Ολα όσα έχουμε ξεχάσει

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συνηθισμένοι από την επικράτηση της επιδειξιομανίας σε όλους τους τομείς εδώ και πολλά χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο, δεν είναι καθόλου δύσκολο σιγά σιγά να προσπερνάμε την πραγματική αρχοντιά.

Τη συνάντησα σ’ ένα και μόνο κτίριο, στα Χανιά, όπου βρέθηκα τις προηγούμενες μέρες. Είναι ένα κτίσμα των αρχών του 20ού αιώνα, ίσως και παλαιότερο. Στην αρχή ήταν οικογενειακή κατοικία, αργότερα, στην Κατοχή, επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και στέγασε εκεί τη διοίκηση των αρχών Κατοχής, για να επανέλθει στους ιδιοκτήτες του και να λειτουργεί σήμερα -εδώ και κάποια χρόνια- ως ξενοδοχείο με την επωνυμία «Δώμα».

Σ’ αυτό ακριβώς το κτίριο συνάντησα όσα έχουν χαθεί από τις καθημερινές μας αισθητικές αξίες, όσα είναι απόντα από την αισθητική αγωγή που διέπει τις ζωές μας και τις συμπεριφορές μας.

Στους κοινόχρηστους χώρους του περισσεύει ό,τι ακριβώς λείπει από τα σημερινά σπίτια. Προσωπικό μεράκι, διατήρηση και ανάδειξη όλων των φάσεων της ιστορίας αυτού του σπιτιού και όλων των έργων που έφτιαχναν κάποτε τα ανθρώπινα χέρια -από τις λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής μέχρι τα υφαντά, τα έπιπλα, τα πήλινα-, διαφύλαξη της πολυπολιτισμικής ιστορίας της πόλης των Χανίων (έχουν συντηρηθεί και κρέμονται στον τοίχο παλιά τουρκικά συμβόλαια), ενσωμάτωση στην ιστορία του χώρου της πολιτικής ιστορίας του τόπου (πορσελάνινα πιάτα και υφαντά με τη μορφή του Βενιζέλου, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, αφίσες). Στην αυλή υπάρχουν φυτά δεμένα με τον τόπο και το κλίμα του τόπου: αλόη, αμπέλοψη, ελιές, μπιγκόνιες κ.λπ. Και στο πρωινό σερβίρονται αποκλειστικά μαρμελάδες καμωμένες από τα χέρια της ιδιοκτήτριας.

Στο «Δώμα» των Χανίων, που κοιτάζει κατευθείαν στο πέλαγος, είδα έναν θαυμάσιο συνδυασμό αστικής αισθητικής και παράδοσης. Και κατάλαβα και ποιο ακριβώς είναι το απαραίτητο συστατικό για να γίνουν όλα αυτά: είναι η παροχή χρόνου. Είναι η απόλυτη άρνηση της βιασύνης. Που καμία σχέση δεν έχει με το χωρίς περιεχόμενο «άραγμα», με τη λογική εκείνου του «χαλαρά», ούτε και με την τόσο διαδεδομένη αντίληψη του «καφενείου», που συναντάμε σε κάθε βήμα και σε κάθε χώρο. Οι δύο αδελφές που φροντίζουν το ξενοδοχείο, η Ρένα και η Ιωάννα Κουτσουδάκη, δεν σταματούν ούτε στιγμή να φροντίζουν τα φυτά, να βάζουν την κατάλληλη μουσική όταν ο κόσμος συγκεντρώνεται στην τραπεζαρία ή στα σαλόνια, να έχουν διαρκώς το νου τους να μη λείψει τίποτα από κανέναν. Και σ’ αυτόν τον θαυμάσιο χώρο υπάρχει και κάτι άλλο, που επίσης έχουμε ξεχάσει: γαλήνη, ηρεμία, συναναστροφή, συζήτηση.

Ζώντας σε μια μεγάλη πόλη, που όλο και λιγότερο διακρίνεται ο αυθορμητισμός, που όλο και περισσότερο κυριαρχεί η βιασύνη, τέτοιες «ζώνες» πολιτισμού κάνουν ακόμα πιο έντονες τις διαφορές και τις μικρές καθημερινές μας «απώλειες».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή