Τρόφιμα και Χρυσή Αυγή
Κύριε διευθυντά
Φοβούμαι ότι ο αρθρογράφος σας κ. Νίκος Ξυδάκης ατύχησε στο δημοσιευθέν στην πρώτη σελίδα της «K» της 4-8-2012 άρθρο του σχολιάζοντας την ενέργεια του κοινοβουλευτικού κόμματος της Χρυσής Αυγής να διανέμει τρόφιμα σε Ελληνες πένητες, αγνοώντας ότι υπάρχουν και πένητες αλλοδαποί λαθρομετανάστες. Σπεύδω καταρχήν να διευκρινίσω ότι ούτε μέλος της Χρυσής Αυγής είμαι ούτε αυτόκλητος υπερασπιστής αυτής ούτε θαυμαστής τυγχάνω του απεχθούς συστήματος του ναζισμού. Είμαι Ελληνας και αναγνώστης της «Καθημερινής». Γνωρίζω όμως ότι σε κάθε λόγο υπάρχει και αντίλογος σε μια αληθινή δημοκρατία. Αλήθεια κ. Ξυδάκη: Τι έκανε η Χρυσή Αυγή ώστε να χαρακτηρίσετε τα στελέχη της μελανοχίτωνες, ενώ αληθές είναι ότι και αυτοί περιβάλλονται με δημοκρατικό μανδύα, τον οποίον τους προσέφερε άνετα ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ε.έ.; Απλούστατα περιόρισε ορισμένες κομματικές δαπάνες και με το περίσσευμα αυτό αποφάσισε να δώσει λίγα τρόφιμα στους Ελληνες πολίτες που τα έχουν ανάγκη. Μα θα μου απαντήσετε: και οι αλλοδαποί πάσης αποχρώσεως δεν είναι άνθρωποι; Γιατί δεν δίνει και σε αυτούς; Γνωρίζει όμως πολύ καλά ο κ. Ξυδάκης ότι η χώρα μας μαστίζεται από εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών που αποτελούν πληγή για τον τόπο, ενώ τα διαθέσιμα της ελεημοσύνης είναι ελάχιστα. Αν λοιπόν προσέφεραν και σε αυτούς την ελεημοσύνη τότε θα ήθελε συμβεί αυτό που είπε ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης. Θα γράψουν στους συγγενείς τους: ελάτε στην Ελλάδα, εδώ έχει φαγητό και ύπνο τζάμπα. Κανείς βεβαίως δεν αισθάνεται μίσος για τους δυστυχείς αυτούς αλλοδαπούς και προσωπικά φρονώ ότι ούτε και τα στελέχη της Χρυσής Αυγής. Αν κ. Ξυδάκη σεις και τα υπόλοιπα έξι κόμματα της Βουλής φρονείτε ότι η ελεημοσύνη πρέπει να επεκταθεί και προς τους αλλοδαπούς ας περιορίσετε τις δαπάνες σας και ας ελεήσετε και τους δυστυχείς λαθρομετανάστες ώστε να αυξηθούν και αυτοί ως η άμμος της θαλάσσης προς δόξαν της δημοκρατικής μας νοοτροπίας.
Τασος Νασοπουλος – Δικηγόρος – Αθήνα
Το ελληνικό κρασί
Κύριε διευθυντά
Πολύ σωστά γράφει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης κ. Στ. Καλύβας («Καθημερινή» 5.8.2012) για την ανάγκη μιας εκστρατείας προώθησης ελληνικών ποικιλιών κρασιού στο εξωτερικό. Το ιστορικό της ανάπτυξης των ελληνικών ποικιλιών διαφέρει όμως αρκετά από το σχετικό απόσπασμα του εν λόγω άρθρου, όπου γράφει: «Οταν επανήλθε δυναμικά η αμπελουργία, επικράτησε μια τάση καλλιέργειας ξένων ποικιλιών (στην Ελλάδα, η τάση αυτή εκπροσωπήθηκε κυρίως από το κτήμα Καρρά στη Χαλκιδική)».
Οντως το κτήμα Καρρά απετέλεσε σταθμό για την αναγέννηση του ελληνικού αμπελιού και των ελληνικών ποιοτικών κρασιών, και όντως το πιο γνωστό του κρασί, το Chateau Carras, χρησιμοποιούσε κυρίως μια ξένη ποικιλία, το Cabernet Sauvignon. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το κτήμα Καρρά έπαιξε επίσης αποφασιστικό ρόλο με δύο εξαίρετους οινολόγους, πρώτα τον καθ. κ. Emile Peynaud από το Bordeaux και στη συνέχεια τον κ. Ευάγγελο Γεροβασιλείου, στη διάσωση και διάδοση ελληνικών ποικιλιών. Φυτεύθηκαν 27 ελληνικές ποικιλίες και μάλιστα μία από αυτές, η μαλαγουζιά, με αυτόν τον τρόπο διασώθηκε από σχεδόν πλήρη εξαφάνιση, χάρις στις ενέργειες του τότε καθ. του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Λογοθέτη.
Οι πειραματισμοί στο κτήμα Καρρά βάσταξαν 10 περίπου χρόνια. Μεταξύ των ελληνικών ποικιλιών που ευδοκίμησαν υπήρχε το βορειοελλαδίτικο λημνιό, με αποτέλεσμα το πολύ επιτυχημένο ερυθρό κρασί που από το 1990 έφερε υπερήφανα ακριβώς αυτό το όνομα, δηλαδή «Λημνιό», όπως και το ασύρτικο που τότε ίσως για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε έξω από τη Θήρα και που μαζί με το αθήρι (ποικιλία από τη Ρόδο) συνέθετε το λευκό κρασί «Μελισσάνθη». Στα κρασιά του κτήματος χρησιμοποιήθηκαν επίσης ο ροδίτης, το σαββατιανό και η μαλαγουζιά.
Η οινολογική προσφορά του κτήματος Καρρά οφείλεται εν μέρει σε μια μακροχρόνια και από επιστημονικής πλευράς δημιουργική συνεργασία με το Ινστιτούτο Οίνου της κ. Σταυρούλας Κουράκου. Αντανακλά όμως κυρίως την επιχειρηματική και πατριωτική τόλμη του Ιωάννη Κ. Καρρά που αφιέρωσε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του στη δημιουργία του πρωτοπόρου αυτού κτήματος, κυριολεκτικά εκ του μηδενός. Τα κρασιά του κτήματος Καρρά, είτε ξένων είτε εγχωρίων ποικιλιών, κέρδισαν την εμπιστοσύνη και Ελλήνων αλλά και ξένων καταναλωτών και είχαν πολύ μεγάλες εξαγωγές, ιδίως στη Σκανδιναβία. Η προσφορά του κτήματος δεν επισκιάζει βέβαια την προσφορά άλλων στον τομέα της οινοπαραγωγής στην οποία ορθά αναφέρεται ο κ. Στ. Καλύβας. Καλόν είναι όμως πάντα να αναγνωρίζεται η ιστορική πραγματικότητα, όπως και η προσφορά των πρωτοπόρων στον κάθε τομέα, ιδιαίτερα όταν καταπολεμήθηκαν με φθόνο και πάθος κατά την εποχή της δημιουργικής τους προσπάθειας.
Κωστας Καρρας
Νεοφιλελευθερισμός
Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το άρθρο του κ. A. Ανδριανόπουλου (Παρασκευή 24/8) δεν είχα παρά να σκεφθώ ότι ευτυχώς που στον κ. Ανδριανόπουλο παραχωρείται χώρος να αναπτύσσει τις πολιτικές απόψεις του μόνο σε εφημερίδες, περιοδικά, στο πλαίσιο «δεξαμενών σκέψης» και παρόμοιων θεσμών και όχι να τις εφαρμόζει εντός της «ενεργού» πολιτικής.
Για να πείσει περί της ορθότητας των απόψεων του Friedman ο πρώην υπουργός επικαλείται κάποια έρευνα με βάση την οποία οι προτεστάντες(;) τοποθετήθηκαν υπέρ μίας κοινωνίας ανισοτήτων, ενώ παρέπεμψε σε κάποιο βιβλίο το οποίο μας πληροφορεί ότι οι πολίτες των ΗΠΑ είναι αρνητικοί απέναντι στην προοπτική της κρατικής παρέμβασης για περισσότερη οικονομική ισότητα.
Εφόσον λοιπόν οι προτεστάντες (κατά τεκμήριο βορειοευρωπαίοι) και οι Αμερικανοί «προτίμησαν η εξέλιξη να είναι φυσιολογική» και το «αποτέλεσμα να είναι προϊόν των ατομικών τους ικανοτήτων και δράσεων» ο πρώην υπουργός ουσιαστικά μας προτείνει να διευρύνουμε τις οικονομικές ανισότητες, να ακολουθήσουμε τον «νόμο της φύσης» στην ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή όποιος μπορεί μπόρεσε, όποιος δεν μπορεί ας πεθάνει, όποιος είναι ελέφαντας, ας πατήσει το μυρμήγκι, η «φύση» στο τέλος θα φέρει την ισορροπία. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι, ούτε θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ελέφαντες ή μυρμήγκια.
Θα μπορούσα κάλλιστα να παραπέμψω τον κ. πρώην υπουργό στην αποτυχία της πολιτικής που προτείνει όπως εφαρμόσθηκε στη Χιλή του Πινοσέτ, στη Λατινική Αμερική γενικότερα, στη Ρωσία του Γιέλτσιν, στη νοτιοανατολική Ασία του τέλους της δεκαετίας του ’90, αλλά θα αρκεσθώ μόνο να θυμίσω ότι η Αμερική αναπτύχθηκε με τον κεϊνσιανισμό και το New Deal του Ρούσβελτ, η Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Αγγλίας) με την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους και όχι την αποβιομηχάνιση του θατσερισμού και ότι σήμερα αυτό που βιώνει ο πλανήτης ολόκληρος (όχι μόνο η Ευρώπη όπως εντέχνως εμφανίζεται, ή η Ελλάδα όπου τα προβλήματα είναι σε πολύ, πολύ μεγάλο βαθμό εσωτερικά και ανεξάρτητα από τη διεθνή κατάσταση) είναι η απορρύθμιση των παγκόσμιων αγορών, το απόλυτο laissez faire, οι χρηματιστηριακές και άλλες φούσκες της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί τα τελευταία 30 χρόνια και οδήγησε τον πλανήτη εδώ (και ποιος ξέρει πού αλλού αργότερα, δυστυχώς). Ας μην ξεχνάει δε ο κ. Ανδριανόπουλος ότι εάν το οικονομικό πρότυπό του, η Αμερική, δεν είχε επέμβει, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και είχε αφήσει την «εξέλιξη να είναι φυσιολογική», όπως λέει, σήμερα θα μετρούσαμε τις τρύπες στις δεκάρες που θα είχαμε…
Το να είσαι υπέρμαχος της ατομικής ευθύνης και συγχρόνως θιασώτης του γενικού – δημοσίου συμφέροντος (όπως δηλαδή συμβαίνει ακόμη στη Δυτική Ευρώπη) πόρρω απέχει τόσο από τους οπαδούς της συλλογικής ευθύνης και του ιδιωτικού συμφέροντος (που επικρατούν στην πατρίδα μας), όσο και από τον κόσμο της ατομικής ευθύνης και του ασύδοτου – απεριόριστου ιδιωτικού συμφέροντος που προτείνει η «στάση ζωής» και η παγκοσμιοποιημένη «κουλτούρα» του προτεινόμενου νεοφιλελευθερισμού του κ. Ανδριανόπουλου.
Η χώρα χρειάζεται τις αλλαγές στην κατεύθυνση του εξορθολογισμού που επιδιώκεται, αυτό όμως δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία για την υιοθέτηση της πολιτικής που ευαγγελίζονται οι οπαδοί της Σχολής του Σικάγου.
Βασιλης Βερνικος – Νέα Σμύρνη
Οι αρχαιότητες είναι αυτοφυείς;
Κύριε διευθυντά
Ηοδός Μεσολογγίου στα Εξάρχεια είναι ένας δρόμος ο οποίος πεζοδρομήθηκε το έτος 1996. Εκτοτε, διάφορες υπηρεσίες και οργανισμοί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κ.ά.) έχουν σκάψει τον πεζόδρομο αυτό σε κάθε σημείο του και σε αρκετό βάθος.
Πριν από λίγες ημέρες, κάτοικοι της περιοχής ζητήσαμε από τον Δήμο Αθηναίων να ποτίζει τα παρτέρια του δρόμου (διότι έχουν να ποτιστούν από τον Σεπτέμβριο του 2011. Αν τα φυτά δεν έχουν καταστραφεί, αυτό οφείλεται στους κατοίκους της περιοχής που ρίχνουν νερό με κουβάδες.) Αρμόδιος υπάλληλος του δήμου μάς απάντησε ότι το σχετικό δίκτυο παρουσιάζει διαρροή και ως εκ τούτου πρέπει να επισκευαστεί. Για να επισκευαστεί, όμως, απαιτείται άδεια… της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Για να εκδοθεί η άδεια αυτή απαιτούνται… 12 (δώδεκα) χαρτιά.
Διερωτώμαι λοιπόν ο αφελής: Οι αρχαιότητες είναι αυτοφυείς; Σ’ ένα δρόμο που έχει σκαφτεί σε μεγάλο βάθος τουλάχιστον οκτώ φορές σε διάστημα 16 ετών και δεν βρέθηκαν αρχαιότητες, πώς είναι δυνατόν να απαιτείται πάλι άδεια εκσκαφής από την Αρχαιολογική Υπηρεσία; Σχετικό αρχείο δεν υπάρχει;
Ευαγγελος Σπανδαγος – Μαθηματικός – συγγραφέας
Η κομματοκρατία
Κύριε διευθυντά
Εγινε και πάλι το μέγα λάθος: διορίσθηκαν Γεν. Γραμματείς υπουργείων. Αντί, σε κάθε υπουργείο, να επιλεγεί, με βάση τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, ο πιο ενημερωμένος στα θέματα του υπουργείου υπάλληλος, ως γεν. διευθυντής του υπουργείου, ουσιαστικός και αντικειμενικός σύμβουλος του κάθε υπουργού, διορίσθηκαν οι κ. Γ.Γ. Οι τελευταίοι θ’ αρχίσουν να βασανίζουν τους υπαλλήλους για να «ημιενημερωθούν» για να «ημιενημερώσουν» στη συνέχεια τους κ. υπουργούς! H κομματοκρατία και η σπατάλη καλά κρατούν… Είπατε, κ. Σαμαρά, θα τ’ αλλάξετε «όλα». Το κυριότερο «όλων», για τη Δημ. Διοίκηση είναι ο θεσμός του υπηρεσιακού γεν. διευθυντού. Συνεχίσατε όμως τη θλιβερή συνταγή των ασχέτων, μέγα λάθος!
Λεων. Πατουχας – Ναύπακτος