Εμπιστοσύνη στους τεχνοκράτες
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή το άρθρο σας (20/06/2012) με τίτλο «Το μήνυμα», με το οποίο συμφωνώ σε όλα τα σημεία του, συμμεριζόμενος απολύτως τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σας. Πράγματι, είναι πολύ πιθανό ο κ. Σαμαράς, μόνος, με λίγους ικανούς δίπλα του, να μην μπορέσει να τα βγάλει πέρα με μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητος», που δείχνει να είναι χαρτί χωρίς αντίκρισμα, αφού οι έτεροι δύο εταίροι, κ. Βενιζέλος και Κουβέλης, θέλουν να είναι περισσότερο «απέξω» (προτρέπουμε, κρίνουμε, ελέγχουμε, προστατεύουμε τα δίκαια αιτήματα… κ.ά.) και λιγότερο «από μέσα», ως όφειλαν, με ενιαίο σύνθημα το νυν υπέρ πάντων ο αγών για τη σωτηρία της πατρίδος. Οφείλουν άμεσα και ξάστερα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Είναι υπέρτατο χρέος τους. Οι όποιες συγκρούσεις με συντεχνίες, με κατοχυρωμένα συμφέροντα, με θρασύτατα προκλητικούς συνδικαλιστές, με ΔΕΚΟ κ.ά.π. πρέπει να αντιμετωπίζονται και να υπερασπίζονται ενιαία και αδιαίρετα και από τους τρεις αρχηγούς και να μην αφήνουν τον κ. Σαμαρά μόνο και μετά να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν με υπονοούμενα ή επιφυλάξεις. Τέρμα το θέατρο, τέρμα η διγλωσσία. Ο λαός δεν αντέχει άλλο. Πέραν των όσων, επιτυχώς, αναφέρετε σχετικά με την επιλογή των προσώπων, προϊόν συμβιβασμού και ισορροπιών διακομματικών και εσωκομματικών, που θα μπορούσε να τα συνοψίσει κανείς με το γνωστό «με παλιά φθαρμένα τούβλα δεν χτίζονται καινούργια σπίτια», θα ήθελα να προσθέσω ότι καμιά, κατά τη γνώμη μου, κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να βγάλει τη χώρα από την κρίση χωρίς την ευρεία συναίνεση του ελληνικού λαού. Αυτό το αυτονόητο, γιατί οι τρεις αρχηγοί, ενώ το θέλουν, δεν το επιδιώκουν; Ο ελληνικός λαός νιώθει βαθιά αδικημένος γιατί από το 2009 μέχρι και σήμερα όλα τα βάρη φορτώνονται συστηματικά στα ίδια θύματα. Γιατί ψάχνουν πάντα στις άδειες πλέον τσέπες των μισθωτών και των συνταξιούχων; Γιατί δεν ψάχνουν, με έργα και όχι λόγια, στις τσέπες των φοροφυγάδων, των φοροκλεπτών, των καταχραστών και όλων των καθ’ οιονδήποτε τρόπο πλουτισάντων εις βάρος του δημοσίου ταμείου; Γιατί οι ίδιοι δεν κάνουν, ως δημόσιοι άνδρες, πραγματικές θυσίες, ώστε ο λαός να τους πιστέψει, να τους ακολουθήσει και να αγωνισθεί μαζί τους; Αν κάτι τέτοιο γινόταν, ποιούς θα έβρισκαν τα κόμματα διαμαρτυρίας, να κατεβάσουν στα πεζοδρόμια; Οσο ο κόσμος, κοντά τρία χρόνια τώρα, δεν βλέπει να γίνεται καμιά προσπάθεια προς την άλλη κατεύθυνση, κουνάει απογοητευμένα το κεφάλι του σιγομουρμουρίζοντας «πάλι τα ίδια, όλοι ίδιοι είναι, τίποτα δεν αλλάζει…». Χιλιάδες είναι οι άνεργοι νέοι μας με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Γιατί να τους ακολουθήσουν, όταν βλέπουν άλλους, μέσα στον Ναό της Δημοκρατίας με απολυτήριο Δημοτικού ή Λυκείου να απολαμβάνουν μισθούς που οι ίδιοι δεν βλέπουν ούτε στα όνειρά τους; Γιατί οι τρεις αρχηγοί με μία «μονοκονδυλιά» δεν εξισώνουν τους μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής με εκείνους του Δημοσίου αντιστοίχων προσόντων και τους υπεράριθμους αργόσχολους να τους μετατάξουν σε άλλες υπηρεσίες; Σε τι σόι κατάσταση έκτακτης ανάγκης βρίσκεται η χώρα; Αυτούς τους άνεργους νέους η κυβέρνηση σήμερα έχει ανάγκη να τους έχει δίπλα της και όχι απέναντί της. Εναπόκειται στην ικανότητά της να βρει τον τρόπο. Αλλιώς, κανείς δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στο συνεχώς διογκούμενο ρεύμα της οργής και της αγανάκτησης, που παντελώς άκοπα αξιοποιούν τα κόμματα διαμαρτυρίας, τα οποία αυξήθηκαν απότομα σαν τα μανιτάρια του φθινοπώρου… Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός;
Ασφαλώς, χρειάζονται γρήγορες, ρηξικέλευθες και αποτελεσματικές αποφάσεις στους τομείς των αποκρατικοποιήσεων, των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, του εκσυγχρονισμού της ξεχαρβαλωμένης διοικητικής μηχανής κ.ά. Θα ήταν όμως άδικο να τα περιμένουμε όλα από ένα πρόσωπο, τον πρωθυπουργό της χώρας, κ. Σαμαρά, και κάθε φορά που επεμβαίνει να του ασκείται ανεύθυνη κριτική από γνωστά «παπαγαλάκια» του λεγόμενου «προοδευτικού» χώρου. Σήμερα, έπειτα από διαβουλεύσεις των τριών αρχηγών έχουμε αυτή την πολυμελή, δυστυχώς, κυβέρνηση. Ο κ. Σαμαράς οφείλει να στέλνει στο σπίτι του κάθε δυστροπούντα ή απρόθυμο υπουργό χωρίς δεύτερη κουβέντα, είτε είναι του δικού του χώρου είτε της ΔΗΜΑΡ ή του ΠΑΣΟΚ. Ολοι οι γενικοί γραμματείς να είναι εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα αναγνωρισμένων προσόντων, κύρους και ήθους. Ο υπουργός και ο υφυπουργός αρκούν για την πολιτική γραμμή. Ας εμπιστευθούν σε τεχνοκράτες τις θέσεις των γενικών γραμματέων που δεν έχουν πρόβλημα επανεκλογής. Επιτέλους, ας απαλλαγούν κάποτε από αυτό το καταστροφικό σύνδρομο.
Π. Καρακατσουλης – Ομοτ. καθηγ. Παν/μίου
Μόλυνση
Κύριε διευθυντά,
Στο φύλλο της εφημερίδας σας της 18ης Ιουλίου 2012 και στη σελίδα 6 δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Καταδίκη εταιρειών να αποκαταστήσουν το περιβάλλον». Το άρθρο αναφέρεται στις δίκες ενώπιον του Β΄ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιά, που άρχισαν την 28η Ιουνίου 2012 και μετά από τριήμερη εκδίκαση εκδόθηκαν οι αποφάσεις την 4η Ιουλίου 2012. Το δημοσιεύμα, που υπογράφεται από τον συνεργάτη σας κ. Κώστα Ονισένκο, περιέχει ασάφειες (θέλω να πιστεύω όχι ηθελημένες) και για την αποκατάσταση της αλήθειας σας αναφέρω τα ακόλουθα :
1. Την 28η Ιουνίου 2012 στο πινάκιο του Β΄ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πειραιά υπήρχαν δύο υποθέσεις που αφορούσαν τις ιχθυοκαλλιέργειες στον Πόρο.
Στην πρώτη από αυτές μόνος κατηγορούμενος ήταν ο κ. Δημήτρης Γρίβας, τον οποίο εκπροσωπώ, και για τον οποίο σας παρέχω τις παρούσες διευκρινίσεις. Ο κ. Δημήτρης Γρίβας είναι επιχειρηματίας και δημοτικός σύμβουλος επί 16 έτη στον Δήμο Πόρου, υπηρετώντας τα κοινά από διάφορες θέσεις, και με μεγάλη κοινωνική προσφορά.
Στην άλλη υπόθεση κατηγορούμενοι ήταν οι εκπρόσωποι διάφορων εταιρειών, μερικές από τις οποίες αναφέρονται στο δημοσιεύμα.
Το κατηγορητήριο που αφορούσε τον κ. Δημήτρη Γρίβα δεν αναφερόταν σε ρύπανση ή μόλυνση του περιβάλλοντος, όπως γράφεται στο δημοσίευμα.
Το κατηγορητήριο του κ. Δημήτρη Γρίβα αναφερόταν αποκλειστικά σε υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Ο συνεργάτης σας, και συντάκτης του άρθρου, προς ενημέρωση του κοινού, ώφειλε αφενός να διαχωρίσει τις δύο υποθέσεις, και αφετέρου να τονίσει ότι άλλο πράγμα είναι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και άλλο η ρύπανση ή η μόλυνση αυτού. (Μου προκαλεί όμως εντύπωση πως έγκριτος συνεργάτης σας δέχεται ότι «ζώντες οργανισμοί» (όπως τα ψάρια) μπορούν να προκαλέσουν μόλυνση του περιβάλλοντος!!!)
2. Η δεύτερη παρατήρησή μου αφορά τη φράση του δημοσιεύματος ότι το δικαστήριο επιδίκασε «Την υποχρέωση αποκαστάσης του φυσικού περιβάλλοντος στην αρχική κατάσταση…».
Με την παρούσα επιστολή μου σας γνωρίζω ότι στην υπόθεση του κ. Γρίβα ουδεμία τέτοια υποχρέωση επεβλήθη σε αυτόν.
3. Επίσης, γι’ λόγους νομικής ορθότητας θέλω να αναφερθώ στην αναφορά-κρίση του συνεργάτη σας ότι «Η απόφαση αυτή αναμένεται να αποτελέσει νομολογία για την εκδίκαση και άλλων ανάλογων υποθέσεων».
Η άνω αναφορά-κρίση του συνεργάτη σας είναι εσφαλμένη, καθώς στην ποινική δίκη συντάσσεται συγκεκριμένο κατηγορητήριο κάθε φορά και με βάση αυτό ο κατηγορούμενος δικάζεται.
4. Τέλος, θα πρέπει επίσης να σας πληροφορήσω ότι στην εκδίκαση της υπόθεσης του κ. Δημήτρη Γρίβα έγινε, κατά την αποψή του, δικονομική παράβαση σε βάρος του, η οποία τον έβλαψε και για τον λόγο αυτό συνέταξε και κατέθεσε αναφορά τόσο στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, όσο και στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά.
Φωτης Χ. Χατζης – Δικηγόρος
Ανήκουμε στη Δύση;
Κύριε διευθυντά
Παροιμιώδης έμεινε εκείνη η αλήστου μνήμης ρήση «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς την επανέλαβαν από τότε και πολλοί άλλοι πολιτικοί και διανοούμενοι για να μας πείσουν πως η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Λάθος μεγάλο! Δεν ανήκει, ούτε και ποτέ ανήκε, η Ελλάδα στη Δύση, αλλά η Δύση ανήκει στην Ελλάδα, αφού η Ελλάδα υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων, και πάντως προϋπήρχε της σημερινής Δύσης. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα ανέκαθεν είναι από πνευματικής άποψης η Ανατολή, από την οποία βέβαια προέρχεται το Φως (Ex Oriente lux), όπως άλλωστε και το φυσικό φως, και όχι από τη Δύση, όπου εξαφανίζεται ο Ηλιος. Γιατί μία χώρα που είναι η πνευματική μητέρα και τροφοδότρα του δυτικού κόσμου, μία χώρα που παρέδωσε τα φώτα της σε ολόκληρη την οικουμένη, μία χώρα που διατύπωσε εν ελευθερία τον ορθό λόγο, δεν μπορούσε κατ’ ουδένα τρόπο -ούτε και συμβολικά- να εντοπίζεται στη Δύση.
Φοιβος Ι. Πιομπίνος, Αθήνα
Το Κανάλι της Βουλής
Κύριε διευθυντά
Προ ημερών είχατε δημοσιεύσει επιστολή του φίλου και συναδέλφου μας κ. Γιάννη Χαΐνη στην οποία, εξ αφορμής των φημολογουμένων περί καταργήσεως του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής υπερασπιζόταν τη χρησιμότητά του. Ορθότατα έγραφε πως εις το δισκελές πρόγραμμά του, τόσον των συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου, όπου ο ακροατής και θεατής έχει τη δυνατότητα ενημερώσεως στα διαμειβόμενα μεταξύ των αντιπροσώπων του έθνους -έστω και αν υπάρχει άσκοπη φλυαρία- και να εξάγει απ’ ευθείας συμπεράσματα αντί να τα πληροφορείται από πολυσύνθετα πρόσωπα των φινιστρινιών άλλων σταθμών, όπου ο κάθε σχολιαστής ερμηνεύει τα λεχθέντα κατά το «δοκούν» (χειρότερο όταν μιλούν συγχρόνως οι πέντε – έξι) και να μορφώνει γνώμη.
Το δεύτερο σκέλος του σταθμού είναι η προσφορά του εις ιστορικά, καλλιτεχνικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά. Είναι ο σταθμός που μορφώνει, είναι ο σταθμός που επιμόνως παρακολουθούμε. Επιλεγμένες ταινίες κινηματογράφου, θεατρικών παραστάσεων, μελοδράματος, συναυλιών· μέγιστη προσφορά παιδείας, αγωγής της ψυχής.
Στους εμπνευστές της ιδρύσεώς του πρέπει και οφείλουμε χάρη, τους αξίζει έπαινος· είναι μια όαση ευδαιμονίας στον περιβάλλοντα χώρο της μετριότητάς μας.
Θα πρέπει δε αντί της καταργήσεώς του να επιδιωχθεί να επεκταθεί η εμβέλειά του σε όλη την επικράτεια.
Επικροτούμε την επιστολή του κ. Χαΐνη και συνιστούμε την τεχνική βελτίωσή του. Ποιοτικά αξίζει. Μπράβο!
Παναγιωτης Τετσης και Δημοσθενης Κοκκινιδης – Ζωγράφοι, ομότιμοι καθηγητές της Αν. Σχ. των Καλών Τεχνών και πρώην πρυτάνεις