Ενα πρόβλημα με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις διεθνώς είναι ότι, παρά την επωνυμία τους, πολλές χρηματοδοτούνται (ίσως και ελέγχονται) από κυβερνήσεις – ως «υπεργολάβοι» κρατών έχουν κατηγορηθεί πλήθος διεθνών οργανώσεων που αποδέχονται κυβερνητικό χρήμα. Ενα άλλο πρόβλημα, ευθεία συνέπεια του πρώτου, πιο καυτό και πιο επίκαιρο στη χώρα μας, είναι ότι αποτελούν έναν ακόμη τρόπο σφετερισμού του δημοσίου χρήματος, αλλοτριοφαγίας. Η κατηγορία συμπαρασύρει και τις οργανώσεις με σοβαρό πολυεπίπεδο έργο.
Χωρίς να λείπουν και στις τελευταίες, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ανταγωνισμοί, οι μέχρι διάσπασης διχογνωμίες, οι μικρο-οικειοποιήσεις κονδυλίων, οι κατ’ όνομα και όχι κατ’ ευφημισμόν ΜΚΟ λειτουργούν, ειδικά στη δυσβάσταχτη περίοδο της παρατεταμένης ελληνικής κρίσης, ως το αφανές πλέγμα που κρατάει σε σωτήρια συνοχή τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Προσφέρουν στήριξη εκεί όπου η πολιτεία αποσύρει τη δική της, προστρέχουν να επουλώσουν πληγές που δεν μπορούν τα επίσημα όργανα να προσεγγίσουν λόγω νοοτροπίας, αγκυλώσεων, δημοσιοϋπαλληλικής αδιαφορίας, κατανέμουν τη βοήθεια χωρίς υπαλληλικά «μαγαζάκια» και ιδιοτελείς βλέψεις. Εμβολιάζουν άπορα παιδιά, θεραπεύουν ανασφάλιστους, ταΐζουν πεινασμένους, απαλύνουν τον πόνο των ανιάτων, απομακρύνουν από το χείλος του γκρεμού χρήστες ουσιών, προσφέρουν ευκαιρίες ζωής σε ερείπια του περιθωρίου, σβήνουν φωτιές, προστατεύουν οικοτόπους, αποκαλύπτουν καλά κρυμμένα πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικά αποστήματα, διαδίδουν και οργανώνουν νέες ιδέες και τάσεις, θέτουν στην ημερήσια διάταξη περισσότερο καίρια θέματα από ό,τι οι κυβερνήσεις, δημιουργούν μια αυτόνομη κοινωνία πολιτών, ένα εναλλακτικό πεδίο δημόσιας έκφρασης… Κυρίως όμως δραστηριοποιούνται σε τομείς που το κράτος αρνείται ή δεν καταφέρνει, καθότι μη συντεταγμένο, να αναπτύξει. Η χώρα μας διαθέτει ισχυρές ομάδες «κρούσης» σε όλα τα «θερμά» πεδία: περιβάλλον, υγεία, φτώχεια, δικαιώματα, μετανάστευση, εξαρτήσεις… Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πολύ συχνά π.χ. στις εκθέσεις της για το μεταναστευτικό, παροτρύνει τις ελληνικές αρχές να δεχθούν τη βοήθεια των εθελοντών ειδημόνων που το ελληνικό κράτος (κακώς) δεν διαθέτει. Τους διερμηνείς, νομικούς, κοινωνικούς λειτουργούς των ΜΚΟ, λόγου χάρη στην πολύπαθη διαδικασία του ασύλου, που αν τηρούνταν με βάση τα προβλεπόμενα από τον νόμο, για τον ακριβή διαχωρισμό εκείνων που δικαιούνται άσυλο από εκείνους που πρέπει να επαναπροωθηθούν στις πατρίδες τους, ίσως το μεταναστευτικό να μην είχε διογκωθεί στις σημερινές διαστάσεις της κοινωνικής βόμβας μεγατόνων.
Ομως ΜΚΟ δεν είναι μόνο οι αποτελεσματικές ΜΚΟ, αλλά και άλλες με μεγάλο «λογαριασμό» και μικρό έργο, όπως και χιλιάδες (άγνωστο ακριβώς πόσες) οργανώσεις – σφραγίδες, κότες με τα χρυσά αυγά, «δωράκια» των πολιτικών και των συνεργατών τους σε ημετέρους, που γίνονται τώρα η αιτία να κοπεί η μικρή «ανάσα» και στην αφανή αληθινή «χείρα βοηθείας» του (κοινωνικού) κράτους. Ενδειξη της τρισμεγέθους στρέβλωσης είναι ότι το ίδιο δεν την αναγνωρίζει ως τέτοια και, αντί να τη «φιλεί», τη ραπίζει.