Ο Ιούλιος κοντεύει στα τέλη του και όλοι οι ξενιτεμένοι φίλοι επιστρέφουν σταδιακά στην Ελλάδα για διακοπές. Αλλοι μένουν χρόνια στο εξωτερικό, κάποιοι έφυγαν πρόσφατα αναζητώντας καλύτερο επαγγελματικό μέλλον. Το ελληνικό καλοκαίρι γίνεται ένας τόπος συνάντησης ανάμεσα στους επαναπατρισμένους και σε αυτούς που νιώθουν ότι είναι γατζωμένοι στη χώρα με το αβέβαιο, σκοτεινό μέλλον.
Ο συγχρωτισμός έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Προκαλεί πλήθος διερευνητικών ερωτήσεων προς αυτούς που πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν τα πάτρια. Πώς είναι να αφήνεις πίσω φίλους και συγγενείς; Πόσο εύκολα προσαρμόζεσαι στις νέες συνθήκες; Ο μισθός; Τα προβλήματα; Οι άνθρωποι; Μια λογική αλληλουχία που καταλήγει σχεδόν πάντα στην ίδια επωδό: Τελικά, που είναι καλύτερη η ζωή, εδώ ή εκεί; Στην οργανωμένη Δύση, την ανερχόμενη Ανατολή ή στην απειλούμενη με πτώχευση Ελλάδα;
Και οι φίλοι που άφησαν την Αθήνα για το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Αμστερνταμ, το Ντουμπάι, το Βερολίνο, προσπαθούν να απαντήσουν με εντιμότητα. Περιγράφουν την καθημερινότητά τους, τα υπέρ και τα κατά, τη νοσταλγία. Μιλούν για το οργανωμένο πλαίσιο ζωής, την αυτοπειθαρχία των κατοίκων, την εφαρμογή των νόμων, την ευγένεια, την αξιοκρατία. Ολα αυτά που αν γίνονταν και εδώ θα βελτίωναν τη χώρα μας.
Επιχειρηματολογούν, κάνουν συγκρίσεις με τόπους όπου αισθάνεται κανείς μεγαλύτερη ασφάλεια για το μέλλον του σε σχέση με τη χειμαζόμενη Ελλάδα. Αισθάνονται δικαιωμένοι που έφυγαν, ανακουφισμένοι που δεν χρειάζεται να αγωνιούν τόσο για το τι θα συμβεί.
Οι συζητήσεις γίνονται σε καλοκαιρινές βεράντες. Σε ταβερνάκια δίπλα στο κύμα, σε καφέ που σφύζουν από ζωή, σε μπαρ και σε πλατείες. Σε παραλίες νησιών. Με κουβέντες χαμηλόφωνες ή ζωηρές. Ωσπου βλέπεις ξαφνικά στο βλέμμα των φίλων μία μικρή ρωγμή μελαγχολίας από μια παραδοχή που έρχεται αναπόφευκτα: Οσο δύσκολη και αν προδιαγράφεται η νέα εποχή, η Ελλάδα έχει κάτι που δεν υπάρχει στο εξωτερικό. Ενα είδος ζεστασιάς στις ανθρώπινες σχέσεις που δεν υπάρχει αλλού. Οχι διότι εδώ ζουν οι αγαπημένοι και οι φίλοι, αλλά διότι αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας. Ακόμη. Σε πείσμα της κρίσης της ανέχειας, της υποβάθμισης. Ιδού το μεγαλύτερο ελληνικό αγαθό.