Εξοικονομήσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης
Κύριε διευθυντά
Σας γνωρίζω σε σχέση με το σημερινό δημοσίευμά σας, με τίτλο «Εκτός κλίματος ο υπουργός Δικαιοσύνης», ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιχειρεί σε πολύ δύσκολες συνθήκες να καλύψει οξύτατες λειτουργικές ανάγκες δικαστηρίων και φυλακών. Ο προϋπολογισμός του υπουργείου μόλις φθάνει τα 550 εκατ. ευρώ, από 730 εκατ. ευρώ που ήταν το 2011 και 950 εκατ. ευρώ που ήταν το 2010.
Ως προς τις αποδοχές των δικαστικών, σημειώνεται ότι έχουν περικοπεί κατά 38%, το δε Σύνταγμα, πέραν του ότι αναδεικνύει τον θεσμικό και κοινωνικό τους ρόλο, προβλέπει και ειδικό πλαίσιο για τη ρύθμιση των αποδοχών τους. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Κατά τα άλλα, το υπουργείο Δικαιοσύνης γνωστοποιεί στο υπουργείο Οικονομικών τις ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν. Δεν αποφασίζει ως προς το θέμα του μισθολογίου.
Γραφειο υπουργου / Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Δεν άφησαν στίγμα
Κύριε διευθυντά
Με την ορκωμοσία της νέας Βουλής στάθηκα για λίγο στους εκπροσώπους του έθνους μας που δεν εξελέγησαν την περίοδο αυτή ή απεχώρησαν από την πολιτική λίγο πριν από τις νέες εκλογές.
Μερικοί δεν άφησαν κανένα στίγμα. Είτε πέρασαν από τα έδρανα της Βουλής είτε όχι, κανένας δεν το αντελήφθηκε. Αλλοι έκαναν αισθητή την παρουσία τους με τις «ατάκες» τους και την ιδιόρρυθμο συμπεριφορά τους.
Ειλικρινά δεν βρήκα ούτε έναν που να έμεινε στη μνήμη μου για ένα σημαντικό του έργο ή για την καθοριστική προσφορά του στην πατρίδα μας.
Νικος Κοβερης / Σούνιο
Επαγγελματικός αθλητισμός
Κύριε διευθυντά
Τον «καθ’ έξιν» (επαγγελματικό) αθλητισμό, τον κατακρίνουν ως άρρωστο και ανάξιο ελευθέρων πολιτών ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και ο Αριστοφάνης. Την υπέρμετρη καθημερινή άσκηση καταδικάζει ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης, ο Φειδίας και ο Πραξιτέλης.
Η παρά φύσιν ενασχόληση με τον αθλητισμό καταπονεί σώμα και πνεύμα και θέτει σε κίνδυνο τη σωματική και πνευματική υγεία των αθλουμένων. Στις μέρες μας οι επαγγελματίες αθλητές έχουν ως κύριο στόχο το κυνήγι των νέων, μεγαλύτερων επιδόσεων. H πέτρα του κακού είναι βέβαια οι χορηγοί. Και συμπλέουν μαζί τους προπονητές, γυμναστές, ανεκδιήγητοι γονείς και δυστυχώς επίορκοι γιατροί. Ολοι μαζί καλλιεργούν το έδαφος και οδηγούν τους αθλητές από νεαρή ηλικία στη φυλακή του πρωταθλητισμού.
Το στοίβαγμα, από την παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία των αθλητών, σε στίβους και σε γυμναστήρια αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η πολύωρη καθημερινή προπόνηση στην τρυφερή ηλικία εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξη του σώματος και προκαλεί ανεπανόρθωτες παραμορφώσεις του σκελετού. Στα χρόνια που τα παιδιά έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να παίξουν ανέμελα, κάποιοι με τη συγκατάθεση των γονιών τους τα βασανίζουν. H πρώιμη και αναγκαστική στράτευση των παιδιών (μιλάμε για πολλά εκατομμύρια παιδιά σ’ όλο τον πλανήτη) στον πρωταθλητισμό, έχει ως συνέπειες και τον τραυματισμό του ψυχισμού τους.
Τι να πει κανείς για τους γονείς που συμφωνούν να ξεκινήσουν τα βλαστάρια τους πρωταθλητισμό από την ηλικία των 4-5 χρόνων; Στη συγκατάθεση των γονιών αυτών υπάρχει διπλός δόλος. H προσδοκία προβολής τους μέσω των παιδιών και το ενδεχόμενο οικονομικό όφελος. Πώς να μην αγανακτήσει κανείς γι’ αυτό το παιδομάζωμα. Στο κυνήγι του ποταμού των εκατομμυρίων ευρώ, ρωτά, νοιάζεται κανείς πόσες ψυχούλες έχουν πνιγεί και πόσες θα πνιγούν;
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση οι υπεύθυνοι σιωπούν. Με πρώτους τους γιατρούς. Δεν έχει ακουστεί καμιά σοβαρή συλλογική διαμαρτυρία από τις ιατρικές σχολές και τις ιατρικές εταιρείες όλου του κόσμου.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας γιατί αποφεύγει να πάρει θέση; Οι πνευματικοί άνθρωποι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σ’ όλο τον κόσμο, γιατί δεν ύψωσαν ώς τώρα τη φωνή τους; Τα ανά τον κόσμο φιλοζωικά σωματεία γιατί σιωπούν; Μπροστά στα μάτια τους βασανίζονται τα «κουτάβια» του ζώου – Ανθρωπος. O Κένταυρος Χείρων τούς καλεί να πάρουν θέση.
Ο φιλόσοφος, ο γιατρός Χείρων, ο δάσκαλος του Ασκληπιού, του Πηλέα, του Αχιλλέα και άλλων θείων «τεράτων» της ελληνικής μυθολογίας με τη θωριά του και μόνον, διδάσκει στο ανθρώπινο γένος πως αν ο άνθρωπος ξεχάσει πως είναι και ζώον θα εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης.
Δεν γνωρίζω, και φοβούμαι πως δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για την ποιότητα ζωής των εκατομμυρίων αθλητών που κυνήγησαν τη διάκριση τα τελευταία πενήντα χρόνια, κάμνοντας πρωταθλητισμό.
Ποιο άραγε είναι το μέσο όριο ζωής αυτών των συνανθρώπων μας; Πολλοί απ’ αυτούς ξεκίνησαν να κάνουν πρωταθλητισμό από την πρώιμη εφηβεία και κάποιοι από την παιδική τους ηλικία. Κατά καιρούς ακούμε αιφνίδιους θανάτους και βαριές αναπηρίες γνωστών αθλητών.
Αλλά τι γίνεται με τους υπόλοιπους, που αποτελούν συντριπτική πλειοψηφία; Για την τυχόν ανυπαρξία των στατιστικών στοιχείων που προανέφερα, ευθύνη έχουν όλοι: H Διεθνής Ολυμπιακή Ακαδημία, οι Παγκόσμιες κατ’ άθλημα Ομοσπονδίες και οι εθνικές Αθλητικές Ομοσπονδίες. Αλλά για μια φορά ακόμη θα επαναλάβουμε πως η μεγάλη ευθύνη πέφτει στους γιατρούς. Ιδιαιτέρως στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας. H δημοσίευση ανά διετία ή τριετία των στοιχείων που αφορούν στην ποιότητα ζωής και το προσδόκιμον επιβιώσεως των αθλητών μετά την αποχώρησή τους από τους στίβους, σίγουρα θα κάμει τους ελαφρόμυαλους γονιούς να σκεφτούν διπλά πριν παραδώσουν τα εξάχρονα παιδιά τους στους «ειδικούς» του πρωταθλητισμού. Αν πάλι τα στοιχεία υπάρχουν αλλά οι «αρμόδιοι» τα αποκρύπτουν, τότε εύκολα συμπεραίνει κανείς πως οι αναβολικές ουσίες, που εδώ και πολλά χρόνια μπήκαν στον χώρο του αθλητισμού, έχουν κάνει θραύση. Ομως για τους χορηγούς αυτό που ενδιαφέρει είναι το σπάσιμο των προηγούμενων επιδόσεων με κύριο στόχο τα μεγάλα κέρδη.
Κωστας Σαρινας / Χειρουργός – Οφθαλμίατρος
Ισοδύναμα μέτρα και «σπατάλη»
Κύριε διευθυντά
Αν ο όρος «ισοδύναμα μέτρα» απέκτησε συχνή χρήση στο καθημερινό οικονομικού περιεχομένου λεξιλόγιο των ΜΜΕ στα λίγα τελευταία χρόνια, η «σπάταλη» νοοτροπία είναι ένα χαρακτηριστικό που διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Ειδικότερα αφορά κυρίως στη δημόσια διαχείριση των ποικίλων δαπανών και συνδέεται με τον στόχο εξεύρεσης «ισοδύναμων μέτρων» περιστολής τους.
Αποφεύγοντας συνειδητά περιπτώσεις σπάταλης νοοτροπίας με πολιτικό περιεχόμενο ή οικονομικά οφέλη, δηλώνοντας αναρ μόδια, θα περιορισθώ στο αυτονόητο και χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας σπάταλης νοοτροπίας στον τομέα της παροχής του δωρεάν σχολικού βιβλίου, εκπαιδευτικών σημειώσεων ή συγγραμμάτων.
Δωρεάν παροχή διδακτικών βοηθημάτων στη διάρκεια μιας εκπαιδευτικής περιόδου σημαίνει κυρίως τη δωρεάν χρήση τους. Δεν πρόκειται υποχρεωτικά και για δωρεάν απόκτηση εσαεί. Τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν πολύ συχνά τα περιστατικά της τελετουργικής καύσης των σχολικών βιβλίων στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι πολλά τα περιστατικά εγγραφής φοιτητών σε μαθήματα επιλογής χωρίς ποτέ να φοιτήσουν ή να εξετασθούν, με μόνο σκοπό τη χρήση του δικαιώματος απόκτησης των δωρεάν βιβλίων.
Το δικαίωμα αυτό μπορεί να εξακολουθήσει να πραγματοποιείται με την έννοια της δωρεάν χρήσης για όσο διάστημα διαρκεί μια εκπαιδευτική περίοδος και στη συνέχεια τα κάθε φύσης σχολικά βιβλία, σημειώσεις ή συγγράμματα να επιστρέφονται στο Δημόσιο για να διανεμηθούν στους επόμενους μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευόμενους για ένα χρονικό διάστημα 2-4 ετών ή για όσο διάστημα εκτιμηθεί η εύλογη φυσική φθορά ή ανάγκη αλλαγής του περιεχομένου τους. Πρόκειται για απλό και αυτονόητο μέτρο περιστολής δαπανών το οποίο, εκτός από το προφανές δημόσιο οικονομικό όφελος και τον περιορισμό διοικητικής διαχείρισης (θυμίζω την περυσινή περιπέτεια της μη έγκαιρης εντολής εκτύπωσης των σχολικών βιβλίων), διδάσκει «σεβασμό» στο βιβλίο και στη δημόσια περιουσία, η οποία χρηματοδοτείται και από τους φόρους των πολιτών! Είναι μια υπενθύμιση στους αρμοδίους ότι αυτό το μέτρο ισχύει εδώ και πολλά χρόνια σε «πλούσιες» χώρες της Ε.Ε. όπου προβλέπεται αποζημίωση του Δημοσίου στο κόστος του βοηθήματος από μαθητές, φοιτητές στις περιπτώσεις επιστροφής τους σε κακή κατάσταση. Το να υιοθετηθεί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν περιστέλλει ίσως σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες μόνο (ίσως στο 1/3 ή 1/4 της ετήσιας) αλλά επαναφέρει -έστω συμβολικά- την έννοια οικονομικής νοοτροπίας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, το οποίο προέρχεται από φορολόγηση της εργασίας μας!
Μ. Γ. Δουφεξοπουλου / Αναπλ. καθηγήτρια ΕΜΠ
Τα παιδιά του Εμφυλίου
Κύριε διευθυντά
Βρίσκω την «Καθημερινή» την καλύτερη και σοβαρότερη εφημερίδα μας. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δημοσιεύετε συχνά άρθρα τα οποία, με πολύ λεπτό προσεκτικό τρόπο βέβαια, αλλά εμφανέστατα για κάποιον που ξέρει και έχει ζήσει τα γεγονότα, προσπαθούν να βγάλουν λάδι το KKE για όλη αυτή την τραγωδία. Το ότι το άρθρο σας της 1ης Ιουλίου βάζει στην ίδια μοίρα τα παιδιά του παιδομαζώματος με αυτά των παιδοπόλεων είναι απλώς ένα επιπλέον παράδειγμα τελείως απαράδεκτο για την εφημερίδα σας. Νομίζετε ότι είναι καλό οι νέοι μας να μαθαίνουν την Ιστορία μας με αυτόν τον διαστρεβλωμένο τρόπο;
Εμείς είπαμε να τα ξεχάσουμε όλα αυτά. Εκείνοι γιατί μας τα θυμίζουν κάθε τόσο; Λυπάμαι.
Αλεξανδρος Μπεζης / Κηφισιά