Τίποτα δεν εξοργίζει περισσότερο αυτή την εποχή όσο εκείνοι οι εξυπνάκηδες, οι οποίοι από την ώρα που άρχισε η κρίση χρέους στην Ελλάδα επαναλαμβάνουν μονότονα πως «αυτό το εγχείρημα δεν βγαίνει», αλλά δεν έχουν να προτείνουν καμία απολύτως εναλλακτική πρόταση. Οταν λέμε εναλλακτική πρόταση, εννοούμε βεβαίως κάτι εφικτό, πρακτικό και δοκιμασμένο. Γιατί είναι πολύ εύκολο να μιλάς για «κάποιον άλλο δρόμο», για δανεισμό από άλλες χώρες, για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας χωρίς να βάζεις κάτω τα νούμερα και τα πραγματικά δεδομένα. Εξίσου εύκολο είναι να μιλάς για την ανάγκη μιας «άλλης ευρωπαϊκής πολιτικής», λες και περιμένεις ότι αύριο το πρωί θα κυβερνούν την Ευρώπη οι ηγέτες της πάλαι ποτέ Τρίτης Διεθνούς.
Υποθέτω ότι ο ναρκισσισμός τους τονώνεται απελπιστικά όταν βλέπουν τον Νότο να πέφτει στο βάραθρο της κρίσης χρέους, οπότε και πάλι νιώθουν δικαιωμένοι για τις γενικολογίες παρελθόντων ετών. Αναρωτιέμαι, όμως, τι θα έκαναν αυτοί οι τύποι αν κάποιος τους είχε βάλει σε μια θέση ευθύνης -είτε πριν από δύο χρόνια είτε σήμερα- έχοντας απέναντί τους το φάσμα της χρεοκοπίας, το τσουνάμι των αγορών και την αμείλικτη πραγματικότητα των δημοσιονομικών μεγεθών. Είναι πολύ εύκολο να πουλάς «μαγκιά» από την πολυθρόνα του σπιτιού σου και να αναμασάς διάφορες βαρύγδουπες προφητείες, οι οποίες αναλώνονται μάλιστα με βουλιμία από μια κοινωνία που θέλει να νιώθει πάντοτε ότι «ξέρει κάτι παραπάνω».
Οι άνθρωποι που κυβερνούν όμως τη χώρα βρίσκονται απέναντι σε πολύ σκληρά και πραγματικά δεδομένα. Γνωρίζουν πως αυτό που μοιάζει εντυπωσιακό στο χαρτί μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε μια ανεξέλεγκτη καταστροφή. Οι «τζάμπα μάγκες» αναλυτές δεν θέλουν να μπουν στη θέση τους, δεν τους ενδιαφέρει η πραγματικότητα. Εχουν επιλέξει τον δρόμο της ανέξοδης καταστροφολογίας κερδίζοντας οπαδούς χωρίς να βοηθούν σε τίποτα τον δημόσιο διάλογο στη χώρα. Εχουν πείσει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πως «η παρτίδα δεν σώζεται ό,τι και να γίνει» . Πίσω από αυτό το αξίωμα έχουν συνταχθεί όλοι οι οπαδοί της αδράνειας και της ακινησίας, τα συμφέροντα που δεν θέλουν να αλλάξει η χώρα ουσιαστικά και διάφοροι υπερπατριώτες που θέλουν να γίνουμε μια νεοβυζαντινή Βόρεια Κορέα.
Το κακό είναι πως απέναντι σε αυτήν τη γλαφυρή και ελκυστική γλώσσα δεν έχει σταθεί ένα εθνικό αφήγημα για το πώς μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Γιατί είναι λογικό απέναντι στα παχειά τα λόγια τα μεγάλα να μην μπορεί κανείς να αντισταθεί αποτελεσματικά με επιχειρήματα αρχιλογιστών, οι οποίοι κοιτούν πώς θα μπαλώσουν τρύπες… πριν έλθει η τρόικα. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τη σημερινή κυβέρνηση είναι να πείσει ένα δύσπιστο και εξαιρετικά ταλαιπωρημένο λαό να κάνει υπομονή και να πιστέψει ότι θα βγει από την κρίση. Αν αυτό δεν συμβεί, το μοιρολόι θα πάρει το πάνω χέρι και θα μας συνοδεύσει, όπως αρμόζει σε κάποιες παραδόσεις μας, στην καταστροφή.