«Εσείς πώς τα βλέπετε τα πράγματα;» (μονολογήστε, μονολογήστε, κάτι μένει…)

«Εσείς πώς τα βλέπετε τα πράγματα;» (μονολογήστε, μονολογήστε, κάτι μένει…)

3' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«O καθένας αμύνεται όπως μπορεί» είναι η πιο ταιριαστή απάντηση στη συχνή ερώτηση που μας κάνουν οι ξένοι: «Πώς αντέχετε όλα αυτά τα αναπάντεχα, τα αλλεπάλληλα μέτρα που επιβάλλει η ευρωπραγματικότητα; Και τις λοιδορίες, τους ειρωνικούς τίτλους, τις γελοιογραφίες με τα βυθισμένα αγάλματα και τον Παρθενώνα στο πέλαγος του ελληνικού χρέους, όλα αυτά που τροφοδοτούν πρωτοσέλιδα και εξώφυλλα του ξένου χαιρέκακου Τύπου;». O καθένας αμύνεται όπως μπορεί. Αλλοι κλαίνε και οδύρονται που δεν έχουν πια δύο αυτοκίνητα σε μια οικογένεια πέντε ατόμων… Αλλοι το φιλοσοφούν, κόβουν το θέατρο, το σινεμά, το κουρείο και αντί να πάνε διακοπές στην Καραϊβική, βάζουν νερό στο κρασί τους «κι άλλος για Σίφνο τράβηξε, κι άλλος για Μυτιλήνη, κι άλλος στης Σύρας τα νερά, αίμα και δάκρυα χύνει…». Τα παιδιά, αυτά μ’ ένα παγωτό δροσίζονται και γλυκαίνονται… Και οι κάτοχοι θηριωδών τζιπ γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται «που πήγε η βενζίνη 2 ευρώ το λίτρο». Οι διανοούμενοι ανοίγουν ένα διαβασμένο βιβλίο και το ξαναδιαβάζουν – μην μπούμε και σε έξοδο τώρα για βιβλία και πλουτίσουν τα καημένα τα βιβλιοπωλεία! O άμυαλος ελληνικός λαός, «που ζυγόν δεν υπομένει», ξεδίνει μιλώντας ώρες με το κινητό του «δωρεάν, όλες τις ώρες, με όλους» και μετά κλείνεται στην οθόνη του υπολογιστή του και σερφάροντας ψάχνει να ξαναβρεί τον χαμένο καιρό. Οπως τότε με τη «Συνάντηση των Φίλων» στα καφενεία, με το κουβεντολόι στις αυλές και στις βεράντες, με το ενδιαφέρον για τον γείτονα που ούτε «καλημέρα» πια δεν λέτε… Οταν έχεις όλο τον κόσμο μπροστά σου, ξεχνάς τον διπλανό σου, που κι αυτός τα ίδια κάνει, ίδιες μοναξιές τραβάει.

Η Υδρα, αυτό το ιστορικό νησί, όλο βράχος, Αγώνας και πολιτισμός, ξαφνικά απέκτησε παγκόσμια επικαιρότητα ως τόπος… σκανδάλου, επειδή μερικοί μαγαζάτορες δεν δίνουν απόδειξη. Το ΣΔΟΕ έστειλε έναν στο αυτόφωρο και όλο το νησί ξεσηκώθηκε, «Ελευθερία ή απόδειξη», ώσπου ήρθαν τα MAT στο νησί να συνοδεύσουν τον κρατούμενο… H Χίος, το μυρωμένο νησί, με την ανάλογη της Υδρας ιστορία στον Αγώνα, με τα παραδοσιακά χωριά, το Δάσος του Ανάβατου, καίγεται, μέρες και νύχτες. Μαζί και τα μαστιχοχώρια, «τα δέντρα που πληγώναμε» από τη βραβευμένη ταινία-ορόσημο του Δήμου Αβδελιώδη. Καμαρώναμε για την ανάπτυξη της καλλιέργειας της μαστίχας και τη ζήτηση των προϊόντων της από το εξωτερικό, κι ώσπου να πούμε «μπράβο, Χιώτες γνωστικοί» ήρθε η φωτιά και έκαψε το μισό νησί. Ποιος άλλος ευλογημένος ελληνικός τόπος έχει σειρά, με το επόμενο μελτέμι; Μια φίλη επαινούσε τους Ικαριώτες, «κάθε μέρα περιμένουν πως θα τους συμβεί κάτι καλό. Είναι αισιόδοξοι, πιστεύουν στην καλή τους τύχη». Πόσους χωράει η Ικαρία; Να πάμε εκεί, να μεταναστεύσουμε, εμείς, οι του κέντρου της Αθήνας αλλοτινοί εραστές και οι κατοικούντες στα προνομιούχα βόρεια και νότια προάστια, μήπως «κολλήσουμε» αισιοδοξία, το πλέον άγνωστο είδος στην Ελλάδα του 2012.

«Κι εσείς, πώς αμύνεστε;» επιμένουν οι ξένοι. «Στραβοκοιτάω αυτούς με τα τεράστια αυτοκίνητα που εξακολουθούν να τα κυκλοφορούν γιατί προφανώς δεν βρίσκουν αγοραστή. Επιπλέον, ασορτί με τα κυβικά, πάει και το ύφος του οδηγού, που το παρκάρει όπου βρει, στριμώχνει τα αυτοκινητάκια, χειρονομεί με ανοιχτή παλάμη σε όποιον σώφρονα οδηγό δεν τρέχει πάνω από 90 στην Αττική Οδό και πληρώνει πειθήνια 2,80 ευρώ διόδια, παίρνοντας μαζί με την απόδειξη και κουπόνι για φθηνότερη κατά 50% φίρμα… πίτσας!

Δεν βλέπεις πια ούτε χορταρούδες να μαζεύουν αγριοράδικα στις εξοχές. Πιο φθηνά τα δίνει το σούπερ μάρκετ τα βλίτα από ό,τι θα δώσεις για βενζίνη… Γενική οδηγία: Αν έχεις δουλειά, την προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μη σου μπει στο μάτι, κατά λάθος, η άκρη της ομπρέλας του ευρώ. Αλλοτε πίναμε δύο ποτηράκια και τραγουδούσαμε. Αλλοτε ξεμοναχιάζαμε την καλή ή τον καλό μας, και μιλούσαμε ώσπου να ξημερώσει. Τώρα του στέλνουμε sms.

Στον οικονομικό πόλεμο που ζούμε, με το ντόμινο της κρίσης να πηγαίνει από ήπειρο σε ήπειρο, οι τωρινοί νικητές μπορεί να ‘ναι οι αυριανοί ηττημένοι. Το μόνο σίγουρο θύμα, όπως σε κάθε πόλεμο, είναι ο άμαχος πληθυσμός. Τα παιδιά που δεν έχουν μέλλον και ζουν ένα ψαλιδισμένο παρόν και οι απόμαχοι της ζωής, οι εκτός Δημοσίου σκληροί δουλευτάδες σε πόστα επικίνδυνα για την υγεία, που ζουν με «κουρεμένη» τη μικρή τους σύνταξη και κάνουν ουρά για τα φάρμακά τους. Κι ας είναι αυτοί που έζησαν, σαν παιδιά, την πρώτη Κατοχή και τώρα φοβούνται για τη δεύτερη.

Δικό τους «χαράκωμα» το πάρκο, με το ξύλινο παγκάκι, με χωνάκι πασατέμπο, με το ψημένο καλαμπόκι με αλάτι 2 ευρώ. Με τα παιδιά να παίζουν, κι όλο και κάποιος θα ‘ρθει να καθήσει, να πούμε και καμιά κουβέντα. Να τον ρωτήσουμε «εσύ πώς τα βγάζεις πέρα;».
ΤΗΛΕΦΟΣ

Διόρθωση

Το ελληνικό προξενείο της Σμύρνης -έγραφε η «Ωρα»- ετοίμαζε το 1889 τον τρόπο καταγραφής «των εν τη πόλει ταύτη Ελλήνων πολιτών» και όχι… «την καταστροφή Ελλήνων» [όπως ο φίλος δαίμων, χθες, στην τελευταία στήλη του Τήλεφου έδινε νέα(!) τροπή στην ιστορία]!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή