Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να «σώσει την παρτίδα», να είναι ο πολιτικός που θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ χωρίς να σημειωθεί μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη; Μέχρι τώρα ο τρόπος που κυβερνά αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για όσους είχαν απογοητευθεί από τα δύο χρόνια άγονης αντιπολίτευσης και την εμμονή στις πρόωρες εκλογές. Οι συνθήκες της χώρας είναι άλλωστε τόσο κρίσιμες που επιβάλλουν στους ηγέτες να αλλάζουν και να προσαρμόζονται βίαια στην πραγματικότητα και σε εμάς που τους παρακολουθούμε να μη στεκόμαστε στο τι έγινε χθες ή προχθές, αλλά στο ποιος ανταποκρίνεται σήμερα στο πρόσταγμα της Ιστορίας.
Ο κ. Σαμαράς έχει δείξει ρεαλισμό και αποφασιστικότητα. Εχει επιλέξει για στενούς του συνεργάτες στο οικονομικό επιτελείο ανθρώπους με τους οποίους δεν θα έλεγε κανείς πριν από δύο χρόνια ότι είχαν πολλά κοινά. Κινείται με αποφασιστικότητα και ζυγίζει πολύ προσεκτικά τις διαθέσεις των εταίρων της χώρας. Και το κυριότερο, μοιάζει έτοιμος να πάρει νωρίς το ρίσκο μιας σκληρής προσαρμογής και να μην αναλωθεί σε μια αργή διαδικασία ημίμετρων, συμβιβασμών και υποχωρήσεων που θα τον βυθίσει σε ένα τέλμα.
Θα του βγει; Εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες, πολλοί εκ των οποίων δεν εξαρτώνται από τον ίδιο.
Ο ίδιος μπορεί ασφαλώς να φροντίσει να μην επαναληφθούν οι διορισμοί αποτυχημένων πολιτευτών και κομματικών «ημετέρων» σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού, από τις γενικές γραμματείες μέχρι το τελευταίο χιονοδρομικό κέντρο… Εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό, είναι να αποφευχθεί με κάθε τρόπο οιοδήποτε μικρό ή μεγάλο σκάνδαλο που μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα τίναζε τα πάντα στον αέρα.
Ο κ. Σαμαράς πρέπει επίσης να δώσει δύο μάχες, που δεν είναι εύκολες. Η μία αφορά τις τιμές που, κατά την ίδια την τρόικα, είναι ανεξήγητα υψηλές και δυσκολεύουν πολύ τη ζωή του μέσου Ελληνα. Είναι μια μάχη που αφορά ισχυρότατα συμφέροντα, ορισμένα εκ των οποίων πρόσκεινται παραδοσιακά στη Ν.Δ. Είναι όμως και μια μάχη που μπορεί να φέρει πραγματικά και πολιτικά αποτελέσματα.
Ο κόσμος όμως νιώθει βαθιά απελπισία λόγω και της έλλειψης ρευστότητας. Σοβαροί και νοικοκύρηδες επιχειρηματίες βλέπουν τις επιταγές τους να σφραγίζονται για πρώτη φορά, επιχειρήσεις δεν μπορούν να πληρώσουν μισθούς και όλοι καθυστερούν τις πληρωμές τους. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η καταβολή μέρους των οφειλών του κράτους προς τους ιδιώτες και η προώθηση μεγάλων έργων μπορούν να λύσουν μερικώς το ζήτημα της ρευστότητας. Αν αυτό δεν λυθεί όμως μέσα στο φθινόπωρο, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.
Από εκεί και πέρα ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να κινηθεί ανάμεσα σε δύο απειλητικές Συμπληγάδες. Η ισορροπία με τους κυβερνητικούς του εταίρους, και ειδικά με τον κ. Βενιζέλο, είναι πολύ εύθραυστη και απρόβλεπτη. Και οι τρεις αρχηγοί ξέρουν ότι περπατούν δίπλα στον γκρεμό και πως αν πέσουν, θα πέσουν μαζί συμπαρασύροντας τη χώρα και το όποιο μέλλον τους. Θα χρειασθεί όμως πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αποφευχθεί μια κυβερνητική κρίση, γιατί η πίεση από τον Σεπτέμβριο στη Βουλή και την κοινωνία θα είναι αφόρητη.
Αφήνω τελευταία την πλέον σοβαρή και απρόβλεπτη, κατά τη γνώμη μου, παράμετρο, που είναι η Γερμανία. Αν το Βερολίνο μας έχει ξεγράψει ως χώρα, ασχέτως του τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει η κυβέρνηση το επόμενο δίμηνο, ο κ. Σαμαράς θα βρεθεί σε κενό αέρος. Θα είναι άδικο και ανεξήγητο να έχουν υλοποιηθεί ή ψηφισθεί δρακόντεια μέτρα και παρ’ όλα αυτά η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε να ανεβάζουν και άλλο τον πήχυ για να μην περάσει η Ελλάδα. Γι’ αυτό και το deal πρέπει να γίνει πολύ καθαρό και σαφές σύντομα: αυτά κάνει η Ελλάδα, αυτά παίρνει και μετά τέλος η συζήτηση για το μέλλον της στο ευρώ!