Η χώρα βιώνει μια άδικη και συχνά προκλητική πραγματικότητα. Η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται όχι μόνο από τα επώδυνα μέτρα που επιβάλλονται, κυρίως στον εύκολο στόχο που δεν είναι άλλος απο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, αλλά και από την ιδιαίτερη μεταχείριση που επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία σε κάποιους «προνομιούχους» που τυγχάνει να φέρουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Αυτό που ενοχλεί τους απλούς πολίτες περισσότερο είναι η άνιση κατανομή των βαρών. Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η κυβέρνηση, εάν θέλει να έχει την κοινή γνώμη μαζί της στον ανηφορικό δρόμο που είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει και που εύκολα μπορεί να αποδειχθεί μοναχικός.
Τις προηγούμενες ημέρες μιλούσα με συγγενείς που ζουν σε αγροτικό νομό και καλλιεργούν τη γη. Συζητήσαμε για τα αδιέξοδα που βιώνουν, τις απίστευτες γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις, τον βρώμικο ρόλο των μεσαζόντων, αλλά και την προκλητική άγνοια κομματικών στελεχών που έχουν διορισθεί σε ελεγκτικούς θεσμούς χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν, πόσω μάλλον να αντιμετωπίσουν, τα καθημερινά προβλήματα των αγροτών. Ενδεικτική ήταν η περίπτωση κυρίας που είχε διορισθεί στη διεύθυνση γεωργίας του νομού και σε συνάντησή της με τους αγρότες ζήτησε να ενημερωθεί «πόσες φορές τον χρόνο σπέρνουν τη σταφίδα». Αυτή η κυρία είχε επιλεγεί από το κόμμα να βρει λύσεις στα προβλήματα των αγροτών.
Ομως, η κύρια ενόχληση εστιάζεται στην ατιμωρησία αυτών που αποδεδειγμένα είναι έχοντες και κατέχοντες και εκμεταλλευόμενοι προσωπικές γνωριμίες και συστημικά κατεστημένα αποφεύγουν τις συνέπειες των επιχειρηματικών τους ατασθαλιών. Τη στιγμή που όλα τα εναλλακτικά σχέδια που επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο για τον περιορισμό των ελλειμμάτων περιλαμβάνουν σημαντικές περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, που σε πολλές περιπτώσεις εύλογα κρίνονται αναγκαίες, κάποιοι νεόπλουτοι, απολαμβάνοντας μια ιδιότυπη ασυλία, προκαλούν με σπατάλες που προσβάλλουν κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του. Και αυτά ενώ εμφανίζονται ως πληγέντες από την κρίση και «αναγκάζονται» να προχωρούν σε περικοπές, απολύσεις ή και να «πτωχεύσουν» απολαμβάνοντας τη δυσεξήγητη προστασία που προσφέρει ο τρόπος που εφαρμόζεται το άρθρο 99.
Οι ενστάσεις των ανθρώπων που μοχθούν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγροτικής παραγωγής αφορούν όχι τόσο τα οικονομικα βάρη που υπομένουν όσο την αδικία που επικρατεί, την οποία το τελευταίο διάστημα έχουν επισημάνει δημόσια ακόμη και το ΔΝΤ, ζητώντας «να βάλετε πλούσιους στη φυλακή», και ο προεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, που αναφερόμενος στα δεινά που υπομένει ο ελληνικός λαός δήλωσε δεικτικά ότι δεν έχει δει «κανέναν πλούσιο στην Ελλαδα να κλαίει».
Το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι πως εάν όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι, στις αντιδράσεις των οποίων διαπιστώνει κανείς μια υποβόσκουσα διολίσθηση προς την κοινωνική έκρηξη, είχαν πεισθεί για την ύπαρξη ισονομίας, θα αποδέχονταν τα οικονομικά βάρη που υπομένουν ως αναγκαία για το καλό της χώρας. Το πατριωτικό καθήκον και η κοινωνική συναίνεση στα σκληρά μέτρα για τη διάσωση της χώρας απορρέουν από το περί δικαίου αίσθημα που αυτή τη στιγμή απουσιάζει.
Είναι κάτι που οφείλει να λάβει υπόψη της η κυβέρνηση και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις. Θα μπορούσε να αρχίσει από την αναθεώρηση του άρθρου 99 και την άτεγκτη αντιμετώπιση κάθε λογής «μεγαλοεπιχειρηματιών» που όχι μόνο δεν έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας, αλλά αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις έχουν επιδοθεί σε αφαίμαξη κρατικών επιδοτήσεων.