Μη στο εξής ακούσω ή διαβάσω βαρυπέπονες δηλώσεις διάσημων τραγουδιστάδων μας για «κλέφτες πολιτικούς» «εγκληματικά μέτρα κατά του λαού» «διαλυμένο κράτος» και άλλα βροντερά παρόμοια -σκεφτόμουν καθώς έβλεπα κι εγώ τα «δηλωθέντα» εισοδήματά τους ή την επομένη τα εταιρικά με όλες τις έννοιες κόλπα τους για «νόμιμη» φοροδιαφυγή. Μην ξανά ακούσω ή διαβάσω προοδευτικάριες κορόνες από συναισθηματικά καρα-μελωμένες κυρίες του άσματος που γηράσκουν αεί τσιπριζόμενες -και φορολογικώς πενόμενες.
Αλλά πριτς! Από τις «ανακοινώσεις» που έβγαλαν για να καλύψουν τα λερωμένα τ’ άπλυτα δεν έλειψε το θράσος να αποδίδονται οι αποκαλύψεις των απλύτων τους «σε πολιτικό δάκτυλο, προκειμένου να αποσπασθεί η προσοχή του κόσμου από τα εγκληματικά νέα μέτρα». Κι αυτά τα αναίσχυντα δεν προέρχονται -όπως και η μείζων φοροκλοπή άλλωστε- από την «εμπορική» όχθη του άσματος, αλλά από την «έντεχνη», τρομάρα της. Ars est celare artem (είναι τέχνη να αποκρύπτεις την τέχνη) λέγαν οι Λατίνοι ars est celare το χρήμα διασκεύασαν και άδουν οι «δικοί μας».
Σιγά σιγά συμπληρώνω τα επιδαυριακά μου κενά, όσες παραστάσεις δηλαδή δεν είδα εκεί λόγω απαράβατου πια ιουλιανού … θύρηφιν. Είδα λοιπόν και τον «Οιδίποδα τύραννο» με τον Αιμίλιο Χειλάκη -τον οποίο εδώ και χρόνια πιστεύω ως τον αξιότερο τραγωδό μεταξύ των ηθοποιών της γενιάς του -και των νεωτέρων. Αλλο αν δεν ευτυχεί πάντα στις επιλογές και συνεργασίες του. Εδώ όμως είναι σημαντική η παράσταση που έστησε ο γνώριμός μας πια Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις, με φρέσκια ματιά και γερούς, καλοδουλεμένους αρμούς. Και ο Χειλάκης μ’ αυτή του την ερμηνεία την ανεπιτήδευτα καθηλωτική ανοίγεται πια σε λαμπρό στάδιο δόξης στην αρχαία τραγωδία. Νομίζω ο καλύτερος Οιδίπους της τελευταίας εικοσαετίας.
Αλλά είδα και την πολυσυζητημένη «Alegria» με το Τσίρκο του Ηλιου -«από την περιέργεια έφαγε η γάτα το κεφάλι της» σχολίαζε λοξοκοιτώντας με η Μαιρούλα στα θεσσαλονικιώτικα φοιτητικά μας χρόνια. Σοβαρά τώρα (μούμπλε μούμπλε…): Κλασικό τσίρκο χορταστικό θέαμα με πρώτης κλάσεως ακροβάτες, ισορροπιστές κ.λπ. -και με υπέροχη μουσική. Αλλά χωρίς καμία έκπληξη, κατιτίς το «άλλο» -προσδοκία που καλλιέργησε μάλλον η διαφημιστική φρενίτις.
Τι νύχτα ψυχική, που έλεγε κι ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, πρέπει να έχουν μέσα τους αυτή η συνδικαλαρία των εκπαιδευτικών για να κηρύξουν απεργία την πρώτη κιόλας μέρα που άνοιξαν τα σχολεία. Πώς με το «καλημέρα» έριξαν κιόλας στύψη στην επαφή μικρών παιδιών με το σχολείο. Τι νύχτα ψυχική. Να σας βράσω για δασκάλους.
Αλλο αν έχουν δίκιο για τα μισθολογικά, ιδίως αν σκεφτείς τις μισθάρες των δικαστικών -κάρφος στο μάτι των πανελλήνων πλέον. «Κατεβάζει ρολά η Δικαιοσύνη» λέει. Μπα, ανοιχτά ήταν; Εγώ ήξερα για κατάσταση οιονεί αρνησιδικίας. Ηξερα για 160.000 εκκρεμείς φορολογικές (μόνο) υποθέσεις. Που αν είχαν οι μισές εκδικαστεί ίσως να γλίτωναν κάτι οι συντάξεις. Ηξερα ότι αναβάλλονται δίκες κατά συρροή ταλαιπωρώντας σαδιστικά ένοχους κι αθώους. Για τριτοκοσμικό τρόπο λειτουργίας των δικαστηρίων ήξερα. Ηξερα τα ου φωνητά ξέρω -αλλά κρύβε λόγια, συναξαριστή, κι έχουν και μαχαίρι και Πεπόνη οι «ακρογωνιαίοι λίθοι». Που έχουν οικοδομήσει το μεγαλύτερο μαζί με την εκπαίδευση πρόβλημα της χώρας. Α ρε μακαρίτη Ηλία Πετρόπουλε ξαναλέω δίκιο που είχες. Για τη … βατεμένη ελληνική Δικαιοσύνη που έλεγες λέω.