Πολύ σωστά ο Αντ. Σαμαράς ζήτησε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για να υπάρξουν τελεσίδικες αποφάσεις σε υποθέσεις υπαλλήλων του Δημοσίου που κατηγορούνται ως επίορκοι (θέματα διαφθοράς κυρίως) και εκκρεμούν σε δικαστήρια. Σε περισσότερες από 5.000 υπολογίζονται οι συγκεκριμένες υποθέσεις και υποτίθεται ότι θα προωθηθούν νομοσχέδια που θα επιβάλλουν την απαιτούμενη επιτάχυνση και την αυστηρή τιμωρία των ενόχων. Δηλαδή, την αποπομπή τους από την εργασία, μεταξύ άλλων, ώστε να ξεκινήσει από αυτούς και δικαίως, η απαιτούμενη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Καλοδεχούμενα όλα αυτά ως προθέσεις και εξαγγελίες και υποτίθεται ότι θα γίνουν κάποια στιγμή, σύντομα. Το «υποτίθεται» όμως είναι λέξη – κλειδί, όταν μιλάμε για αξιοκρατία, πειθαρχία και τιμωρία στο Δημόσιο και επειδή οι συγκεκριμένες τρεις είναι έννοιες με θετικό πρόσημο, να προσθέσουμε και μία με αρνητικό, την πολυθρύλητη διαφθορά. Γιατί η πείρα έχει δείξει ότι η δημοσιοϋπαλληλία και ο συντεχνιακός συνδικαλισμός της βρίσκουν πάντα χίλιους τρόπους για να ξεπερνούν την πολιτική βούληση (όταν υπάρχει), τον νομοθέτη, τον κάθε πιθανό έλεγχο, για να επιβάλλουν το δικό τους και να εδραιώσουν την ασυδοσία.
Τελευταίο παράδειγμα ο νόμος για το «Πειθαρχικό Δίκαιο Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου» (4057/ 2012) που δημοσιεύθηκε στις 14 Μαρτίου του 2012 και όντως αποτελεί προσπάθεια αυστηροποίησης και ελέγχου της συμπεριφοράς της δημοσιοϋπαλληλίας. Ο νόμος προέβλεπε ότι μέσα σε τρεις μήνες, ώς τις 14 Ιουνίου, θα έπρεπε να συσταθούν με τη νέα τους μορφή, χωρίς τη συμμετοχή συνδικαλιστών και με μειωμένη την εκπροσώπηση υπαλλήλων, τα νέα πειθαρχικά συμβούλια.
Οπως όμως αποκάλυψε τις προάλλες ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζής, αυτό δεν έχει γίνει ακόμη με διάφορα προσχήματα και άλλες τόσες δικαιολογίες και τα πειθαρχικά συμβούλια λειτουργούν ακόμη με τα προηγούμενα σχήματά τους, αν λειτουργούν καθόλου. Που σημαίνει ότι η κατάσταση που υπήρχε προ του νόμου 4057 διαιωνίζεται και μετά την ψήφισή του. Αλλωστε, τη δύναμή της η δημοσιοϋπαλληλία την έχει δείξει και με την ουσιαστική άρνησή της να συνεργαστεί με τα κλιμάκια Αγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων και λοιπών που ήλθαν εδώ για να βοηθήσουν στη βελτίωση διαφόρων τομέων της Δημόσιας Διοίκησης και έφυγαν καταπτοημένοι και άπρακτοι. Σιγά που θα τους άφηναν οι συνδικαλιστές και οι πιστοί τους να αλλάξουν το βασίλειό τους…
Ο υπογράφων έχει προσωπικές εμπειρίες από τη δύναμη και τη συμπεριφορά της δημοσιοϋπαλληλίας, πέρα από εκείνες που αποκομίζει ο μέσος πολίτης από τις επαφές του με το Δημόσιο. Οταν κάλυπτε ως ρεπόρτερ τις εργασίες της Βουλής είχε διαπιστώσει ότι τα νομοσχέδια που αφορούσαν οργανωτικά θέματα του Δημοσίου, βαθμούς, ιεραρχίες, τριετίες, μετατάξεις και άλλα σχετικά, ήταν παντελώς ακατάληπτα. Φρόντιζαν γι’ αυτό οι υπάλληλοι που τα κατήρτιζαν, προφανώς κατόπιν συνεννόησης με τον αρμόδιο υπουργό ή υφυπουργό, ο οποίος όμως είναι αμφίβολο αν αντιλαμβανόταν τι ακριβώς περιείχε το πόνημα που έφερνε στη Βουλή και από εκεί και πέρα δεν καταλάβαινε το παραμικρό κανείς άλλος, ούτε βουλευτής ούτε δημοσιογράφος. Και έτσι περνούσαν άνετα σε νόμους όλα όσα θωράκιζαν τα καλά και συμφέροντα της δημοσιοϋπαλληλίας.
Οταν πάλι σε άλλη περίοδο (ο υπογράφων) ήταν επικεφαλής ΔΕΚΟ ανακάλυψε ότι ήταν υποχρεωμένος να ασχολείται τον μισό χρόνο του με αιτήματα και απαιτήσεις των συνδικαλιστών που έμμεσα ή άμεσα προσπαθούσαν να συνδιοικούν και ταυτόχρονα να φροντίζουν για την ατιμωρησία των υπαλλήλων. Σε μία περίπτωση, οδηγός παρέσυρε με υπηρεσιακό όχημα πέντε-έξι σταθμευμένα αυτοκίνητα επειδή ήταν διαπιστωμένα μεθυσμένος και ο πρόεδρος του συνδικάτου προσπάθησε να τον απαλλάξει από πειθαρχικές ευθύνες λέγοντας το αμίμητο «ρε πρόεδρε, λίγο ούζο ήπιε ο ανθρωπάκος, γιατί πονούσε το δοντάκι του…».
Ωστόσο, για λόγους δικαιοσύνης θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι πολύ καλύτερος στη λειτουργία του. Τα φαινόμενα διαφθοράς, φοροδιαφυγής, λαδώματος, ανικανότητας και αυθαιρεσιών είναι άπειρα και βεβαίως συμβάλλουν σχεδόν εξίσου στην ασυδοσία που επικρατεί στο Δημόσιο, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα γενικότερα. Ο κάθε καλόπιστος το βλέπει αυτό, αν είναι ελάχιστα παρατηρητικός.