Εξ αφορμης

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το Μεντεγίν της Κολομβίας είναι πολύ μακριά από την Αθήνα. Οχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ποιητικά. Στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης του Μεντεγίν (23 με 30 Ιουνίου) είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι τα διαδραματιζόμενα γύρω από την ποίηση στην Κολομβία, σε σχέση με όσα «τρέχουν» στην Ελλάδα, ανήκουν σε άλλον πλανήτη. Η πρόσληψη που έχει εκεί έξω η ποίηση είναι το κάτι άλλο, ουδεμία σχέση με τα εδώ τεκταινόμενα. Και όταν λέω εδώ δεν εννοώ μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Για τις 149 εκδηλώσεις που έγιναν επί 8 ημέρες σε 99 διαφορετικούς χώρους της πόλης, των προαστίων και γειτονικών κωμοπόλεων συνεργάστηκαν 19 δήμοι, εργάστηκαν 111 εθελοντές, ήρθαν 77 ποιητές από 40 χώρες, συνέδραμαν 3 αεροπορικές εταιρείες, 5 πρεσβείες, 5 ανώνυμοι χορηγοί, 6 κρατικές υπηρεσίες και 16 ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τέσσερις χιλιάδες κόσμος παρακολούθησε την έναρξη του φεστιβάλ, ενώ πάνω από 1.100 ποιητές έχουν λάβει μέρος στο Φεστιβάλ αυτό μέχρι σήμερα.

Παίζει κάποιο ρόλο η Ελλάδα; Θα έλεγα πως ναι:

– Το φεστιβάλ το οργανώνει το λογοτεχνικό περιοδικό Prometeo («Οπως ο Προμηθέας με τη φωτιά μετέδωσε τη γνώση, έτσι κι εμείς με τον «Προμηθέα» μας μεταδίδουμε την ποίηση», λέει ο Φερνάντο Ρεντόν, διευθυντής του Φεστιβάλ).

– Η Ελλάδα είναι πολύ ψηλά στις εκτιμήσεις τόσο των παραγόντων του Φεστιβάλ όσο και πολλών ποιητών. Σοβαροί και αξιόλογοι ποιητές είπαν ότι νιώθουν «πως οι ρίζες τους είναι στην Ελλάδα, από όπου ξεκίνησαν τα πάντα».

– Δεν υπήρχε ούτε ένας ποιητής που να μην ήξερε τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο, οι οποίοι συνεχώς εμπνέουν. (Για τον τελευταίο το 2013 ετοιμάζουν ημερίδα.)

– Επειτα από εισήγηση Ελληνα ποιητή γράφεται από τους συμμετέχοντες, σε πολλές γλώσσες, το Global Poem, ποίημα (που θα αναρτηθεί στο Διαδίκτυο) με κεντρικό άξονα το μοτίβο: «Together we can. Together we are stronger. Together we can bring about a change».

– Η Ελλάδα, μέσω του Διεθνούς Λογοτεχνικού Φεστιβάλ Τήνου και του Κύκλου Ποιητών, είναι μέλος του σκληρού πυρήνα του World Poetry Movement, που γεννήθηκε από το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης του Μεντεγίν.

Η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Λατινικής Αμερικής, όσον αφορά τη σχέση του ποιητή με τα κοινά, είναι δεδομένη. Οι ποιητές στη Λατινική Αμερική γράφουν και μιλούν εξ ονόματος όσων δεν έχουν φωνή. Και γεμίζουν γήπεδα. Στην Ελλάδα ο ρόλος των ποιητών περιορίζεται μια και οι πάντες έχουν φωνή και άποψη για όλα. Και δεν γεμίζουν ούτε ένα πατάρι. Οι ποιητές εκεί έξω συμμετέχουν ενεργά στις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες της χώρας τους. Εδώ οι περισσότεροι κλείνονται στο γυάλινο πύργο τους. Εκεί δημιουργούν κοινωνικούς σπινθήρες. Εδώ ενοχλούνται αν ένας ποιητής καταγγείλει τα δημόσια πράγματα ή μιλήσει για την κρίση.

Ως εκ τούτου η Αθήνα δεν θα γίνει ποτέ Μεντεγίν, όσο κι αν το επιδιώξει. Επειδή είναι και οι άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά, όχι μόνο οι ποιητές. Η ποίηση στη Λατινική Αμερική, το υπογάστριο αλλά και το υποσυνείδητο των ΗΠΑ, είναι πιο κοντά στη ζωή, λειτουργεί με πιο ανθρώπινα ανακλαστικά.

* Ο κ. Ντίνος Σιώτης είναι ποιητής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή