Είμαστε λαός της υπερβολής και είναι γνωστό ότι στη χώρα του «μέτρον άριστον», επικρατεί το αντίστροφο. Είναι εθνικός κανόνας η μαζική αποδοχή της υποκρισίας και μοιάζει να μην έχουν ακόμη εκτονωθεί όσα αναμόχλευσε η «υπόθεση Βούλα Παπαχρήστου». Πολλά θα είχε να πει κανείς για το μαύρο χιούμορ (που είναι καθημερινός κανόνας πλήρως αποδεκτός ακόμη και σε τηλεοπτικά πάνελ), αλλά και για την επίδειξη αυστηρότητας απέναντι σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς για φυλετικές ομάδες που θεωρούνται «υποδεέστερες». Αρκεί αυτό και μόνο για να αντιληφθεί κανείς ότι η όλη συζήτηση ξεκινά σε λάθος βάση.
Η «ελληνική υποκρισία» αρχίζει και γίνεται κανόνας. Είμαστε μία από τις πιο καθυστερημένες κοινωνίες σε θέματα προστασίας μειονοτήτων, πάσης φύσεως, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με σεξιστικά πρότυπα, αποκλείουμε όσους κινούνται σε αμαξίδια από τις πόλεις μας, βρίζουμε ανενόχλητα τους Γερμανούς με όλη μας την άνεση και αυτό θεωρείται «φυσικό», θεοποιούμε όσους μάς λένε ένα καλό λόγο και κατασπαράσσουμε όσους είναι επικριτικοί. Εχουμε δηλαδή ως κοινωνία όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου με ανεξερεύνητο και ακατέργαστο εγώ. Αυτός ο υποθετικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κρίση χειρουργού σε καταστάσεις που αποκλίνουν από τον μέσο όρο.
Συνεπώς, το κακόγουστο σχόλιο της Βούλας Παπαχρήστου θα μπορούσε, υποθετικά, να είναι λόγος τιμωρίας της αθλήτριας σε μια κοινωνία που έχει κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Η Βούλα Παπαχρήστου φέρει μια ιδεολογία, όπως όλοι μας. Προσωπικά, ουδόλως με ενδιαφέρει τι πρεσβεύει. Αν δεν είχε δημοσιοποιήσει αυτήν την «ανοησία», και αν -υποθετικά- είχε διακριθεί στο Λονδίνο, η Βούλα Παπαχρήστου θα ήταν μία ηρωίδα του τραυματισμένου ελληνισμού, θα ήταν μια επανάληψη τού «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο», εκείνου του λαϊκιστικού κρεσέντο προ 20ετίας. Αλλά, η Βούλα Παπαχρήστου δημοσιοποίησε την κακή αισθητική και έβαλε στον δημόσιο διάλογο το δίλημμα κάθε επίδοξου τιμωρού και τυπολάτρη ηθικολόγου. Στο ανόητο «τιτίβισμα» αποκαλύπτεται η βαθιά χωνεμένη ελληνική υποκρισία που θέλει να τιμωρεί αυτό που φαίνεται και να αγνοεί εκείνο που δεν σαλεύει στο προσκήνιο. Ας πήγαινε στο Λονδίνο, η Βούλα Παπαχρήστου και ας έκανε αυτό που μπορούσε ως αθλήτρια. Εμείς θα ήμασταν το ίδιο υπανάπτυκτοι.