την εποχή της οικονομικής ξηρασίας, έκαναν αναγκαία την απόφαση να ζούμε, όπως ζούμε, χωρίς επετείους που πολλοί τις θεωρούν κομματικές και σαφώς λιγότεροι εθνικών διαστάσεων. Οσο για το πώς θα τιμηθούν οι αντιδικτατορικοί αγωνιστές, οι ζώντες και η μνήμη αυτών που έφυγαν, καιροί ου μενετοί. Οι αγωνιστές του ημερομίσθιου, οι άνεργοι πτυχιούχοι, οι νέοι χωρίς θέσεις εργασίας, αυτοί είναι οι αγωνιστές του σήμερα… Στα 38 της χρόνια και κάτω από τις παρούσες προοπτικές, ο κύκλος της επετείου συμπληρώθηκε. Και μαζί και το τέλος της εποχής που η Ελλάδα πίστευε στον εαυτό της και υπολόγιζε στη θέση της στην Ευρώπη. Οι «εξωραϊσμένες» επέτειοι δεν έχουν θέση. Ποια πέργκολα, ποια σύμπνοια και χαλύβδωση δημοκρατίας, όταν οι βετεράνοι της ζωής, που τα πέρασαν όλα αυτά, και πρόσβλεπαν σε ήρεμα γεράματα για τους ίδιους, ένα καλύτερο παρόν για παιδιά και εγγόνια, επέστρεψαν σε ουρές για φάρμακα κ.λπ. Είναι πολύ μακριά πια η ολόφωτη πέργκολα της ομοψυχίας…
Περπατήσαμε, στα άσπρα, στους Κήπους του Προεδρικού
«Ντυμένοι στα άσπρα, περπατήσαμε στους Κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, σαν συνεννοημένοι, γιατί ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, έλαμπε, ψηλός και γελαστός, με το ολόασπρο κοστούμι του. Ηταν η πρώτη επέτειος, τον επόμενο χρόνο από εκείνο το ξημέρωμα της 24ης Ιουλίου 1974, που ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους κρατώντας αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες για το τέλος της δικτατορίας. Ανθρωποθάλασσα (σωστή), πολλοί κατέβηκαν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού (το προς αξιοποίηση τώρα) για να υποδεχθούν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επέστρεφε από το Παρίσι με το ειδικό αεροπλάνο που του είχε διαθέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Ζισκάρ ντ’ Εστέν… H ανάμνηση παραμένει ισχυρή, παρά τα χρόνια που πέρασαν και τα όσα συνέβησαν από τότε. Γι’ αυτό η είδηση της ακύρωσης του εορτασμού -για εύλογους λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε- της επετείου της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας άνοιξε τον ασκό των αναμνήσεων. H Νάνα Μούσχουρη τραγουδούσε «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου μα δεν ξέρω ποια ‘ναι», αφιερώνοντάς το στον οικοδεσπότη με τα λευκά. Εκεί ήταν ο Γεώργιος Ράλλης, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο Τάκης Λαμπρίας αλλά και ο Δημήτρης Χορν, ο Φρέντυ Γερμανός και οι τιμώμενοι της επετείου, οι αγωνιστές κατά της δικτατορίας. Ολους αυτούς τους πήρε ο χρόνος και μένει η τιμή και η ανάμνηση, η Νάνα Μούσχουρη κι εμείς, οι δημοσιογράφοι της γενιάς της μεταπολίτευσης, που πιστεύαμε ότι γιορτάζαμε κι εμείς. Τη σκυτάλη της πληροφόρησης πήρε η εκπομπή ΣΚΑΪ Life με την Εύα Αντωνοπούλου και έστειλε χθες στο γραφείο του «Σημειωματαρίου» link για απευθείας μετάδοση στις 3 και τέταρτο. «Φέτος θα ήταν η 38η επέτειος από τον πρώτο εορτασμό. Ως εδώ ήταν η μέτρηση…».
ΤΗΛΕΦΟΣ