Αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ
Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο με τίτλο «Οι πέντε εναλλακτικές επιλογές για την αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ», της κυριακάτικης «Οικονομικής Καθημερινής», στις 5 Αυγούστου 2012, αναφέρεται ανάμεσα στις επικρατέστερες λύσεις η σύσταση και πώληση μιας «μικρής ΔΕΗ», που θα αποτελείται από λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδες. Σε επιστημονική εργασία μου με τίτλο: «Should Greece sell its electricity incumbent’s assets», που παρουσιάστηκε στις 25 Νοεμβρίου 2011 στις Βρυξέλλες στο πλαίσιο της συνδιάσκεψης Fourth Annual Conferenceon on Competition and Regulation in Network Industries, αναλύονται οι λόγοι για τους οποίους η εν λόγω λύση είναι η πλέον συμφέρουσα και γιατί είναι δυνατό να συμβάλει στην αύξηση της αξίας της ίδιας της ΔΕΗ. Η φιλόξενη εφημερίδα σας δημοσίευσε δύο άρθρα μου, στην «Οικονομική Καθημερινή» του Σαββάτου στις 28 Ιανουαρίου 2012 με τίτλο «Σενάρια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ» και στις 30 Ιουνίου 2012 με τίτλο «ΔΕΗ και δημιουργία αξίας». Το πρώτο αποτελεί περίληψη των συμπερασμάτων της πιο πάνω εργασίας, τα οποία, αναφορικά με την επιλογή της «μικρής ΔΕΗ», είναι: ουσιαστικό άνοιγμα της χονδρεμπορικής αγοράς και αποφυγή της χειραγώγησης της οριακής τιμής του συστήματος από τη ΔΕΗ, λόγω αποκλειστικής ιδιοκτησίας των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων. Αν ανοίξει η αγορά «τεχνηέντως», όπως προτείνει το γαλλικό μοντέλο μέσω δημοπρασιών από τις μονάδες της ΔΕΗ και διάθεση ενέργειας στους προμηθευτές λιανικής, η λύση αυτή δεν θα διαφέρει και πολύ από τη σημερινή κατάσταση, που οδήγησε στη γνωστή πρόσφατη χρεοκοπία της αγοράς ηλεκτρισμού. Η υπόψη εναλλακτική επιλογή ενδείκνυται να είναι προσωρινή. Εξ άλλου, στη Γαλλία φρόντισαν να δημιουργήσουν, εκτός από την EDF, και δεύτερο καθετοποιημένο παίκτη, τη SUEZ. Το δεύτερο άρθρο εστιάζεται σε πρότασή μου κατά το έτος 2002, την οποία πρόσφατα επανέφερα στη διοίκηση της Επιχείρησης, για υιοθέτηση από τον όμιλο ΔΕΗ εργαλείου διοίκησης με στόχο τη διαρκή ενίσχυση της οικονομικής αξίας της Επιχείρησης, ώστε να προσαρμοστεί η ΔΕΗ στον ν. 3016/2002. Σε άλλες εταιρείες ηλεκτρισμού, κυρίως στον γερμανόφωνο χώρο, όπως οι EON, RWE και η VERBUND, η εκποίηση παγίων (divestment) χρησιμοποιείται και ως εργαλείο αύξησης της αξίας της Επιχείρησης, π.χ. τοποθετώντας το τίμημα σε καλύτερες επενδύσεις, και είναι πλήρως αποδεκτή και από τους εργαζομένους που συνδιοικούν τις εν λόγω εταιρείες, αφού τα μισά μέλη των Δ.Σ. είναι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Μήπως, αν υιοθετηθεί, έστω και τώρα και με τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας, το εν λόγω προτεινόμενο εργαλείο διοίκησης, διευκολυνθεί η εν λόγω και σύμφωνα με το δημοσίευμα επικρατέστερη επιλογή της «μικρής ΔΕΗ» και οι επιπτώσεις στον δανεισμό, που φοβάται η διοίκηση της ΔΕΗ μετατραπούν σε ευνοϊκότερους όρους, αφού οι δανειστές θα αντιληφθούν ότι η εκποίηση των παγίων γίνεται στο πλαίσιο αύξησης της αξίας της Επιχείρησης;
Χαραλαμπος Τσελεντης – Πρώην στέλεχος ΔΕΗ και μέλος δικτύου έρευνας θεμάτων εταιρικής διακυβέρνησης με έδρα τις Βρυξέλλες
Ο Εθνικός Υμνος
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Καθημερινής» της 17ης Ιουνίου, διάβασα την επιφυλλίδα του κ. Χρήστου Γιανναρά, του οποίου την πένα ιδιαιτέρως εκτιμώ.
Στην επιφυλλίδα αυτή με τίτλο «Ποία τα σημάδια του καινούργιου» ο κ. Γιανναράς, μεταξύ άλλων, αναφέρει ως «σημάδι του καινούργιου – τεράστιας συμβολικής σημασίας» και την αλλαγή του Εθνικού Υμνου. Γιατί «ο Σολωμικός Υμνος στην ελευθερία είναι από τα μετριότερα στιχουργήματα του μεγάλου μας ποιητή», γιατί «η μελοποίησή του από τον Μάντζαρο υπέταξε το ποίημα στις σκοπιμότητες εντυπωσιασμού που υπηρετεί η δυτική φαμφάρα και ο Υμνος ταυτίστηκε με τον επαρχιώτικο εθνικισμό του μεταπρατικού μας κράτους». Το καινούργιο στο θέμα Εθνικός Υμνος θα μπορούσε να είναι κατά τον κ. Γιανναρά «κάτι σαν τον Τσάμικο του Νίκου Γκάτσου στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι».
Δεν θα συμφωνήσω βέβαια με τα ανωτέρω.
1. O κ. Γιανναράς επανέρχεται σε θέμα του παρελθόντος όταν έγινε συζήτηση για την ελληνικότητα ή μη του Εθνικού Υμνου. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Υμνος αμέσως μετά τη μελοποίησή του (1829 – 1830) κατέστη δημοφιλής στον επτανησιακό λαό, κυριολεκτικώς έγινε ατύπως ο Υμνος των Επτανήσων. Αργότερα, μετά την ένωση της Επτανήσου, το 1865, καθιερώθηκε ως ο ελληνικός Εθνικός Υμνος.
2. H μαντζαρική μελοποίηση είναι γνήσιο τέκνο της εποχής των επαναστάσεων. Πρωτοπορεί πανευρωπαϊκά, με ουσιαστικότερο ότι οι Ελληνες απέκτησαν εθνικό άσμα στη δημοτική γλώσσα, το οποίο αναφέρεται στην ιδέα της ελευθερίας. O ελληνικός Εθνικός Υμνος είναι ο πρώτος μιας σειράς ύμνων χωρών που απέκτησαν την ανεξαρτησία και την κοινωνική τους αναγέννηση μέσα από πολεμικές συγκρούσεις. Είναι σαφές ότι ο Υμνος μας όχι μόνο δεν εκφράζει επαρχιωτισμό, αλλά αποκτά διεθνή σημασία ως παράδειγμα. Χρησιμοποιεί τη μουσική της εποχής του για να αποδώσει και να διαδώσει την πανανθρώπινη ιδέα της ελευθερίας.
3. Να παίζεται ο Υμνος σε ρυθμό τσάμικου; Είναι βέβαια πλήρης παραποίηση του έργου και άσχετο με την πρόθεση του Μαντζάρου.
Η αναφορά στη χρήση του Εθνικού Υμνου «κάτι σαν το Τσάμικο των Γκάτσου – Χατζιδάκι», μάλλον σχετίζεται με τον «ελληνικό επαρχιωτισμό». Κάτι τέτοιο βέβαια μπορεί να βοηθούσε στην ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας.
Τέλος, για την «αυθεντική ελληνικότητα του τσάμικου», για πολλούς λόγους καλύτερα να αποφύγουμε οποιαδήποτε συζήτηση. O κ. Γιανναράς σημείωσε στον υπότιτλο της επιφυλλίδας: «Κάθε οραματισμός δεν είναι υποχρεωτικά ουτοπικός, ούτε οπωσδήποτε αυθαίρετος».
Ομως, ο οραματισμός του για αλλαγή του Εθνικού Υμνου είναι οπωσδήποτε αυθαίρετος.
Γιαννης Γραμματικος – Πρόεδρος της Διοικ. Επιτροπής της Φιλαρμονκής Εταιρείας Κερκύρας
Απάντηση
Το θέμα της επιφυλλίδας μου την ημέρα των εκλογών (17.6.2012) δεν ήταν να αλλάξουμε ή όχι Εθνικό Υμνο. Ηταν το ερώτημα: πώς θα ξεχωρίσουμε μια αληθινά καινούργια πολιτική πρόταση, αν ποτέ εμφανιστεί στην κατεστραμμένη πια χώρα μας, από την πλημμυρίδα προεκλογικών συνθημάτων «βελτίωσης» ή «ανακαινισμού» της παρακμιακής μας κακομοιριάς. Και παρέθετε η επιφυλλίδα πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα, που ως τελείως απίθανα τα χαρακτήριζε «φαντασιώδη», για την ποιότητα και την τόλμη του ριζικά καινούργιου, του ικανού να λειτουργήσει σαν μέτρο λαϊκής – γενικής αίσθησης του διαφορετικού από τις «βελτιώσεις».
Ο συμπαθής Επτανήσιος επιστολογράφος δεν κατάλαβε ποιο ήταν το θέμα της επιφυλλίδας, εξέλαβε ως συζητούμενη πρόταση το έκτο κατά σειρά ενδεικτικό παράδειγμα του πολιτικά «καινούργιου», αγνόησε τα υπόλοιπα και ανέλαβε την υπεράσπιση του υπάρχοντος ύμνου. Δυστυχώς, ακόμα και σε αυτή την υπεράσπιση εκτίθεται, γιατί σαφώς αγνοεί ποιο ποίημα του Γκάτσου επιγράφεται «Τσάμικος» και ποια η μουσική της μελοποίησής του από τον Μάνο Χατζιδάκι.
Συγχωρητέος, γιατί δεν ήταν και ο μόνος. Εδώ, επιφανής εν καθηγεσία νεοελληνιστής, από στηλών επισήμων, απομόνωσε και αυτός το ίδιο έκτο φαντασιώδες παράδειγμα για να συντάξει «απάντηση» χλεύης και αδικαιολόγητης προσωπικής εμπάθειας, μαχόμενος ανεμόμυλους.
Δεν φτάσαμε τυχαία στην πλήρη σήμερα ασυνεννοησία οι Νεοέλληνες.
Χρηστος Γιανναρας
Βράβευση μαθητή
Κύριε διευθυντά
Στις εσωτερικές «κίτρινες» σελίδες σας της 27/7/12 καταχωρίσατε μια παγκοσμίου ενδιαφέροντος είδηση.
Τη μεγάλη επιτυχία ενός μαθητή 14 ετών του 2ου Γυμνασίου Γιαννιτσών. O μικρός μαθητής Μάριος Χατζηδήμου έλαβε μέρος στον διεθνή διαγωνισμό έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ενωσης και κατέκτησε την πρώτη θέση μεταξύ περισσότερων του ενός εκατομμυρίου νέων παιδιών από 55 χώρες και θα βραβευθεί τον προσεχή Οκτώβριο.
Το δημοσίευμά σας προβάλλει τα ΕΛΤΑ ως συμμετέχοντα στον παγκόσμιο διαγωνισμό.
Υποχρέωση των ΕΛΤΑ αλλά και της «Καθημερινής» είναι να προβάλει τη μοναδική και μεγάλη επιτυχία του μικρού μαθητή από τα Γιαννιτσά. Αυτός κέρδισε τους 1.000.000 συμετέχοντες στον διαγωνισμό και όχι τα ΕΛΤΑ.
Τέτοιες επιτυχίες επιβάλλεται να προβάλλονται με πρωτοσέλιδους τίτλους και όχι η Βούλα και ο Χονδροκούκης.
Αλεξιος Μασουλος
Το κανάλι της Βουλής
Κύριε διευθυντά
Στη στήλη αναγνωστών της «K» δημοσιεύτηκε εντός πλαισίου στις 26/7/2012 η επιστολή δύο πολύ γνωστών τ. καθηγητών της Αν. Σχ. Καλών Τεχνών των κ. Τέτση και Κοκκινίδη, με τίτλο «Το κανάλι της Βουλής».
Οι σεβαστοί καθηγητές έχουν την άποψη ότι το κανάλι είναι εντελώς απαραίτητο και ότι «στους εμπνευστές της ιδρύσεώς του πρέπει να οφείλουμε χάρη, τους αξίζει έπαινος». Βέβαια, ξεχνούν να αναφέρουν ότι η ακροαματικότητα του καναλιού είναι κάτω του 0,5% και ότι το κόστος συντήρησής του είναι δυσθεώρητο, καθ’ ότι απασχολεί άνω των 120 ατόμων (δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικό προσωπικό). Βέβαια, η «Καθημερινή», σε πολλά άρθρα διαφόρων συνεργατών της και παλαιότερα στο περιοδικό «K» της Κυριακής, έχει καταγγείλει την προκλητική σπατάλη που επιφέρει η λειτουργία τού εν λόγω καναλιού. Οταν υπάρχουν τρία κρατικά κανάλια, NET, ET1 και ET3, πανελλαδικής εμβέλειας, είναι σαφώς «κάρφος στον ομφαλό» μισθωτών και συνταξιούχων να «σιτίζονται από το πρυτανείο» όλοι αυτοί και να μην εντάσσονται χρήσιμα και ενδιαφέροντα προγράμματα του εν λόγω καναλιού στα υπάρχοντα κρατικά κανάλια. Ετσι θα μειωθεί η σπατάλη που γίνεται και στην υπόλοιπη Βουλή με τους 16 μισθούς, τους υπεράριθμους υπαλλήλους και τόσα άλλα εξόφθαλμα που συμβαίνουν με τους κ. βουλευτές. Για να μη θυμηθούμε τον κ. Πολύδωρα, που όντας πρόεδρος της Βουλής για δύο ημέρες, έδωσε (όχι από την τσέπη του φυσικά) εκλογικό bonus στους υπαλλήλους. Ευτυχώς που ο νυν πρόεδρος το κατήργησε, με τον σάλο που δημιουργήθηκε.
Ας δείξει ο νέος πρόεδρος της Βουλής, μαζί με την τρικομματική κυβέρνηση, συναίνεση για τη διακοπή της λειτουργίας του και την εξοικονόμηση τόσων εκατομμυρίων, που θα πιάσουν τόπο στους υποφέροντες συμπατριώτες μας, εν καιρώ κρίσης.
Δημητρης Γεωργαντας – Χειρουργός, Μαρούσι