Ο όρος είναι γνωστός στους επιστημονικούς κύκλους ως «γαιοπλασία». Που σημαίνει: το πλάσιμο μιας νέας γης ή, για την ακρίβεια, πώς μπορούμε να μετατρέψουμε έναν αβίωτο πλανήτη σε μια νέα Γη. Ο πλανήτης Αρης είναι ο μόνος από τους πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος που φαίνεται να πληροί τις προδιαγραφές ενός τέτοιου, άκρως φιλόδοξου προγράμματος που ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πώς δηλαδή, μέσα από έναν σχολαστικό επιστημονικό, περιβαλλοντικό προγραμματισμό, η ατμόσφαιρα και το κλίμα του αμμώδους, ακατοίκητου Αρη θα μπορέσει να μετατραπεί σε έναν δεύτερο «γαλάζιο πλανήτη». Ο Αρης βρίσκεται εξάλλου κοντά στη Γη και, κυρίως, οι παγωμένοι πόλοι του ίσως και να κρύβουν νερό.
Εδώ και χρόνια, οι Αμερικανοί επιστήμονες επιδίδονται σε πειράματα στην έρημο της Αριζόνα και της Νεβάδα, σε προσομειώσεις επίσκεψης στον «κόκκινο πλανήτη», προκειμένου να προχωρήσουν μελλοντικά σε επανδρωμένες αποστολές (αν δεν κάνω λάθος, με την υπάρχουσα τεχνολογία, ένα διαστημικό ταξίδι στον Αρη απαιτεί έξι χρόνια να πας και άλλα έξι να επιστρέψεις), με απώτερο ίσως σκοπό να δοκιμαστεί το πρόγραμμα της γαιοπλασίας.
Τους τελευταίους μήνες ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς για τις νέες εξελίξεις των προγραμμάτων της NASA για τον Αρη. Εχουν ήδη περάσει λίγες εβδομάδες από την προσεδάφιση του ρομποτικού οχήματος Curiosity (Περιέργεια) στον Αρη, ωστόσο, η NASA σκοπεύει να στείλει ένα ρομπότ και το 2016. Στο βάθος, η μελέτη του Αρη θα βοηθήσει τους επιστήμονες να αντλήσουν πληροφορίες και για τη Γη, δεδομένου ότι πιστεύεται πως στο παρελθόν ο Αρης ήταν γεωλογικά πολύ πιο ενεργός, έμοιαζε πολύ με τη Γη, αλλά έχασε τις μαγνητικές του ασπίδες, επιτρέποντας έτσι στους ηλιακούς ανέμους να τον στερήσουν από την ατμόσφαιρα και από το νερό στην επιφάνειά του. Ως γνωστόν, από παλιά ο Αρης συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες να κρύβει ζωή και στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, με αποκορύφωμα τον «Πόλεμο των Κόσμων» του Ουέλς, οι εχθρικοί εξωγήινοι που προσβάλλουν τη Γη είναι «Αρειανοί». Η πεποίθηση ότι στον Αρη υπάρχει ζωή ξεκίνησε όταν τηλεσκόπια του 19ου αιώνα διέκριναν «κανάλια νερού» στην επιφάνεια του πλανήτη. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν εξακριβώθηκε, ωστόσο, το επιστημονικό λούμπεν επιμένει να μιλάει, μεταξύ των άλλων, για ένα μυστηριώδες μνημείο πάνω στην ερυθρά του άμμο, το σχήμα του οποίου θυμίζει επικίνδυνα ανθρώπινο πρόσωπο.
Προς τι όλα αυτά θα αναρωτηθεί κάποιος; Τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης ή έστω αποπληρωμής της εφορείας κ.ο.κ, δεν μας επιτρέπουν να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αυτή όμως είναι μία από τις πιο ολέθριες συνέπειες μιας κρίσης. Οι προοπτικές να συρρικνώνονται δραστικά. Η ιδέα της προοπτικής, το ίδιο το όνειρο. Το όραμα της υπέρβασης.
Ο Αρθουρ Κλαρκ δεν πολυπίστευε σε εξωγήινους, πίστευε όμως ακράδαντα ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι τα άστρα. Αυτή η τρομακτική ιδέα έχει και κάτι παρήγορο: εν μέσω μιας διεθνούς, οικουμενικής κρίσης, να ανοίγουν ορίζοντες, να ξεπερνιούνται όρια, και, κυρίως, όταν ορισμένες ανθρώπινες ενέργειες δεν κρύβουν μιαν ακόμα αθλιότητα αλλά την ποίηση της πτήσης, κυριολεκτικής και μεταφορικής.