Δεν αποτυπώνουν πάντα οι αριθμοί όλο το εύρος των οδυνηρών αδιεξόδων, μολονότι είναι κάτι περισσότερο από εύγλωττη η μακρά αλληλουχία δεδομένων που αποτυπώνουν κάθε δραματική επιδείνωση. Η Ελλάδα είναι δεύτερη στην Ευρωζώνη, μετά την Ισπανία, σε ποσοστό ανεργίας 25,1%. Κατέχει το υψηλότερο ποσοστό στις γυναίκες και στους νέους κάτω των 25 ετών, 29% και 55,6% αντίστοιχα (άνδρες, 22,3%). Και έπεται νέα «εκτόξευση». Το 2013 το επίσημο ποσοστό ανεργίας θα σκαρφαλώσει στο 28% (1,4 εκατομμύρια άτομα) και το ανεπίσημο στο 34%, με αποτέλεσμα «την καθίζηση της παραγωγικής και τεχνολογικής βάσης της οικονομίας». Το εισόδημα των μισθωτών και συνταξιούχων θα μειωθεί κατά 50% σε σχέση με το 2008, και η αγοραστική δύναμη των κατώτατων μισθών θα κατέλθει στα επίπεδα του 1978 (έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ). Οι μέσες αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων -πέρυσι στις 25.470- θα υποχωρήσουν τα επόμενα χρόνια στις 15.000 με 17.000, αγγίζοντας τα επίπεδα Εσθονίας και Κροατίας, προβλέπει το Ινστιτούτο. Η επιδείνωση των δεικτών της οικονομίας αφορά όχι μόνο τις χώρες της κρίσης, αλλά τα δύο τρίτα των κρατών της Γηραιάς ηπείρου.
Η Παγκόσμια Τράπεζα σε έκθεσή της τονίζει ότι, προκειμένου να εξασφαλιστεί ή να διατηρηθεί η ομαλότητα, θα πρέπει η ανεργία να περιοριστεί δραστικά και παροτρύνει τις κυβερνήσεις του κόσμου να θέσουν ως άμεση προτεραιότητα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Για να αποφευχθούν οι κοινωνικές αναταραχές θα πρέπει να δημιουργηθούν έως το 2020, συνολικά 600 εκατ. νέες θέσεις εργασίας, εκτιμά. Ομως, πώς; Με το νοικοκύρεμα της δημοσιονομικής πολιτικής, τη μείωση των χρεών, τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, την προώθηση της ανάπτυξης, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, λένε οι γκουρού της οικονομίας. Ομως πώς θα πυροδοτηθούν οι επενδύσεις, η αναδιάρθρωση της βιομηχανίας, η ανάκαμψη της οικονομίας; Η επιταγή είναι λιτότητα, σκληρή. Επειτα, η μείωση των δημόσιων και ιδιωτικών δαπανών δεν οδηγεί αυτόματα σε νέες θέσεις εργασίας. Ποτέ δεν μπόρεσε κανείς να δημιουργήσει δουλειές, κόβοντας δουλειές. Η λιτότητα αφαιρεί εισόδημα από τους πολίτες και ζήτηση από την οικονομία. Χωρίς ζήτηση, οι επιχειρήσεις ούτε επενδύουν, ούτε προσλαμβάνουν. Παύει να χρηματοδοτείται η πρωταρχική πηγή πλούτου, η εργασία. Το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της κοινωνίας, το ανθρώπινο κεφάλαιό της, χαραμίζεται.
Δουλειά σημαίνει οργάνωση, αποτελεσματικότητα, πρόοδο, ειρήνη. Δεν είναι ένα απλό εργαλείο παραγωγής. Αν χρησιμοποιείται μόνο ως τέτοιο, χάνει την ανθρώπινη διάστασή της, τον χαρακτήρα του μέσου με το οποίο διατηρείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κατακτάται η προσωπική ελευθερία.
Σχεδόν οι μισοί άνεργοι, σε εποχή κρίσης, εγκαταλείπουν οριστικά την αγορά εργασίας, ως εργαλεία που «έληξαν», με τραγικές κοινωνικές επιπτώσεις. Διότι η ανεργία δεν πλήττει μόνο άτομα, που απομακρύνονται βίαια από αυτό που υπήρξαν, που φυτοζωούν εξόριστοι μέσα σε έναν άγνωστο εαυτό, πλήττει το σύνολο. Τα θεμέλια της κοινωνίας τα οποία ροκανίζονται από τη διεύρυνση του περιθωρίου, την «έκρηξη» της εξαθλίωσης, τις ορδές των κοινωνικών «απορριμμάτων», που αφαιρούν από κάθε κοινωνική έκφανση τον τίτλο της προόδου.