Δεν ζούμε το σήμερα. Ζούμε το εφιαλτικό αύριο, σε πλήθος εκδοχές. Οι αδιάλειπτες αρνητικές για τη χώρα μας δηλώσεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις τείνουν να λάβουν τη μορφή αυτοεκπληρούμενης προφητείας. «Η Ελλάδα θα μπορούσε να χρεοκοπήσει ήδη τον Σεπτέμβριο. Το ΔΝΤ δεν προτίθεται να της διαθέσει περαιτέρω χρήματα για βοήθεια» (Spiegel). «Θα ήταν λογικότερο οι Ελληνες να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη» (Ρέσλερ). «Οι διεθνείς πιστωτές θα πρέπει να πραγματοποιήσουν τις απειλές τους» (Die Presse). «Δεν επιτρέπεται να υπάρξει χαλάρωση των όρων, νέες διαπραγματεύσεις και, κυρίως, νέα χρήματα» (Σέντερ). «Στο 90% πλέον οι πιθανότητες για μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη στους επόμενους 12 με 18 μήνες» (Citi). «Αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ, θα πρέπει να ετοιμαστούμε για ανθρωπιστική καταστροφή και να στείλουμε τρόφιμα και φάρμακα» (Ρίξινγκερ).
Ενα ορμητικό κανάλι κακών προγνώσεων μας ωθεί σε έναν κρανίου τόπο, ντύνει το μέλλον μας με σκοτάδι. Διακοπή δόσεων, στάση πληρωμών, φυγή κεφαλαίων, μηδενική ανάπτυξη, πολιτική αστάθεια, ραγδαία εκπτώχευση, εκποίηση δημόσιας περιουσίας (ΔΕΚΟ, οργανισμοί, δημόσια κτίρια, δημόσια κτήματα) για ψίχουλα, βαθιά ύφεση, σκληρή δουλειά χωρίς αντίκρισμα, κοινωνική αναταραχή, αβεβαιότητα, απομόνωση, εξαθλίωση, ανθρωποθυσίες – ένας δρόμος μακρύς προς την κόλαση. Η ανεργία υπερσκελίζει την απασχόληση, οι δρόμοι ερημώνουν και τα ανοιχτά μαγαζιά αποτελούν έκπληξη, οι υπηρεσίες μαραζώνουν -ασφαλιστές, δικηγόροι, γιατροί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μεσάζοντες, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, έμποροι διαρκών καταναλωτικών αγαθών πασχίζουν να αλλάξουν επάγγελμα-, πρώην υπάλληλοι κυνηγούν δουλειές του ποδαριού ή μετακομίζουν από την πόλη στην ύπαιθρο με την ελπίδα ότι η γη θα τους θρέψει, εργαζόμενοι δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν με τη διαρκή εσωτερική υποτίμηση να εκμηδενίζει τους μισθούς, τα σχολεία υπολειτουργούν, τα φαρμακεία είναι μισοάδεια, πολλά σπίτια δεν έχουν νερό, φως, στα νοσοκομεία οι γιατροί, οι νοσηλευτές αγωνίζονται αμισθί χωρίς αναλώσιμα και βασικά φάρμακα, οι δρόμοι τη νύχτα παραδίδονται στους ληστές, τα κυκλώματα, τις μαφίες, οι ένοικοι των σπιτιών αισθάνονται τυχεροί αν ξυπνήσουν το πρωί σώοι…
Μια ασφυκτική σπείρα γεννά αδιάλειπτα εφιάλτες. Δεν είναι αποκύημα μιας αφόρητης κρίσης απαισιοδοξίας, αλλά εμπειρίες αληθινών ανθρώπων, όχι πολλά χρόνια πριν, σε εξαθλιωμένες μετασοβιετικές «Δημοκρατίες», την τύχη των οποίων μπορεί να έχει και η Ελλάδα, λένε αρκετοί…
Οι άνθρωποι στον δρόμο, τις στιγμές που αφαιρούνται, περπατούν με το κεφάλι σκυφτό, τα χαρακτηριστικά τραβηγμένα από έναν αδιόρατο πόνο, από έναν εκκολαπτόμενο φόβο. Κυρίως αυτοί που δεν έχουν «λίπος», κομπόδεμα, περιουσία, για τα πέτρινα χρόνια.
Ομως, ακόμη κι αν τα μολυβένια σύννεφα πάνω από τον αυριανό ουρανό ψαλιδίζουν τη λαχτάρα μιας φωτεινής συνέχειας, η ανάγκη για ύπαρξη, που κάνει τις πράξεις να εξακολουθούν, έχει μια δύναμη ανώτερη από όλα τα απόλυτα, όλες τις «αλήθειες», όλες τις μαντείες. Η δύναμη της διάνοιας μπορεί να προσδώσει μια στίλβη, να καταστήσει φαεινό και το ζοφερότερο μέλλον. Κυρίως αν πεισθεί ότι αυτό δεν είναι τόσο σκοτεινό όσο το παρουσιάζουν εκείνοι που κερδίζουν από τη δυστυχία μας…