Το χειρότερο με αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι δεν μπορεί καν να μας εκπλήξει. Τα κόλπα, τα τερτίπια και η δημιουργική λογιστική που ακούστηκαν στο προχθεσινό διυπουργικό για την περικοπή των δαπανών -με κορυφαίο την «ευφυέστατη» σύλληψη του υπουργού Εσωτερικών να συμπεριλάβει στις περικοπές των δαπανών εξοικονομήσεις… προηγουμένων ετών- τα έχουμε ξανακούσει. Οχι μία, αλλά πολλές φορές. Οποτε, δηλαδή, ετίθετο θέμα περικοπής των δαπανών ή άλλων μεταρρυθμίσεων.
Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες του πρόσφατου παρελθόντος θα δούμε ότι το κρυφτούλι των υπουργών με το καθήκον τους ξεκίνησε την επομένη της ψήφισης του πρώτου Μνημονίου. Και όταν λέμε «την επομένη» κυριολεκτούμε. Διάβαζουμε για παράδειγμα στην «Καθημερινή» στις 20.5.2010: «Εμπόδια στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα προκειμένου να διασωθεί η οικονομία της θέτουν ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης… Σύμφωνα με πληροφορίες, η προωθούμενη από το υπουργείο Οικονομικών απελευθέρωση των κατώτατων ορίων στις δικηγορικές αμοιβές, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων, έχει προκαλέσει τη σύγκρουση μεταξύ του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου και του υπουργού Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη. Σε ένα άλλο μέτωπο αποδείχθηκε πως η υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη είχε αποστείλει στην Κομισιόν διαφορετική ρύθμιση από αυτή που κατατέθηκε στη Βουλή σχετικά με την παραγωγή και πώληση άρτου στα σούπερ μάρκετ».
Για τις περικοπές των δαπανών όλοι είχαν μια καλή δικαιολογία: «Περίπου 22 δισ. ευρώ πρέπει να εξοικονομήσει η χώρα μας μέχρι το 2015, εκ των οποίων 15 δισ. από περιστολές δαπανών και 7 δισ. από αύξηση εσόδων. Οι εγγενείς δυσκολίες που επικαλούνται οι υπουργοί για να υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν και κυρίως το γεγονός ότι οι περισσότεροι μοιάζουν πια να μην πιστεύουν στην επίτευξη των κυβερνητικών στόχων… Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν υπουργοί οι οποίοι με τη φράση «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» διαμηνύουν ευθαρσώς στον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου πως είναι εντελώς παράλογο να τους ζητεί περαιτέρω περικοπές, και άλλοι που είτε τοποθετούν έναν ανώτατο πήχυ στις μειώσεις που τους αξιώνονται είτε φωτογραφίζουν άλλες πηγές (σ.σ.: δηλ. «τα ισοδύναμα των άλλων») εξοικονόμησης» («Καθημερινή» 26.3.2011). «Ευρύ εσωτερικό μέτωπο διαφωνούντων με τις απολύσεις από το Δημόσιο έχει να αντιμετωπίσει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο πρωθυπουργός. Η προχθεσινή ευθεία διαφωνία του κ. Δ. Ρέππα ως προς την αναγκαιότητα απολύσεων στο Δημόσιο και οι έμμεσες αιχμές του προς τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι παρά μόλις μία περίπτωση υπουργού που διαφωνεί και μάλιστα δημοσίως» («Καθημερινή» 21.5.2011).
Κάπως έτσι, λοιπόν, περάσαμε δύο χρόνια μη εφαρμογής του Μνημονίου (υπάρχουν άπειρα παραδείγματα «ηρωικής αντίστασης» των υπουργών να εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα, που δεν επαρκεί ο χώρος να τα καταγράψουμε). Η συνεδρίαση του προχθεσινού διυπουργικού δείχνει ότι κάπως έτσι θα περάσουμε και τα επόμενα δύο χρόνια, αν -εν τω μεταξύ- δεν κοπεί η ροή της χρηματοδότησης. Οι υπουργοί συνεχίζουν να ορκίζονται ότι όλες οι δικές τους δαπάνες είναι σημαντικές, αλλά παρ’ όλα αυτά θέλουν να περιστείλουν τη σπατάλη του Δημοσίου, η οποία φυσικά είναι στα υπουργεία των άλλων.