Η Συρία είναι πολύ μακριά. Παρακολουθούμε φευγαλέα και αδιάφορα πλάνα καταστροφής στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο, αρκετοί από εμάς με έντονη τη λυτρωτική αίσθηση της αλμύρας, ξαλαφρωμένοι και ράθυμοι, μα σχεδόν όλοι αλλάζουμε κανάλι ή κλείνουμε την ιστοσελίδα με ένα μπούχτισμα: εγκλωβισμένοι στο ασφυκτικό άγχος του αριθμού των δόσεων προς την εφορία, έμπλεοι φόβου και φοβιών εξαιτίας των κρίσεων που εμπεριέχει η μεγάλη κρίση, με τον μισθό ή τη σύνταξη μετρημένα κουκιά, λειψά πάντα, ελάχιστα, και τις νέες υποχρεώσεις να ορθώνονται βουνό μπροστά μας, πού να μείνει χώρος μέσα μας για το μακελειό της Συρίας. Λογικό, ανθρώπινο. Αλλά συμβαίνει. Είναι εκεί και όπως υποστηρίζουν πολιτικοί αναλυτές είναι πολύ πιθανό ο κύκλος του αίματος ενός ακόμα εμφυλίου να μην κλείσει στο εσωτερικό της χώρας, αλλά να επεκταθεί και εκτός των συνόρων, με την πιθανή εμπλοκή του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Τουρκίας ή και του Ιράν.
Παλαιότερα, σε ανάλογες διεθνείς, ανθρωπιστικές κρίσεις, η γενική αδιαφορία ερμηνευόταν ως φυσικό ανακλαστικό του πολίτη μιας χώρας ο οποίος αισθάνεται ότι βρίσκεται (και κυρίως: ότι θα βρίσκεται εσαεί) πολύ μακριά από οποιαδήποτε παρόμοια ταραχή. Αναπόφευκτο αυτό. Πηγαίναμε σε πορείες, ναι: όταν έπεφταν οι βόμβες στη Σερβία ή στο Ιράκ, στο βάθος όμως, ανάμεσα στα άλλα, το οικοδόμημα της νομισματικής ένωσης λειτούργησε, και όχι μόνον στην Ελλάδα, αποχαυνωτικά, εφησυχαστικά. Κάποτε, η αδιαφορία ήταν περισσότερο προϊόν μιας τρυφηλής ζωής, στον βαθμό που και την οικονομική κρίση στην Αργεντινή του 2001 την παρακολουθήσαμε σαν κάτι εξωτικό, κάτι που δεν μας γνωρίζει και δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Επειδή όμως «στους ευτυχισμένους ταιριάζει κάποτε και η ήττα», όπως λέει η Κλυταιμνήστρα στον Αγαμέμνονα, από την ομώνυμη τραγωδία, σήμερα, όσο και αν σοκάρει η εικόνα ενός παιδιού ματωμένου, το πραγματικό σοκ συμβαίνει πρωτίστως εντός του οίκου μας: η απειλή της ανεργίας, της πενίας, το φάσμα της ταπείνωσης και της εγκατάλειψης. Φάνηκε πολύ αυτό φέτος το καλοκαίρι: η μεγάλη μάζα καλοκαίριασε μόνον τα Σαββατοκύριακα. Εξάλλου, έχουμε τα δικά μας αίματα: το διασωληνωμένο κορίτσι και τον νεκρό ταξιτζή της Πάρου, τον μαχαιρωμένο Ιρακινό από τους ρατσιστές και τους επίσης μαχαιρωμένους Πολωνούς της Αθήνας, τον μαχαιρωμένο Τυνήσιο της Θεσσαλονίκης, θλιβερά στιγμιότυπα ενός ματωμένου καλοκαιριού.
Ευτυχώς, η ελληνική θάλασσα δεν εξαντλείται, για να παραφράσουμε τον Αισχύλο και τον Σεφέρη, και η αλήθεια είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε την παρηγοριά της για τον χειμώνα που έρχεται.