Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω το σχετικό σύνθημα του ΚΚΕ που τελευταία έχει υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι ακριβώς σημαίνει η πρόσκληση σε «ανυπακοή»; Το ΚΚΕ -και η Αριστερά γενικά- έχει μια ιδιαιτερότητα. Ενώ εκτιμά πως τα πάντα είναι ανοιχτά για τα στελέχη του σε επίπεδο καταγγελίας και κριτικής, την ίδια ώρα εμφανίζει μια παράξενη για την εποχή μας υπερευαισθησία στην όποια κριτική. Κοντολογίς, ο πλέον ακραίος και πολιτικά σχεδόν υστερικός επικριτικός λόγος των οικονομικών σχέσεων της αστικής δημοκρατίας θεωρείται από τους κομμουνιστές φυσιολογικός και αποδεκτός. Την ίδια ώρα, όμως, η άσκηση επιθετικής κριτικής στις δικές του θέσεις και αντιλήψεις καταγγέλλεται ως επικίνδυνος αντικομμουνισμός!
Λυπάμαι αν χαλάω κάποιων την ησυχία και πνευματική ραστώνη, αλλά η πρόσκληση της κοινωνίας σε ανυπακοή συνιστά επικίνδυνη κίνηση αμφισβήτησης των θεσμών και πρόκλησης κοινωνικής αναταραχής. Η ανυπακοή στους νόμους και στις επιμέρους διοικητικές διατάξεις, που προφανέστατα καλεί το ΚΚΕ να πράξουν οι πολίτες, οδηγεί σε κοινωνική αποσύνθεση με περισσότερο πιθανά θύματα τις κοινωνικές ομάδες που το κόμμα αυτό θα ήθελε να προστατεύσει και να ενισχύσει. Υποτίθεται ότι το ΚΚΕ απευθύνεται στα εργατικά στρώματα, στους χαμηλόμισθους φορολογούμενους και στους οικονομικά αδύναμους πολίτες που εξαρτώνται από την κοινωνική προστασία του δημόσιου τομέα. Η προτροπή σε ανυπακοή προφανέστατα δεν είναι δυνατόν να εξειδικευθεί κοινωνικά και εισοδηματικά. Είναι αδύνατον ένα κόμμα να απευθύνει τα συνθήματά του σε μέρος της κοινωνίας αφήνοντας κάποια άλλα απ’ έξω. Ούτε και εννοιολογικά είναι σε θέση να περιορίσει το εύρος επιρροής της συνθηματολογίας και της προτροπής του. «Ανυπακοή» δηλ. ποίων και σε τι ακριβώς; Αυτός που προφανέστατα θα πρέπει να πάψει να υπακούει θα πρέπει να είναι ο λαός. Κατά συνέπεια η προτροπή είναι προς όλους τους Ελληνες να αδιαφορούν για τους νόμους και τη δημόσια τάξη.
Αν υποθέσουμε πως η προτροπή αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στους «εργαζόμενους», τότε είναι ολοφάνερο πως μοναχά εκείνοι που ζουν άκοπα από εισοδήματα, τα παιδιά και οι άνεργοι, οφείλουν να υπακούουν στους νόμους και τα κελεύσματα της πολιτείας. Ολοι οι υπόλοιποι, εφόσον με κάποιο τρόπο εργάζονται και φορολογούνται, καλούνται να μην υπακούουν σε διατάξεις και νόμους. Το βασικό κάλεσμα, λοιπόν, θα μπορεί να ερμηνευθεί σαν πρόκληση άρνησης πληρωμής φόρων. Και, βίαιης ακόμη, αντίδρασης απέναντι σε όργανα της πολιτείας που θα θελήσουν να εφαρμόσουν τις οικονομικές και ποινικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης.
Δίχως μια σταθερή ροή φορολογικών εσόδων είναι αυτονόητο πως δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει έστω και στοιχειωδώς ένα οργανωμένο κρατικό σύστημα. Συνεπώς, συστήματα δημόσιας υγείας, συνταξιοδότησης, πρόνοιας και δωρεάν παιδείας θα οδηγηθούν σε κατάρρευση. Οι ισχυρές εισοδηματικά τάξεις θα είναι οι μόνες σε θέση να αντεπεξέλθουν σε ένα παρόμοιο καταιγιστικό τσουνάμι οικονομικής καταστροφής. Ιδιαίτερα, μάλιστα, στον τομέα της ασφάλειας που σε ένα καθεστώς γενικευμένης ανυπακοής θα καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Η ειρωνεία είναι πως η προτροπή του ΚΚΕ για ανυπακοή θα οδηγήσει στην εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση των συστημάτων δημόσιας ασφάλειας αλλά και στην ακόμη πιο ριζοσπαστική προοπτική της διαχείρισης της βίας στην κοινωνία από ιδιωτικούς εργολαβικούς φορείς. Δεν γνωρίζω αν αυτός είναι ο μελλοντικός οραματισμός του ΚΚΕ. Εκεί όμως οδηγούν οι προτροπές του.
Σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, το κάλεσμα σε ανυπακοή είναι αυτονόητο πως θα έχει πρώτα θύματα τους ίδιους τους κομμουνιστές. Η κατάλυση της έννομης τάξης θα οδηγήσει στην εφαρμογή του δίκαιου του ισχυρότερου. Με την ασυδοσία, βέβαια, των «ομάδων δράσης» της άκρας Δεξιάς. Και με την ισχυροποίηση της συντεταγμένης οικονομικής ολιγαρχίας. Να θυμίσω πως οι λαϊκές επαναστάσεις, που άλλαξαν σε σημαντικό βαθμό τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης και του κόσμου, εμφανίσθηκαν με τη χρήση της πυρίτιδας στην πολεμική τεχνολογία. Γιατί διευκολύνθηκε ο ευχερής εξοπλισμός μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.
Σήμερα το μονοπώλιο άσκησης οργανωμένης βίας περνάει και πάλι στις μεγάλες κεφαλαιουχικές μονάδες (μεγάλα κράτη με πανάκριβους υψηλής τεχνολογίας στρατούς ή ιδιωτικές τρομοκρατικές μονάδες ή εργολαβικοί μηχανισμοί αντίστασης σε αυτές). Τα συνθήματα οφείλουν να εδράζονται σε κοινωνικές πραγματικότητες, όχι να τις παραμορφώνουν καλλιεργώντας το έδαφος για θεσμική κατάρρευση και εφιαλτικά σενάρια συγκρούσεων.