Οι «αθάνατοι» κι ο Ινδιάνος

Οι «αθάνατοι» κι ο Ινδιάνος

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αβυθομέτρητη θάλασσα η ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων όπου αλιεύονται στο ίδιο δίχτυ ιστορίες σεμνότητας, δόξας, αξιοσύνης και στορίες αγυρτείας, δυσοσμίας, πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων. Ενα από τα φαιδρά της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και σήμερα πολλοί, αν και δεν δείχνουν αφελείς, μιλούν αποκλειστικά με εξαγνιστικό λεξιλόγιο ενισχύοντας τον παγκόσμιο μύθο περί ιδεωδών, υγιούς άμιλλας κ.λπ. Για το ανά τετραετία μεγάλο, συναινετικό μνημόσυνο του ερασιτεχνικού αθλητισμού (και όχι μόνον) κουβέντα από κανέναν. Απολαμβάνουμε λοιπόν και στο Λονδίνο μίδες επαγγελματίες που επένδυσαν στο ταλέντο τους κερδίζοντας σε συνθήκες αδυσώπητου ανταγωνισμού δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια ετησίως.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που κερδίζουν άλλα τόσα εκατομμύρια διαφημίζοντας ξυραφάκια, σαμπουάν, εσώρουχα, υπό τη φενάκη του εθνοσήμου κατέρχονται στον ολυμπιακό στίβο ως ταπεινοί πιστοί του αρχαίου αθάνατου πνεύματος και αφοσιωμένοι στρατιώτες της πατρίδας τους. Και είναι ατέλειωτη η λίστα με αθλητές που σάρωσαν τα ρεκόρ, αποθεώθηκαν, τιμήθηκαν, για να αποκαθηλωθούν αργότερα, μέσα στη θυμηδία πρώην χειροκροτητών τους. Εκαναν βλέπετε χρήση παράνομων ουσιών οι κάλπηδες και συνελήφθησαν κλέπτοντες δόξα και χρήμα. Μη μου πείτε ότι δεν βλέπουμε όλοι πια με μια μικρή, τοσοδούλα, καχυποψία τους πρωταγωνιστές των Αγώνων. Ανθρώπινο, μετά όσα έχουν βγει στη φόρα και τρίβαμε τα μάτια μας. Το ίδιο μακρά είναι και η λίστα αθλητών που αλλάζουν εθνικά χρώματα σαν τα μπλουζάκια, προσφέροντας αλλού τις αγωνιστικές υπηρεσίες τους, βιώνοντας παράλληλα με τη χαρά της συμμετοχής και την εμπειρία του «όπου χρήμα και πατρίς».

Αλλά και οι αποκαλούμενοι «αθάνατοι», τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, με το πέρασμα των χρόνων νέρωσαν το κρασί τους σε σχέση με την αυστηρότητα που επεδείκνυαν οι παλαιότεροι «αθάνατοι» που πέρασαν κατά κυριολεξία στην αιωνιότητα και ίσως αναπαύονται με ήσυχη συνείδηση παρά τα όσα έκαναν στον Τζιμ Θορπ.

Στοκχόλμη 1912, Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενας αθλητής, ο σάρκινος ορισμός δύναμης της φύσης στις φλέβες του οποίου ρέει ινδιάνικο αίμα, αφήνει άφωνους όλους με τις επιδόσεις του σε πένταθλο και δέκαθλο. Ο βασιλιάς Γουσταύος υποκλίνεται: «Κύριε, είστε μακράν ο σπουδαιότερος του κόσμου». Ο Θορπ όμως ήταν αμαρτωλός. Εβγαζε από πριν λίγα δολάρια παίζοντας ράγκμπι. «Εσύ δεν είσαι ερασιτέχνης φέρε πίσω τα μετάλλια», βρόντηξαν οι «αθάνατοι». Ο Τζιμ έγινε ερείπιο και τουριστική ατραξιόν βγάζοντας το ψωμί του υποδυόμενος αρχηγό ινδιάνικης φυλής. Αλλά να που και η δικαίωση σερβίρεται κρύα. Το 1982, οι νέοι, προσγειωμένοι «αθάνατοι» ετυμηγορούν υπέρ του φτωχού Ινδιάνου Τζιμ δίνοντας τα μετάλλια στα παιδιά του και αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν ανυποψίαστο πιονέρο της ολυμπιακής εκβιομηχάνισης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή