Με τα χρόνια πετύχαμε μια ευρύτατη συναίνεση γύρω από την εξωτερική μας πολιτική. Ωριμάσαμε, αφήσαμε πίσω τους συναισθηματισμούς και την ταύτιση με κάθε κατατρεγμένο, ανεξαρτήτως του αν μας συνέφερε ή όχι. Είναι απολύτως εντυπωσιακή, για παράδειγμα, η συναίνεση γύρω από την εμβάθυνση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Εσπασε ένα ταμπού δεκαετιών και ακόμη και ένα τμήμα της Αριστεράς αποδέχεται τη σχέση με το Ισραήλ ως κομμάτι της πραγματικότητας.
Πρόκειται, άλλωστε, για μια πολιτική με διακομματική συνέχεια, ξεκίνησε επί Γιώργου Παπανδρέου με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και συνεχίζεται σήμερα με ευθύνη των υπουργείων Αμυνας και Εξωτερικών. Το Ισραήλ έχει ανάγκη την Ελλάδα γιατί του λείπει το «στρατηγικό βάθος» και εν μέρει η ναυτική εμπειρία. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σύμμαχο με μεγάλες δυνατότητες τεχνικής και στρατηγικής υποστήριξης. Το ενδιαφέρον είναι πως κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, μόνο που εκεί οι πολιτικοί δειλιάζουν ακόμη να το πουν καθαρά γιατί φοβούνται τα υπολείμματα του άρρωστου αντιαμερικανισμού. Η Αμερική έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια βασικός σύμμαχος της Ελλάδας, και στον χειρισμό της κρίσης χρέους και σε άλλα ζητήματα. Και αυτό χωρίς η Αθήνα να έχει ανοιχθεί σε σοβαρά στρατηγικά ανταλλάγματα πέρα από την περιστασιακή αξιοποίηση της βάσης της Σούδας σε περιόδους κρίσης, όπως κατά τις πρόσφατες επιθέσεις εναντίον αμερικανικών πρσβειών στη Μέση Ανατολή.
Τους επόμενους μήνες οι σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ θα αποδειχθούν ακόμη πιο κρίσιμες. Η χώρα απέκτησε επιτέλους μια αξιόπιστη και συστηματική πολιτική στο θέμα των ερευνών για φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Με δεδομένη την οικονομική κατάστασή της θα χρειασθεί ισχυρούς, ισχυρότατους συμμάχους για να προχωρήσει σε έρευνες και παραχωρήσεις. Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι βασικοί πολιτικοί παίκτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ταυτοχρόνως ότι μια Ελλάδα εντός του ευρώ και της Ε.Ε. είναι απείρως ισχυρότερη από μια «ορφανή» Ελλάδα, που αναζητεί πάτρωνες εκεί που δεν υπάρχουν.
Είπαμε όμως το καλό είναι ότι η συναίνεση –και στον δημόσιο διάλογο, αλλά και σε αυτόν που διεξάγεται πίσω από κλειστές πόρτες– είναι εντυπωσιακή. Να ένα στοιχείο στρατηγικής ωρίμανσης της χώρας: ένα πολιτικό κατεστημένο που σκέφτεται με βάση το ρεαλιστικό εθνικό συμφέρον, κάνει όσα πρέπει παρασκηνιακά χωρίς φανφάρες και επικίνδυνους παλληκαρισμούς και χαράζει μια στρατηγική που δεν εξαρτάται από ιδεοληψίες, αλλά από τα πραγματικά δεδομένα.