Η προσαρμοστικότητα ως κριτήριο επιβίωσης

Η προσαρμοστικότητα ως κριτήριο επιβίωσης

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν είχαμε μάθει, πριν πέσει πάνω μας η μεγάλη διεθνής κρίση, πόσο σημαντικό είναι να παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα ήμασταν καλύτερα.

Ευτυχώς αρχίσαμε να παρακολουθούμε εκείνα που μοιάζουν ή διαφέρουν από τις δικές μας, στενόχωρες, εμπειρίες. Προσέχουμε επίσης, αν όχι όλοι, πάντως οι περισσότεροι, τις εξελίξεις σε άλλες μεγάλες χώρες. Λιτότητα και συγκρούσεις σε Ισπανία και Ιταλία, υποχώρηση του Ολάντ στα ευρωομόλογα, μπερδέματα της Μέρκελ με το συνταγματικό δικαστήριο και τις διαφορετικές πλειοψηφίες στην Μπούντεσταγκ.

Χρειάζεται τώρα να πεισθούμε για το ακόλουθο: να συνδυάζουμε όλες αυτές τις πληροφορίες για να βγάλουμε τα κατάλληλα συμπεράσματα. Συμπεράσματα που μας αφορούν, προφανώς. Η εμπειρία που αποκτήσαμε τα τελευταία χρόνια είναι καθοριστική. Αν, για παράδειγμα, είχαμε παρακολουθήσει με προσοχή την εσπευσμένη μεταπώληση της Bear Stearns στην JP Morgan Chase (συγχωνευμένη κι αυτή!), την προηγηθείσα κατά λίγους μήνες κρατικοποίηση της βρετανικής Northern Rock και την ακολουθήσασα κατάρρευση της Lehman Brothers θα είχαμε, τουλάχιστον, τρομάξει.

Η ανησυχία (όχι απαραιτήτως ο τρόμος!) και η γρήγορη αντίδραση στις μεταβολές, ιδιαίτερα εκείνες που δείχνουν ότι πλησιάζει θύελλα, θα συνοδεύει την καλύτερη παρατήρηση των διεθνών εξελίξεων. Αυτό είναι καλό, όσο κι αν είναι στενόχωρο. Είναι προφανές ότι όλοι εμείς οι ψηφοφόροι δεν θα είχαμε κάνει την κουταμάρα να εμπιστευθούμε μια παράταξη που διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν», όταν το χρήμα είχε εξαφανιστεί από όλες τις πλούσιες περιοχές του κόσμου ακόμη και από τις τράπεζες!

Πολλοί από εμάς, όπως εύκολα διαπιστώνει όποιος παρακολουθεί τους ακραίους πολιτικούς, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα αποτελεί «ξεχωριστή» περίπτωση και ότι τα διεθνή φαινόμενα δεν την επηρεάζουν. Συμπληρώνουν, κατά κανόνα οι ίδιοι, ότι ακόμη κι όταν η διεθνής καταιγίδα φθάνει ώς εμάς, το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, μπορεί να προστατεύσει τον πληθυσμό.

Στην περίπτωση, για παράδειγμα, αύξησης της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, το κράτος θα μπορούσε, λένε ορισμένοι, να μειώνει τους πράγματι μεγάλους φόρους στην ενέργεια, ώστε το αποτέλεσμα, για τον καταναλωτή, να είναι ουδέτερο.

Ομως, η ίδια «λογική» οδηγεί και στον αντίστροφο συλλογισμό. Αν δηλαδή το σύστημα υγείας έχει ελλείμματα, να μπορούν τα νοσοκομεία να ζητούν υψηλότερες τιμές από τα ταμεία ασφάλισης σε θέματα υγείας. Αλλά και στα πανεπιστήμια, ένα δικαίωμα εγγραφής θα καταστούσε ρεαλιστικό τον αριθμό των φοιτητών και πιο υπεύθυνους τους πρυτάνεις.

Με άλλα λόγια, η ταχύτερη προσαρμογή στις μεταβολές της διεθνούς συγκυρίας, απαιτεί ευελιξία και ρεαλισμό στην εσωτερική μας οργάνωση. Δεν διαθέτουμε ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αντιδράσεις έρχονται από όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε! Κάπως έτσι, επιβαρύνεται η ταλαιπωρία όλων και η δυστυχία των πολλών. Καιρός για πραγματική αλλαγή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή