Στις ΗΠΑ ανησυχούν για το «fiscal cliff», τον δημοσιονομικό γκρεμό, που τους περιμένει με το ξεκίνημα του 2013. Η επιστροφή της Αμερικής σε μια πιο σφικτή και πιο ρεαλιστική δημοσιονομική πολιτική σημαίνει ένα πακέτο περισσότερων φόρων και σπουδαίων περικοπών στις ομοσπονδιακές δαπάνες, που ανέρχεται σε 700 δισ. δολ., μόνον για τον επόμενο χρόνο.
Ο δικός μας «γκρεμός» είναι πολύ χαμηλότερος. Μόλις 11-14 δισ. ευρώ για τα δύο επόμενα χρόνια. Και όμως, οι πολιτικοί μας κατάφεραν να παρασύρουν την κοινή γνώμη σε ένα ακόμη αδιέξοδο. «Είναι πολύ δύσκολο, θα χρειαστούν αιματηρές θυσίες, να μην το κάνουμε», έλεγαν και λένε, σε όλους τους τόνους. Αν είναι, πράγματι, δύσκολο, είναι γιατί τα μέτρα που επέλεξαν τα τρία προηγούμενα χρόνια (2010 – 2012) δεν είχαν το βάθος, τη δομή και την κατάλληλη συνέχεια.
Αντί να κάνουν καλά σχεδιασμένες και ανθεκτικές στον χρόνο περικοπές, έκοψαν οριζοντίως και προχείρως, με την «ελπίδα» ότι θα μπορούσαν να επαναφέρουν έπειτα από μια αρχική περίοδο λιτότητας, το επίπεδο των κρατικών δαπανών στα «συνηθισμένα» τους επίπεδα. Το ίδιο σκέφτηκαν και με τους φόρους. Μας τους παρουσίασαν, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ως «έκτακτους» ή «προσωρινούς»: έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, άπαξ εισπραττόμενος φόρος στα ακίνητα, αύξηση ΦΠΑ που όμως θα μειωθεί…
Από πρακτική άποψη, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί, παρά μόνον εφ’ όσον κατόρθωνε να επιστρέψει το ελληνικό Δημόσιο στις αγορές κεφαλαίων και να καλύψει, με νέα ομόλογα, τα ελλείμματα στο ύψος στο οποίο έχουν συνηθίσει να τα συντηρεί το πολιτικό σύστημα.
Πράγματι, τα στελέχη της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ φαίνεται ότι πίστευαν, μεταξύ φθινοπώρου 2008 και Μαρτίου 2011, ότι θα τους δινόταν και πάλι η ευκαιρία να επαναφορτώσουν στο δημόσιο χρέος την τεράστια αδυναμία τους να διαχειριστούν με τρόπο χρηστό και αποτελεσματικό τη μεγάλη κρατική μηχανή. Ετσι έμαθαν οι «άνθρωποι» τόσα χρόνια, σιγά μην ξεβολευτούν τώρα επειδή το θέλει η τρόικα.
Τώρα, όμως, η τρόικα, όλες οι «ξένες δυνάμεις» και κάθε νουνεχής άνθρωπος εξηγούν στους πολιτικούς μας ότι τα 3/5, τουλάχιστον, των 11-14 δισ. πρέπει να βρεθούν στην πλευρά των δαπανών και όχι των εσόδων.
Πρέπει, δηλαδή, να επιβαρυνθούν όσοι θεωρούν δεδομένα κάποια εισοδήματα ή προσόδους που τους παρέχει το κράτος, δηλαδή εμείς όλοι που πληρώνουμε φόρους. Αυτό είναι το εξαιρετικά απαιτητικό έργο που αναλογεί στον Γιάννη Στουρνάρα και σε ελάχιστους ακόμη υπεύθυνους, που έχουν καταλάβει πολύ καλά αυτό που απορρίπτουν οι παραδοσιακοί κομματικοί παράγοντες. Εχετε ακόμη αμφιβολίες πόσο δύσκολο είναι στους πολιτικούς μας να ανταποκριθούν στις πολιτικές προτεραιότητες του τόπου; Κρίμα!