Ενας άντρας, ντυμένος «στην τρίχα», ακουμπά στο φτερό ενός σπορ αυτοκινήτου, στην άκρη ενός δρόμου με φόντο μια οροσειρά, το βλέμμα του αποτυπώνεται ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο από μία στιγμιαία χαλαρότητα σε καθεστώς εγρήγορσης: άνθρωπος, φύση, μηχανή. Η εικόνα του Σον Κόνερι, το στυλ του Τζέιμς Μποντ, το σύμβολο μιας Αυτοκρατορίας στην πιο μινιμαλιστική αναπαράσταση ενός σύγχρονου μύθου, που, περιέργως πώς, «ξέφυγε» από τις «Μυθολογίες» του Ρολάν Μπαρτ.
Πενήντα τρία χρόνια από την έκδοση του μυθιστορήματος και σαράντα οχτώ από την ομότιτλη ταινία, οι ΧΧΧ Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου δεν θα μπορούσαν να διεξαχθούν χωρίς την παρουσία του «στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος». Μαζί με τον Τεντέν, ο Μποντ παραμένει ο πλέον αναγνωρίσιμος ήρωας στον χώρο της φαντασίας, της pop culture και του θεάματος. Ταυτόχρονα, ενσαρκώνει σε απόλυτο, εξιδανικευμένο επίπεδο ένα σύνολο ιδιοτήτων (σνομπισμός, αυτοσαρκασμός, φλέγμα, σπορ κλπ.) που συγκροτούν τη «βρετανικότητα» (Britishness), το τελευταίο καταφύγιο της γενέτειρας του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας. Στο πρόσωπό του αντιφεγγίζει η αίγλη και γοητεία μιας Αυτοκρατορίας, που επικράτησε με το «διαίρει και βασίλευε», στην προσωπικότητά του, διά χειρός Ιαν Φλέμινγκ, ο ριζοσπαστικός συντηρητισμός της βρετανικής κοινωνίας. Ο Τζέιμς Μποντ δεν είναι μόνο ένας πράκτορας «με την άδεια της Υπηρεσίας να σκοτώνει», χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα γερμανικό Walther, αλλά πρωτίστως ένας δεκαθλητής της δράσης, με τον αριθμό στο φανελάκι «007». Στα αθλήματα (sports) και τους ηράκλειους άθλους του κορυφώνεται ένας ιδιότυπος «ολυμπισμός» του citius, altius, fortius: πιο γρήγορα (από τον αντίπαλο), πιο μακριά (από το Νησί), πιο δυνατά (από τον εχθρό), αφήνοντας πίσω τον πλέον επιτυχημένο Βρετανό δεκαθλητή Ντάλεϊ Τόμπσον.
Ο Μποντ είναι ένας κοσμοπολίτης σπόρτσμαν, στα πρότυπα της βρετανικής συντηρητικής παράδοσης. Ταυτόχρονα, ένας μανιώδης «γκατζετάκιας» με χορηγό τις Μυστικές Υπηρεσίες της Μεγάλης Βρετανίας, όχι όμως στην εκφυλισμένη εκδοχή του «λάιφσταϊλ» και του άκρατου καταναλωτισμού, αλλά θαρρείς εμπνεόμενος από τον κόσμο του ΜακΛούαν. Ο «πράκτωρ 007» έχει ως επάγγελμα και χόμπι τα «extreme sports»: οδηγεί γρήγορα και ειδικά εξοπλισμένα αυτοκίνητα, με πρώτη την περίφημη Aston Martin DB5, μια «κιβωτό του ολέθρου» για κάθε επίδοξο αντίπαλο, που απαθανατίστηκε ως μοντέλο από την Corgi (ίσως το πιο περιζήτητο «αυτοκινητάκι» από την πιτσιρικαρία της εποχής, αλλά και όσους αρνούνται να μεγαλώσουν), με το περίφημο εκτινασσόμενο κάθισμα, «ντοπάρεται» με Dom Perignon και μαρτίνι (shaken, not stirred), τρέχει ακατάπαυστα, υπερπηδώντας εμπόδια και αντιπάλους, κάνει σκι, πέφτει με αλεξίπτωτο ή ίπταται με ειδικό, ατομικό πυραυλικό εξοπλισμό, καταβυθίζεται ή δίνει μάχες κάτω από το νερό, παλεύει διαρκώς με τα συναισθήματα, σαγηνεύει και σαγηνεύεται, ενώ αντιστέκεται σθεναρώς στην πολιορκία της Μις Μάνιπένι, μη γνωρίζοντας την ελληνική πατέντα του «στρίβειν διά του αρραβώνος», γνωρίζει άριστα τις πολεμικές τέχνες και τις μπάλες του γκολφ.
Στις «Αφηγηματικές δομές του Φλέμινγκ», ο Ουμπέρτο Εκο ανέσκαψε ευφυώς τον κόσμο του Αγγλου συγγραφέα και το υλικό που συνθέτει και χαρακτηρίζει τον «Υπεράνθρωπο των μαζών», από τον Κόμητα Μοντεχρίστο μέχρι τον Τζέιμς Μποντ. Στην εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, σαν ψηφιακό-τηλεοπτικό κόμικ, γράφτηκε το φαντασμαγορικό επίμετρο για τον «κόσμο που δεν είναι αρκετός».