Γραμματα Αναγνωστων

6' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκκλησιαστική περιουσία

Κύριε διευθυντά

Για το πιο πάνω θέμα γνωρίζουμε πως η εκκλησία διαθέτει μεγάλη ακίνητη περιουσία. Για τις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η πατρίδα μας, χρήσιμο δεν θα ήταν να συνεισφέρει με την εκποίηση κάποιων περιουσιακών της στοιχείων, στο έλλειμμα των 3 δισ. ευρώ που θα πρέπει να καλύψει η κυβέρνηση για το έτος 2012. Με αυτή την κίνηση θα εξυψωνόταν στη συνείδηση του λαού και θα έδειχνε συμπαράσταση και αναγνώριση των θυσιών του Ελληνα. Θεωρώ το ερώτημα καίριο και χρήζει προσοχής από τους αρμοδίους.

Παναγιωτης Μαυραγανης / Κόρινθος

Δήλωση Ρουμελιώτη

Κύριε διευθυντά

Στις 26/7 δημοσιεύθηκαν δηλώσεις του Ελληνα (τ. εκπροσώπου μας στο ΔΝΤ) κ. Τάκη (Παναγιώτη) Ρουμελιώτη: «Το ΔΝΤ γνώριζε από την αρχή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν θα πετύχει…».

Σίγουρα πρόκειται για μια βαρυσήμαντη δήλωση. Προσωπικά εκτιμώ ότι αυτή η δήλωση του κ. Ρουμελιώτη θα ‘ταν ιδιαίτερα σημαντική (για όλη την Ελλάδα) αν είχε δημόσια διατυπωθεί όταν… ξεκινούσε το κακό για την πατρίδα μας. Τον ευχαριστούμε για τη δήλωση, αλλά θα ήταν καλύτερο (και γι’ αυτόν και για μας) να γνωρίζαμε τότε που θα γινόταν «η ζημιά!». Ως εκ τούτου: είναι αργά για δάκρυα Τάκη (Παναγιώτη) Ρουμελιώτη…

Γιωργης Τακη Δοξας / Αθήνα

Το Εθνικό Ωδείο

Κύριε διευθυντά

Το άρθρο στην «Κυριακάτικη Καθημερινή» της 1ης Ιουλίου, περί του Εθνικού Ωδείου της οδού Μάγερ και της γύρω περιοχής, με συγκίνησε. Επ’ αυτού, θα ήθελα να προσθέσω τα παρακάτω:

Αρχικά, το Ωδείο στεγαζόταν στην οδό Σολωμού, τότε που τα ωδεία ήκμαζαν, πριν τα υποβαθμίσουν οι πανεπιστημιακές έδρες Μουσικολογίας κ.λπ., τότε που οι απόφοιτοι μπορούσαν να διδάξουν στο Δημόσιο, στα σχολεία και αλλού. Εκείνο, λοιπόν, το παμπάλαιο κτίριο, με τις σκάλες που τρίζανε και μυρίζανε παρκετίνη, έκρυβε αμέτρητες ιστορίες και αναμνήσεις για όσους αποφοίτησαν πριν από το 1970.

Εκατοντάδες φερέλπιδες καλλιτέχνες πέρασαν την πόρτα του, με πρώτη τη Μαρία Κάλλας. Ακολούθησαν η Μορφονιού, η Βίνα η Κυπαρίσση με την κατάμαυρη κοτσίδα, η Νέλλη Σεμιτέκολο, ο Μαρκόπουλος, η Λούλη η Ψυχούλη, ο Αρης Γαρουφαλλής, η Βάσω Παπαντωνίου, ο Κουλουμπής κ.ά.

Φωτισμένους δασκάλους είχαμε τον Μανώλη και τη Χαρίκλεια Καλομοίρη, πρώτη γυναίκα μαέστρος της εποχής, την Κούλα Παπαδιαμαντοπούλου, μεγάλη δασκάλα πιάνου. Αυτοί οι τρεις ίδρυσαν το Ωδείο, στις αρχές του 20ού αιώνα. Αξέχαστοι δάσκαλοι επίσης η Καλφοπούλου (τραγούδι), η Ιόλη Μπουκουβάλα (πιάνο), η αυστηρή κυρία Μπαχά, ο Βούρτσης (Θεωρητικά) και άλλοι, που ξεχνώ τα ονόματά τους. Στα θεατρικά της μελοδραματικής, ο… άτακτος σκηνοθέτης μας, κ. Καρακαντάς, άφησε εποχή.

Οταν έφυγε ο Καλομοίρης, τα ηνία πήρε η κόρη του Κρινιώ, που μαζί με τον αρχιμουσικό Λεωνίδα Ζώρα και τον Βύρωνα Κολάση διηύθυναν το Ωδείο για πολλά χρόνια. Δερβέναγας στη Γραμματεία η Αλεξάνδρα, δούλευε μέχρι το θάνατό της σε μεγάλη ηλικία. Τη λέγαμε «Ακρόπολη» και παρέμεινε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Το Ωδείο είχε 2 ορόφους. Επάνω η αίθουσα συναυλιών και εξετάσεων με τα όργανα πίσω από την κρεμεζί βελούδινη κουρτίνα και εμάς όλους έξω να περιμένουμε με αγωνία τη σειρά μας. Κάτω στο υπόγειο, μια απεριποίητη αυλή, με διψασμένα λουλούδια και γύρω γύρω, μικρά ανήλιαγα και υγρά δωμάτια, σαν περιστερώνες, με ένα πιάνο-μπακατέλα που μας ιστορούσε αναμνήσεις από τον καιρό που δέσποζε στα σαλόνια.

Σ’ αυτή την υποφωτισμένη αυλή, με τις λάμπες σαν καντηλάκια, προετοιμάζαμε μαθητές για τον βαθμό Διδασκαλίας, απαραίτητο στο πτυχίο. Μετά το μάθημα, καπνίζαμε, κάναμε φλερτ, συζητούσαμε μέχρι που έπεφτε για καλά το σκοτάδι και βγαίναμε έξω για χαλαρές βόλτες στα γύρω στενά.

Η περιοχή της πλατείας Βάθης ποτέ δεν ήταν και η πρώτη, αλλά την περπατούσες άνετα τα βράδια, πριν εισβάλουν οι βάρβαροι και καταστρέψουν το Κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο.

Τώρα μεγαλώσαμε (γεράσαμε;) με παιδιά και εγγόνια, που ελπίζω κάποτε να αξιωθούν τη Μουσική Ακαδημία, υπόσχεση μιας ζωής από την Πολιτεία.

Ντινα Δημητρακακη / Πλάκα

Ο παραλογισμός της Χαλυβουργίας

Κύριε διευθυντά

Οπολιτικός παραλογισμός της Αριστεράς βοά και στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, που οι κόκκινοι συνδικαλιστές την κράτησαν κλειστή για εννέα ολόκληρους μήνες. Το τεράστιο οικονομικό πλήγμα που υπέστη κι αυτή η μεγάλη βιομηχανική μονάδα από την πολύμηνη αναστολή της λειτουργίας της, ούτε καν την απασχόλησε την Αριστερά μας. Οπως δεν θα την απασχολήσει στα σοβαρά ακόμη κι αν η Χαλυβουργία βάλει για πάντα και λουκέτο, αν επαναληφθούν αυτοί οι ακραίοι εκβιασμοί της. Που αποτελούν (οι εκβιασμοί της) και την πεμπτουσία της όλης πολιτικής της φιλοσοφίας. Για την Αριστερά όλες οι ενέργειές της είναι νόμιμες. Ακόμη και κεφάλια να κόψει θα βγει αμέσως για να μας πει, ότι τα έκοψε από επιταγή του Συντάγματός μας. Του Συντάγματός μας, που πότε το επικαλείται για να δικαιολογεί και να καλύπτει με τη νομιμότητα τους όποιους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εξωφρενισμούς της, και πότε το απορρίπτει ως ένα αστικό και αντιλαϊκό κατασκεύασμα. Κι αντίθετα θεωρεί ως μια γκανκστερική επιδρομή στα δικαιώματα της εργατικής τάξης κάθε κίνηση του κράτους μας, για τη διασφάλιση των διαφόρων κοινωνικών αγαθών. Αντιλαμβάνεται τώρα κανείς και το πώς θα μας κυβερνήσουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι Λαφαζάνηδες, αν με την ψήφο μας τους παραδώσουμε και τη διακυβέρνησή μας. Λέτε να το πάθουμε κι εμείς όπως το παθαίνουν και πολλά πουλιά, που μαγνητίζονται από το επίμονο βλέμμα των φιδιών και σε κάποια στιγμή που κλονίζονται πέφτουν από μόνα τους στα στόματά τους;

Τακης Σουβαλιωτης / Χαλανδρίτσα Πατρών

Μουσταφά Κεμάλ

Κύριε διευθυντά

Στην «Καθημερινή» (σελ. 1 και Ζωή, άρθρο της κ. Μυρτσιώτη) στις 21-7-12, αναγράφεται το πραγματικό όνομα του Μουσταφά Κεμάλ (πραγματικό όνομα), με την προσθήκη «Ατατούρκ» και μάλιστα σε μια στήλη (6) ως το σπίτι του Ατατούρκ.

Η παραποίηση αυτή του ονόματος του Μουσταφά Κεμάλ, προφανώς γίνεται από άγνοια στην οποίαν έχουν υποπέσει πολλοί Ελληνες και μάλιστα Πόντιοι… και δεν επιτρέπεται να συνεχίζεται. Η προσθήκη του Ατατούρκ, στο πραγματικό όνομά του, προσδίδει μεν σε αυτόν έναν εγκωμιαστικό τίτλο και χαρακτηρισμό, αλλά εμείς που υποφέραμε εξαιτίας του δεν είναι παραδεκτό να τον τιμούμε και να τον εκθειάζουμε. Φαντασθείτε οι δημοσιογράφοι μας να γράφανε, σε ένα δημοσίευμά τους, και να αναφέρανε τον Ανδρέα Παπανδρέου ως Ανδρέα Παπαανδρέου «εθνοσωτήρα» ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως Κωνσταντίνο Καραμανλή «εθνοπατέρα» και οι Τούρκοι δημοσιογράφοι ή συγγραφείς να χρησιμοποιούσαν τη δεύτερη ονομασία αντί της πρώτης και πραγματικής. Ο τουρκικός λαός και οι δημοσιογράφοι του αυτοί θα πήγαιναν στο πυρ το εξώτερον και δεν θα δημοσιεύονταν άλλο άρθρο δικό τους στον Τύπο της Τουρκίας, και θα μπαίνανε στη λίστα των διαγραμμένων και ανεπιθύμητων δημοσιογράφων.

Οι Τούρκοι μπορούν (δικαίωμά τους είναι) να λένε Κεμάλ Ατατούρκ, αλλά εμείς πρέπει να γράφουμε μόνο το πραγματικό του όνομα Μουσταφά Κεμάλ, τίποτα άλλο. Αυτό είναι το σωστό το αληθινό, το δίκαιο, το αληθινό και το ελληνοπρεπές.

Δεν ξέρω ποιος θα αναλάβει την πανελλήνια πληροφόρηση για την παραπάνω παραποίηση, αλλά οι πολύ δραστήριοι ποντιακοί σύλλογοι, οργανώσεις, συγγραφείς κ.τ.λ., πρέπει να αποκαταστήσουν την αλήθεια, όπως αγωνίζονται πολύ σταθερά, επίμονα και με πείσμα να πείσουν όλον τον κόσμο για την ποντιακή γενοκτονία και αγριότητες που έγιναν από τους Τούρκους στον ελληνικό και ποντιακό κόσμο υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του Μουσταφά Κεμάλ. Η αποκατάσταση αυτή θα είναι άλλη μια διόρθωση στις τόσες πολλές που γίνονται σε βάρος του Ελληνισμού με την ανοχή δυστυχώς των δικών μας υπευθύνων ή από άγνοια για τη λέξη «ατατούρκ» που σημαίνει: πατέρας; των Τούρκων…

Δρ Αναστασιος Β. Κοβατσης / Καθηγητής πανεπιστημίων / Θεσσαλονίκη

Τα καταπατημένα του Δημοσίου

Κύριε διευθυντά

Εδώ και μήνες ακούω από όλους τους παράγοντες του δημόσιου βίου της χώρας για την ανάγκη εξεύρεσης νέων πόρων για τον κρατικό προϋπολογισμό, προκειμένου να καλυφθούν οι δαπάνες του και να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της χαμηλής είσπραξης των φόρων.

Ενώ λοιπόν έχει τεθεί και απασχολεί τους πάντες, με διαφορετική βέβαια προσέγγιση, το συναφές θέμα των αποκρατικοποιήσεων, δεν απασχολεί κανέναν το θέμα των καταπατημένων ακινήτων του Δημοσίου, το οποίο κατά κοινή ομολογία είναι τεράστιο. Αντί λοιπόν να λαμβάνονται τα σκληρά ομολογουμένως οριζόντια μέτρα εις βάρος μισθωτών και συνταξιούχων, εκτιμώ ότι τα απαιτούμενα κεφάλαια θα μπορούσαν να αντληθούν, αν το Δημόσιο με τις γρήγορες διαδικασίες ενός νέου θεσμικού πλαισίου έπαιρνε πίσω και την πουλούσε με διεθνείς διαγωνισμούς, που παράλληλα θα δημιουργούσαν και αναπτυξιακό κλίμα.

Γ. Τιμινης

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή