Αν τα Χριστούγεννα ήταν το καλοκαίρι, ίσως να υπέκυπτα στον πειρασμό της σκέψης ότι τον επισκέφθηκε το πνεύμα των Χριστουγέννων, του έδειξε τα λάθη της περασμένης ζωής του και τις επιπτώσεις που είχαν, με αποτέλεσμα αυτός, σαν τον Εμπενίζερ Σκρουτζ, να γίνει άλλος άνθρωπος. Αλλά τέτοιες μαγικές μεταμορφώσεις έχουν τη θέση τους μόνον σε αφηγήματα του Ντίκενς και, πάντως, τα Χριστούγεννα δεν είναι το καλοκαίρι… Αρα το ερώτημα, τι έχει συμβεί στον Αντώνη Σαμαρά, παραμένει: πώς εξηγείται, δηλαδή, η μεταμόρφωσή του από κλασικό λαϊκιστή παλαιάς κοπής σε πρωθυπουργό του οποίου τα δείγματα γραφής -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- γεννούν την ελπίδα ότι ίσως αυτός ο τόπος έχει, επιτέλους, στο τιμόνι έναν πολιτικό διατεθειμένο να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα θέματα χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους;
Επειδή θαυματουργικές μεταμορφώσεις δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα (πολύ περισσότερο, δε, για όσους έχουν πια συμπληρώσει την έκτη δεκαετία της ζωής τους…), η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί μέσα στο πλαίσιο των δεδομένων που έχουμε για τον Αντώνη Σαμαρά. Τι είναι αυτός ο άνθρωπος λοιπόν; Ενας φιλόδοξος επαγγελματίας της πολιτικής, με την πλήρη έννοια του όρου. Αυτό είναι, αυτό ξέρει να κάνει· έξω από τον κόσμο της πολιτικής, θα έλεγε κανείς ότι η ζωή γι’ αυτόν χάνει το νόημά της -το τελευταίο, τολμώ να πω ότι το έχει αποδείξει, τη δεκαετία κατά την οποία έμεινε εκτός. Ο Α. Σαμαράς έχει ήδη βιώσει μια ολική καταστροφή, με την περιπέτεια της Πολιτικής Ανοιξης, αλλά και το θαύμα της πολιτικής ανάστασης, με την ευκαιρία που του έδωσαν ο Κώστας Καραμανλής και η Ντόρα (άθελά της, είναι αλήθεια). Επιπλέον, έζησε προσφάτως και μια δεύτερη καταστροφή με το 18% στις εκλογές του Μαΐου και αν τελικά επιβίωσε αυτό το οφείλει στο ότι η καταστροφή ήταν γενικευμένη και δεν άφησε τίποτε όρθιο στο παλαιό κομματικό σύστημα. Περιθώρια, λοιπόν, για άλλα θαύματα στον πολιτικό βίο του δεν υπάρχουν: η τύχη του έχει καταβάλει και προκαταβολές.
Ωστόσο, προϋπόθεση για να εξηγήσουμε τον ευχάριστα απρόσμενο συνδυασμό δυναμισμού και πραγματισμού, που χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό Σαμαρά, αφότου ξεμπέρδεψε από το γνωστό οφθαλμολογικό πρόβλημα, είναι να απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα: Πόσο θα αντέξει αυτή η κυβέρνηση; Ή, μάλλον, υπάρχει κανείς να πιστεύει -στα σοβαρά- ότι η διάρκειά της θα καταφέρει να ξεπεράσει τον ένα χρόνο; (Αν η πρόβλεψη αποδειχθεί πολύ γενναιόδωρη, δεν ευθύνομαι εγώ – φταίει η νωχέλεια των διακοπών που άμβλυνε την κρίση μου…)
Βλέπουμε ήδη τις αντιδράσεις που προκαλεί η εφεδρεία στους κόλπους της ΔΗΜΑΡ και πως δοκιμάζεται η σύνεση που έχει δείξει ώς τώρα ο Φώτης Κουβέλης. Μεσοπρόθεσμα, αμφίβολη είναι και η στάση του ΠΑΣΟΚ, κόμματος εκ της φύσεως του καταδικασμένου σε ακινησία από την ώρα που ξέσπασε η κρίση. Διότι είναι μεν εγκλωβισμένο -εκ του προσφάτου κυβερνητικού παρελθόντος του- στη στήριξη της κυβέρνησης, αλλά κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την αντίδραση του ευέξαπτου Βενιζέλου που ασφυκτιά στριμωγμένος στη γωνία, καθώς θα βλέπει το κόμμα του από μέρα σε μέρα να φθίνει. Για πόσο ακόμη θα διασκεδάζει την απελπισία του με ασκήσεις ρητορικής που δεν τις προσέχει κανείς; Και τι θα γίνει όταν συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο; Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι ο βασικός παράγοντας πίεσης και των δύο κομμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ -πιστός στην πλέον ιερή παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς, την καλοπέραση- βρίσκεται ακόμη σε διακοπές.
Επομένως, εφόσον ο Α. Σαμαράς είναι αποφασισμένος να μην σπαταλήσει την τελευταία ευκαιρία της ζωής του, έχει μόνον έναν δρόμο μπροστά του: τις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν. Γι’ αυτές προετοιμάζεται από τώρα, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του και εκπλήσσοντας ευχάριστα όλους εκείνους που τον ψήφισαν εξ ανάγκης τον περασμένο Ιούνιο. Φαίνεται ότι η σύγκριση του 18% του Μαΐου με το 30% του Ιουνίου του άνοιξε τα μάτια – αν δεν μου παρεξηγείτε το ολίγον ασεβές λογοπαίγνιο…
Το γεγονός είναι, πάντως, ότι οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, που μάλιστα διεξήχθησαν με όρους πολύ σκληρότερους για τη σωτηρία της χώρας, έδειξαν ότι εκτός από το μέτωπο των αυτοκαταστροφικών που επιλέγουν δραχμή, ουρές και σοσιαλισμό τύπου Τσάβες, σχηματίζεται και το μέτωπο εκείνων που θα αντισταθούν στην οπισθοδρόμηση της χώρας. Και είναι λογικό, αφού η συζήτηση για την κρίση, που διεξάγεται (όπως τέλος πάντων διεξάγεται…) δύο χρόνια τώρα, δεν τρομάζει μόνον, αλλά διαφωτίζει κιόλας όσους έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά στην πραγματικότητα.
Αυτού του κοινωνικού μετώπου, που ακόμη είναι άμορφο και, βέβαια, μόνο η Ν.Δ. μπορεί να το εκφράσει καλύτερα, θέλει να ηγηθεί ο Σαμαράς. Αντιλαμβάνεται ότι δεν θα αργήσει και πάρα πολύ η στιγμή που θα πρέπει να απευθυνθεί στον λαό και να τους πει: «Αυτά έκανα με το ένα χέρι ελεύθερο (σ.τ.σ: και με το ένα μάτι, θα έλεγα εγώ, αν μου επιτρέπεται το χιούμορ με αυτά τα πράγματα…) λύστε μου και το άλλο, να σας δείξω τι άλλο μπορώ». Γι’ αυτό προετοιμάζεται και διαμηνύει ότι είναι διατεθειμένος να περάσει τις περικοπές έστω και με την οριακή πλειοψηφία των 151 ψήφων, γι’ αυτό αγωνίζεται να αποδείξει την αξιοπιστία του στους εταίρους και δανειστές μας, γι’ αυτό προσπαθεί να δείξει στους ψηφοφόρους ότι αντιμετωπίζει τη λαθρομετανάστευση – ή, έστω, τις πιο αισθητές επιπτώσεις της. Αν αυτές είναι πράγματι οι προθέσεις του, εγώ τίποτε το ηθικά μεμπτό δεν βρίσκω σε αυτές. (Αυτή είναι η φύση των πραγμάτων – αν οι άνθρωποι ήσαν άγγελοι, τι θα τις χρειαζόμασταν τις κυβερνήσεις;) Αν το προσωπικό συμφέρον του συμπλέει με το συμφέρον της χώρας, τόσο το καλύτερο για την χώρα.