Διαβάζοντας την προηγούμενη εβδομάδα την είδηση για τα αποτελέσματα των ελέγχων του ΣΔΟΕ στα νησιά και στους τουριστικούς προορισμούς, βιάστηκα να γράψω ότι, τουλάχιστον, έγινε ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Οτι, τουλάχιστον, γίνονται έλεγχοι, ενώ παλαιότερα είχαμε συνηθίσει να διαβάζουμε για κλιμάκια του ΣΔΟΕ που πετάχτηκαν στη θάλασσα όταν επιχείρησαν να ελέγξουν. Και να λοιπόν, βάλθηκαν στην Υδρα να με διαψεύσουν. Αυτά δεν γίνονταν μόνο παλαιότερα, γίνονται και σήμερα. Οι Υδραίοι ξεσηκώθηκαν μετά τη σύλληψη καταστηματάρχη, ο οποίος βρέθηκε σε έλεγχο της Οικονομικής Αστυνομίας να μην έχει κόψει αποδείξεις, και πολιόρκησαν το αστυνομικό τμήμα του νησιού, στο οποίο εγκλωβίστηκαν και οι ελεγκτές. Χρειάστηκε κινητοποίηση διμοιρίας των ΜΑΤ από την Αθήνα για να «σπάσει» ο αποκλεισμός του αστυνομικού τμήματος. Η είδηση, δε, έκανε τον γύρο του κόσμου, κάτι όχι ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς την τελευταία διετία η χώρα μας βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος διεθνών μέσων ενημέρωσης. Το πώς σχολιάστηκε, δε, είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς: ως επιβεβαίωση ότι οι Ελληνες είναι φοροφυγάδες, ότι κλέβουν το κράτος τους και μετά πρέπει αυτοί, οι ξένοι, να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώνουν τα δικά μας πακέτα διάσωσης.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι ότι μας κακολόγησαν οι ξένοι – αν και θα πρέπει να μας νοιάζει και αυτό, καθώς πράγματι έχουμε ανάγκη τη βοήθειά τους. Το θέμα είναι ότι, για άλλη μια φορά, επιδεικνύεται προκλητική αδιαφορία για τους νόμους από μία ομάδα που θεωρεί ότι το δικό της δίκιο είναι πάνω από καθετί και μπορεί να το επιβάλει ετσιθελικά. Το θέμα είναι, επίσης, ότι στην απόφασή της αυτή βρίσκει πρόθυμους συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες στο πολιτικό προσωπικό, με αυτόκλητους υπερασπιστές των μικρών επαγγελματιών που ξεζουμίζονται, ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν ανενόχλητοι. Να συμφωνήσουμε ότι και οι μεγαλοκαρχαρίες θα πρέπει να ελέγχονται ανηλεώς. Αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει τους μικρούς επαγγελματίες από την υποχρέωση καταβολής φόρων. Πολύ περισσότερο, δε, που οι έλεγχοι αφορούν ως επί το πλείστον την κοπή αποδείξεων και τη συνακόλουθη απόδοση ΦΠΑ. Ο μικρός επαγγελματίας που διαμαρτύρεται ότι τον ξεζουμίζει η εφορία και δικαιολογεί έτσι το ότι δεν κόβει αποδείξεις, παραλείπει να πει κάτι σημαντικό. Τον ΦΠΑ δεν τον πληρώνει από την τσέπη του. Είναι ο ενδιάμεσος. Τον ΦΠΑ τον εισπράττει από όλους μας, συνυπολογίζεται στην τελική τιμή προϊόντων και υπηρεσιών και ο επαγγελματίας καλείται, στη συνέχεια, να τον αποδώσει στο κράτος. Τα χρήματα που καρπώνεται, λοιπόν, όταν δεν κόβει αποδείξεις, δεν τα κλέβει από το κράτος. Τα στερεί από το κράτος ως έσοδα, αλλά τα κλέβει από όλους εμάς. Εμάς που, ακριβώς επειδή τα χρήματα αυτά δεν φτάνουν ποτέ στα ταμεία, καλούμαστε να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις με πάσης φύσεως έκτακτες εισφορές και χαράτσια. Να ξαναπληρώσουμε δηλαδή. Ας το έχουν αυτό κατά νου όσοι είδαν στα γεγονότα της Υδρας τη δίκαιη αγανάκτηση στην υπερφορολόγηση των τελευταίων ετών και έσπευσαν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους και την υποστήριξή τους στην άρνηση ελέγχων, ενδεχομένως από συνήθεια να συμπαρίστανται σε οτιδήποτε συνιστά αντίδραση στο οργανωμένο κράτος.