Επιστροφή στις λέξεις

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τελικά, ο πολιτισμός μπορεί να κάνει το θαύμα του. Μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις, προσωρινά, «τη δύσκολη όψη των δημοσιονομικών στη χώρα μας», όπως έλεγε χθες βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου, για άλλους λόγους όμως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το έζησαν όσοι βρέθηκαν την περασμένη Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στην Επίδαυρο και ήρθαν σε επαφή με καλλιτέχνες δοσμένους στην τέχνη τους, αλλά και με δύο ιδιαίτερα κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας.

Για λίγο, ξεχάσαμε το δύσκολο καλοκαίρι που περιέγραφαν οι ξενοδόχοι και οι καταστηματάρχες στην Παλαιά Επίδαυρο, δεν κυριάρχησαν στις παρέες οι συζητήσεις για τη μειωμένη κατανάλωση (υπήρχαν ξενοδοχεία που τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού είχαν μόλις εννέα διανυκτερεύσεις). Για τρεις μόλις μέρες, ήταν σαν να βρισκόμαστε σ’ ένα άλλο καλοκαίρι, μερικά μόλις χρόνια πριν.

Αρκούσαν οι μαγικές εικόνες του ποιήματος του Κόλεριτζ, χόρταιναν οι ερμηνείες των ηθοποιών στα δύο θέατρα της Επιδαύρου και αποτύπωναν ένα γαλήνιο χαμόγελο στα χείλη πολλών θεατών. Ηταν μια επιστροφή στον λόγο, στο κείμενο, στις λέξεις.

Σ’ έναν λόγο διαφορετικό από τον πολιτικό που ακούμε τα τελευταία χρόνια. Σ’ έναν λόγο πιο ακριβό από ολόκληρο το χρέος αυτής της χώρας. Σε μια ποίηση υψηλή, που κάποτε διέπλαθε τους ανθρώπους. Θυμίζοντάς μας, χωρίς κραυγές και χωρίς ύβρεις, πολλά απ’ όσα γύρω μας έχουν πια ευτελίσει ήθη και συμπεριφορές. Οπως την υποταγή των αδύνατων στους δυνατούς: «Είναι βλακεία το καθετί / Σαν βγει απ’ το στόμα του ανθρωπάκου. / Μα αν ένας ξακουστός το πει, / Ολοι θα λεν: «τι βάθος, άκου!» έτσι όπως μοναδικά απέδωσε τον μολιερικό λόγο η Χρύσα Προκοπάκη στον «Αμφιτρύωνα». Και αλλού τη δουλικότητα που περισσεύει: «Οχι, είμαι δούλος σας εγώ κι εσείς ο νοικοκύρης. / Και τίποτα δεν θα σας πω, που να μη σας αρέσει».

Αν μπορούσε κανείς να στρέψει λίγο το βλέμμα του στα πρόσωπα των θεατών την ώρα της παράστασης του «Αμφιτρύωνα», αλλά και της Φιόνα Σο, θα έβλεπε αυτό που μας έχει λείψει περισσότερο στο διάστημα της κρίσης. Γαληνεμένα βλέμματα, χαμογελαστά πρόσωπα, ανθρώπους ικανοποιημένους.

Και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο, για να πολλαπλασιαστούν -έστω προσωρινά- τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων, αξίζει να δοθεί η δέουσα προσοχή στον πολιτισμό. Τόσο στην τελική καλλιτεχνική πρόταση, όσο και στη διαδικασία που εκπαιδεύει, που δημιουργεί θεατές και ακροατές με κριτήριο και ευαισθησία. Δεν χρειάζονται πάντα πολλά χρήματα γι’ αυτό. Χρειάζεται όραμα, εμπιστοσύνη στο ταλέντο και στη φαντασία, στήριξη των συλλογικοτήτων και των καλών ιδεών. Και, φυσικά, μέριμνα για το κοινό που θέλει, αλλά δεν μπορεί να τα απολαύσει.

Και τι, θα πληρωθούν έτσι η εφορία ή τα χαράτσια; (Είναι σαν να ακούω αυτές τις φωνές.) Οχι. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να σταθούμε όρθιοι σήμερα. Και ο μόνος που εκπαιδεύει τους πολίτες τού αύριο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή