Γραμματα Αναγνωστων

7' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

O Τειρεσίας ήταν τυφλός και όχι χωλός

Κύριε διευθυντά

Στην εφημερίδα σας «H Καθημερινή» της Τρίτης 10 Ιουλίου 2012, είδα φωτογραφίες και διάβασα παρουσίαση της έναρξης του εφετινού φεστιβάλ στην Επίδαυρο, μέρος της οποίας (παρουσίασης) ήταν και σύντομη αναφορά στην τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», σκηνοθετημένη από κάποιον Λιθουανό Τσέζαρις Γκραουζίνης. Στη μια από τις δύο φωτογραφίες παρουσιάζεται ένας άνδρας (ο K. Μαρκουλάκης) με κουρεμένα κοντά μαλλιά και γένια, ντυμένος με ολόσωμο λευκό μπροκάρ φόρεμα, που επεκτείνεται σε πέπλο σαν μεμβράνες φτερών νυχτερίδας με δέσμη ινών. H περίεργη αυτή φιγούρα, η οποία ουδόλως σηματοδοτεί ότι είναι η Ιοκάστη (όπως επιδιώκει ο Λιθουανός), κάθεται σε μια τροχοφόρα πολυθρόνα για αναπήρους, γεγονός το οποίο και πάλι ουδόλως σηματοδοτεί ότι ο σακάτης της πολυθρόνας είναι ο Τειρεσίας (όπως επιδιώκει ο Λιθουανός).

Επειδή δεν είδα την παράσταση, περιορίζω τις παρατηρήσεις μου στην αναπηρική τροχοφόρα πολυθρόνα, η οποία -ως σκηνοθετικό εύρημα ανόητο- έχει χρησιμοποιηθεί σε διάφορες παραστάσεις, την τελευταία δεκαπενταετία τουλάχιστον τρεις φορές, και από άλλους σκηνοθετήσαντες.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία -το παγκόσμιο αυτό διαμάντι- ο Τειρεσίας ήταν τυφλός και όχι χωλός… Οταν η θεά Αθηνά τον τύφλωσε, του έδωσε οξύτατη ακοή, με την οποία κατανοούσε τη γλώσσα των πουλιών, και ράβδο, με την οποία βάδιζε με ασφάλεια, όπως κι εκείνοι που έβλεπαν. Ετσι ο Τειρεσίας έγινε μάντης (και μια και το φέρνει η λέξη: η κόρη του λεγόταν «Μαντώ»), δηλαδή έβλεπε υπερβατικά, είχε την a priori γνώση των πέρα από τα αισθητά φαινόμενα απρόσιτων…

Ως τυφλός βρισκόταν έξω από την εμπειρική όραση, όμως με τις μαντικές ικανότητές του αντιλαμβανόνταν και προέβλεπε τα ανθρώπινα με τη νόηση και τη διαίσθηση… με τις ιδιότητές του αυτές εμφανίζεται ο Τειρεσίας και από τον Σοφοκλή στον «Οιδίποδα Τύραννό» του…

Και καλά, ο καημένος ο Λιθουανός δεν μπόρεσε να δει πέρα από τις Δρυίδες και τα βαμπίρ της καταχνιάς του Βορρά, απ’ όπου μας τον έφεραν για να μας δείξει δήθεν «τα αμπελοχώραφά μας», αλλά κάποιοι Ελληνες -υποτίθεται με σχετική παιδεία- που βρήκαν ότι ο Λιθουανός «αξιοποίησε με ευρηματικό και λειτουργικό τρόπο» την άσχετη με τον Τειρεσία τροχοφόρα πολυθρόνα για σακάτηδες!

Δυστυχώς για τους θεατές, ο Λιθουανός και όλοι οι πριν από αυτόν παρόμοιοί του, με την πολυθρόνα τους, επιχείρησαν να σακατέψουν και τον Σοφοκλή.

Λοιπόν, επειδή κάποιοι σκηνοθετούντες αποδίδουν τους αρχαίους Τραγικούς μας με όποια αρλούμπα τούς κατέβει, πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι σημαντικό, δίνω κι εγώ τη δική μου ερμηνεία στο γιατί ο Οιδίπους αυτοτυφλώθηκε: Για να μη βλέπει τέτοιες σκηνοθεσίες και να μη διαβάζει τις ανόητα επαινετικές κριτικές τους.

Θωμασ Π. Πεννας – τ. Δικηγόρος, Αθήνα

Το νέο «Μόναχο» για την Ευρώπη

Κύριε διευθυντά

Η θέση που διατύπωσε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ πρόσφατα στο Λονδίνο υπέρ της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, αναβιώνοντας έτσι παλιά σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης, ουσιαστικά αποκλείει το ενδεχόμενο της πολιτικής ενοποίησης της Ενωμένης Ευρώπης. «Πρέπει να κατανοήσουμε την έννοια μιας Ευρώπης με πολλές ταχύτητες, με το καθένα από τα μέλη της να παίρνει ό,τι θέλει από την Ε.Ε.» δήλωσε εξειδικεύοντας τη δήλωσή του, υιοθετώντας μάλιστα τη δημιουργία μιας «ευέλικτης Ευρώπης» ή καλύτερα μιας «Ευρώπης α λα καρτ».

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1994 στις προτάσεις του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (CDU) για τη δημιουργία μιας Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων με τη συγκρότηση ενός «σκληρού πυρήνα» συγκεκριμένων κρατών-μελών, θέση με την οποία είχε συμφωνήσει και η Γαλλία με μικρές διαφοροποιήσεις, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ είχε αντιτάξει την ελευθερία κάθε κράτους-μέλους να επιλέγει εκείνο τους τομείς της κοινοτικής πολιτικής στους οποίους επιθυμεί και δύναται να συμμετάσχει. Ετσι ώστε η δήλωση του Φρανσουά Ολάντ στο Λονδίνο, με την οποία υιοθετεί την παλαιότερη πρόταση της Μ. Βρετανίας, να αποδίδεται στην προσπάθεια δημιουργίας γαλλοβρετανικού μετώπου στην Ε.Ε. απέναντι στις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας. Ομως, όλα αυτά δημιουργούν εύλογα ερωτήματα. Πώς είναι σήμερα δυνατή μια Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων «με το καθένα από τα μέλη της να παίρνει ό,τι θέλει από την Ε.Ε.», όταν ήδη 17 μέλη της Ε.Ε. διαφορετικής δυναμικότητας συμμετέχουν με τους ίδιους όρους στην Ευρωζώνη; Πώς είναι δυνατά όλα αυτά όταν προωθείται η δημοσιονομική και η τραπεζική ένωση εντός της Ευρωζώνης και επιβάλλεται το Σύμφωνο Σταθερότητας; Μήπως αποτελούν το προοίμιο της διάλυσης της Ευρωζώνης ή της αριθμητικής της συρρίκνωσης με την αποβολή των αδύναμων κρατών ώστε εντός της Ευρωζώνης να δημιουργηθούν τουλάχιστον δύο ή και τρεις ταχύτητες, σενάρια που ήδη αντιμετωπίζονται σοβαρά;

Οταν πριν από 18 χρόνια ξεκίνησε η συζήτηση για το σχήμα της μελλοντικής Ευρώπης, οι προτάσεις για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων με την ύπαρξη σκληρού πυρήνα, ή των ομόκεντρων κύκλων ή ακόμη και της ευέλικτης Ευρώπης α λ καρτ αντιμετωπίσθηκαν ως ιεροσυλία και ύβρις, διότι αποκαθήλωναν το όραμα μιας πραγματικά ενοποιημένη ομόσπονδης Ευρώπης χωρίς διακρίσεις. Σύμφωνα όμως με τα σημερινά δεδομένα φαντάζει ως εξαιρετικά ρεαλιστική προοπτική. Γιατί; Οταν όλα αυτά τα σενάρια αφορούσαν το 1994 μόλις 12 κράτη-μέλη και η διεύρυνση της Ε.Ε. που ακολούθησε το 1995 με την ένταξη της Αυστρίας, της Σουηδίας και της Φινλανδίας ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο την Ε.Ε., έτσι ώστε αυτή να συμπεριλαμβάνει τα 15 ισχυρότερα κράτη της Ευρώπης, πώς είναι δυνατό να μην αφορούν τη σημερινή Ε.Ε. όταν ακόμη και στην Ευρωζώνη έχουν ενταχθεί κράτη όπως η Εσθονία, η Μάλτα, η Σλοβενία και η Κύπρος, ενώ στην Ε.Ε. συμμετέχουν όλα τα ανατολικά κράτη συμπεριλαμβανομένων ακόμη και της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας;

Τα κίνητρα της Γαλλίας και της Γερμανίας το 1994 ήσαν εντελώς διαφορετικά για την προώθηση της ενοποίησης της Ε.Ε. Η Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ενδιαφέρονταν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο της ανάδειξης της ενωμένης Γερμανίας σε ηγεμονική δύναμη στον ευρωπαϊκό χώρο, ανεξέλεγκτης από θεσμικούς περιορισμούς. Η Γερμανία επιδίωκε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός de facto αντιγερμανικού συνασπισμού. Σήμερα όμως, αποτιμώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις της τελευταίας εικοσαετίας μπορούμε ανεπιφύλακτα να ισχυρισθούμε ότι αυτή η υποχωρητικότητα των ευρωπαϊκών κρατών έναντι της ενοποίησης της Γερμανίας και της διεύρυνσης της Ε.Ε. με την ένταξη όλων των ανατολικών κρατών γερμανικής επιρροής, η οποία επαναφέρει στη μνήμη μας την πολιτική του «κατευνασμού» των ίδιων κρατών απέναντι στο Βερολίνο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε στη δημιουργία της Γερμανικής Ευρώπης αντί της Ευρωπαϊκής Γερμανίας στην οποία στόχευε. Γι’ αυτό ίσως καταγραφεί μελλοντικά ως το νέο «Μόναχο» στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μόνο που η κατάκτηση δεν θα έχει, όπως τότε, εδαφικό χαρακτήρα αλλά οικονομικό και κατ’ επέκταση εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στο Βερολίνο, όπως είναι ήδη ορατό.

Μακροδημοπουλος Δημητρης – Αλεξ/πολη

Η μεταφορά του Τύπου

Κύριε διευθυντά

Ως τακτικός αναγνώστης της εγκρίτου εφημερίδας σας, σας γνωρίζω ότι στα Χανιά, όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες έρχονται καθημερινά αεροπορικώς με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Για τη μεταφορά των στα Χανιά, η Ολυμπιακή Αεροπορία χρησιμοποιεί μεγάλα αεροπλάνα, λόγω του μεγάλου όγκου και βάρους τους. Το τελευταίο τρίμηνο, οι αθηναϊκές εφημερίδες φθάνουν στους τόπους διανομής μετά τη 12μεσηβρινή, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα αυτών να παραμένει απούλητο, με σοβαρή ζημία των τοπικών διανομέων, των εφημερίδων και του Τύπου γενικά, καθώς και ταλαιπωρίας των πολιτών οι οποίοι προμηθεύονται αθηναϊκή εφημερίδα συνήθως μετά το μεσημέρι.

Επειδή υπάρχει ενδεχόμενο, εκπρόσωποι των αθηναϊκών εφημερίδων να έρθουν εις επικοινωνία με τον αρμόδιο εκπρόσωπο της Ολυμπιακής και η Ολυμπιακή να έχει πρώτο δρομολόγιο από Αθήνα προς Χανιά μεγάλο αεροπλάνο για να παύσει η ζημία των ημερήσιων αθηναϊκών εφημερίδων, των τοπικών διανομέων στα Χανιά και η ταλαιπωρία των Χανιωτών, οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις με όλους τους Ελληνες, παρακαλώ να εξεταστεί το θέμα.

Αλλωστε, πολύ παλιά ως φοιτητής θυμάμαι τη 12η νυκτερινή να πωλούνται οι αθηναΐκές εφημερίδες στην Ομόνοια και τώρα στα Χανιά, μετά τη 12η μεσηβρινή, αυτό είναι κατά τη γνώμη μου άστοχο!

Ιωαννης Αδαμαντιου Αρετακης – Δικηγόρος

Οι τρεις εξουσίες

Κύριε διευθυντά

Φτάσαμε πρόσφατα στη μέγιστη δημοκρατική μας έκφραση (αναρωτιέμαι αν χρειαζόταν), μετά τις διαδοχικές εκλογές, στην, επιτέλους, ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.

Στους δέκτες μας, ενώπιον εκατομμυρίων θεατών, οι δύο εκπρόσωποι -εκφραστές- των δύο ύψιστων λειτουργιών, της θρησκείας και της πολιτικής!

Οι πρώτοι σαν παραδοσιακοί υπεύθυνοι ενός όρκου που ειθίσταται να εκφράζεται ενώπιον του Ευαγγελίου από τους δεύτερους, που ορκίζονται για την απόλυτη έκφραση της μέγιστης ευθύνης της λειτουργίας του κράτους.

Απορία μου τώρα… Πόσες φορές τηρήθηκε ο όρκος από το μέγιστο ποσοστό των πολιτικών, και πότε και ποιοι τιμωρήθηκαν από την αθέτηση του όρκου;

Και δεύτερον, γιατί ένας φωτισμένος ιερωμένος δεν αρνήθηκε να ορκίσει, ή έστω να ζητήσει εχέγγυα για την πιστή εφαρμογή της υπόσχεσης, από τους επωμιζόμενους την ευθύνη εκπροσώπους ενός ολόκληρου λαού;

Μήπως… εδώ πρέπει να επέμβει ένας τρίτος εκπρόσωπος, λειτουργός της δικαστικής εξουσίας, αυτεπάγγελτα, και να βάλει τέλος σ’ αυτή την… παρωδία της τυπικής διαδικασίας, μετατρέποντάς την σε ουσιαστική έκφραση και των τριών λειτουργιών!

Λευτερης X. Αρμελινος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή