Η παράσταση «Ιππής» μόλις είχε ξεκινήσει την περασμένη Παρασκευή στην Επίδαυρο, όταν από το Ανω Διάζωμα ακούστηκαν φωνές, σαν κάποιος να τσακωνόταν. Η διένεξη πήρε λίγο χρόνο μέχρι να τελειώσει. Στο τέλος της παράστασης έγινε γνωστό ότι κάποιος θεατής τραβούσε κανονικότατα με την ψηφιακή του κάμερα και όταν του έγινε από τους ταξιθέτες υπόδειξη ότι δεν επιτρέπεται, όχι μόνο δεν συμμορφώθηκε, αλλά αντέδρασε με θρασύτατες φωνές, προβαίνοντας σε ένα ακόμη παράπτωμα: ενοχλώντας όσους παρακολουθούσαν. Οι ταξιθέτες αναγκάστηκαν να καλέσουν… ενισχύσεις, αφού ο πολλά βαρύς θεατής είχε αποφασίσει ότι οι πράξεις του δεν εμπίπτουν σε κανέναν κανόνα, και δεν ακολουθούν καμία υπόδειξη!
Την επόμενη μέρα, το Σάββατο, στο αρχαίο θέατρο των Δελφών, σε μια παράσταση που απευθυνόταν στις μνήμες αλλά και στο συναίσθημα των θεατών (αφού ήταν η πρώτη που φιλοξενούσε ο χώρος έπειτα από 37 χρόνια) δύο ηλικιωμένοι κύριοι, ανάμεσα στους θεατές, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να σχολιάσουν – ο Θεός ξέρει τι! Μάλλον όχι ό,τι έβλεπαν, αφού δεν παρακολουθούσαν καθόλου… Στις επανειλημμένες υποδείξεις (σχεδόν εκκλήσεις) των διπλανών τους, αδιαφορούσαν μεγαλοπρεπώς!
Είναι δύο μόνο από τα δεκάδες, καθημερινά περιστατικά μοναδικού θράσους που πολλαπλασιάζονται σε οποιαδήποτε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Είναι στιγμές που λες και κάποιοι κάνουν διαγωνισμό στο ποιος θα είναι πιο απειθής. Λες και η απείθεια σε οποιοδήποτε πλαίσιο, που επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει τις συνθήκες ζούγκλας να είναι το νέο εύσημο, το νέο προσόν, η νέα μαγκιά!
Κάθε φορά αναρωτιέμαι τι μπορεί να ανατρέψει αυτές τις συμπεριφορές; Πώς είναι δυνατόν να καμφθούν, να ακυρωθούν, να διαγραφούν; Μέσω της τέχνης; Μα σε εκδηλώσεις πολιτιστικές έχουν παρουσιαστεί συχνότατα εξαιρετικά θρασείς «πρωταθλητές» του είδους!
Επεσε στα χέρια μου το Δελτίο Τύπου για τις συναυλίες που ξεκίνησε ήδη και θα εξακολουθήσει να δίνει ο Διονύσης Σαββόπουλος, ανατρέχοντας στους ήχους της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι: «Ακούς ένα τραγούδι του Χατζιδάκι. Τελειώνει και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Γιατί ξεπλένει από μέσα μας κάθε ευτέλεια, ανελευθερία και λαϊκισμό, δικό μας ή των άλλων, αδιάφορο. Υπάρχει κάτι σαν κορυφαία πράξη αντίστασης μέσα σ’ αυτά τα αγαπημένα κομμάτια. Σαν γλυκό φως στο σκοτάδι που μας κάνει πιο ταπεινούς, δηλαδή πιο ικανούς για την αμοιβαία, επιτέλους, συγχώρεση…», γράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Παλαιότερα πίστευα ότι δεν γίνεται, δεν μπορεί να μην λειτουργεί έτσι ένα μουσικό κομμάτι, μια θεατρική παράσταση, ένα καλό βιβλίο, ένα έργο τέχνης. Σήμερα φοβάμαι -παρ’ ότι με εκφράζουν απολύτως οι διαπιστώσεις του Διονύση Σαββόπουλου- ότι όλα αυτά αφορούν κάποιους περίεργους, που εξακολουθούν να συγκινούνται με τα έργα των ανθρώπων…