«Ενα δυσάρεστο αίσθημα ανελευθερίας της έκφρασης αφήνει η κατάσταση στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο». Αυτό αναφέρει η καθηγήτρια του ιδρύματος κ. Μαίρη Μιμίκου σε επιστολή της, που έστειλε χθες το πρωί, προς τον πρύτανη κ. Σίμο Σιμόπουλο, όμως εκτιμώ ότι ανάλογα δυσάρεστα συναισθήματα (θλίψη; απορία; αμηχανία;) αφήνει σε πολλούς πανεπιστημιακούς αλλά και σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η σημερινή κατάσταση στο ΕΜΠ. Τι συμβαίνει; Φοιτητές και καθηγητές που αντιδρούν στον νέο νόμο για την τριτοβάθμια δεν επιτρέπουν στο πρυτανικό συμβούλιο του ιδρύματος να συνεδριάσει για να προκηρύξει εκλογές για τη νέα διοίκηση. Πέντε φορές έχουν προσπαθήσει τα μέλη του πρυτανικού, πέντε φορές οι αντιδρώντες δεν έχουν επιτρέψει στον πρύτανη και τους αντιπρυτάνεις να συνεδριάσουν…
Ας είμαστε σαφείς: Το θέμα των εκλογών θα μπορούσε να είχε κλείσει, φτάνει να υπήρχε βούληση των αρχών του ιδρύματος να προχωρήσουν στην εφαρμογή του νόμου. Ετσι, είναι φαιδρότητες -για εμπαιγμό κάνουν λόγο κάποιοι- όσα διαδραματίζονται με τις «άγονες προσπάθειες του πρυτανικού να συνεδριάσει» καθώς υπηρετούν μόνο τις εσωτερικές ισορροπίες δυνάμεων στο ίδρυμα.
Αυτή η μάχη χαρακωμάτων αποδεικνύει ότι στο ΕΜΠ υπάρχουν σήμερα δυνάμεις, που ονειρεύονται το ίδρυμα σε ένα ανάλογο με τον προ 40ετίας ρόλο του, δηλαδή ως προπύργιο της εξέγερσης κατά όλων των καθεστώτων που δεν έχουν την πολιτική νομιμοποίηση. Το πρυτανικό συμβούλιο θεωρεί ότι όσοι αντιδρούν εκφράζουν πλειοψηφικά το ίδρυμα και ζητάει το υπουργείο Παιδείας να διορίσει ένα Συμβούλιο Ιδρύματος. Ουσιαστικά, το πρυτανικό συμβούλιο του ΕΜΠ, το οποίο δεν μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο παρότι έχει εκλεγεί από τους πανεπιστημιακούς και τους φοιτητές του ιδρύματος, ζητάει από το υπουργείο να διορίσει διοίκηση η οποία θα είναι έωλη στην απαξίωση των πανεπιστημιακών και των φοιτητών καθώς δεν θα έχει εκλεγεί από την πανεπιστημιακή κοινότητα.
«Οταν μία Αρχή διοίκησης δεν μπορεί να συγκαλέσει ένα όργανο για να υλοποιήσει την πλέον επείγουσα νομική υποχρέωσή της, τότε βρίσκεται σε «ομηρία» και κατ’ αντιστοιχία και το ίδρυμα που διοικεί. Ομως, η Δημοκρατία δίνει διέξοδο τόσο στις πλειοψηφίες όσο και στις μειοψηφίες (που αρκετές φορές μπορεί να αποδειχθεί ότι έχουν και δίκιο) να εκφράζονται μέσα από τις εκλογές» λέει η κ. Μιμίκου στον κ. Σιμόπουλο. «Οταν αυτό δεν γίνεται, επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, δηλαδή ο νόμος του ισχυρότερου που εν προκειμένω και εκ του αποτελέσματος δεν φαίνεται να είστε εσείς» προσθέτει η καθηγήτρια. Οι κρίσιμες αποφάσεις ανήκουν στην ηγεσία του ιδρύματος και στην ακαδημαϊκή κοινότητά του. Εκτός κι αν τελικά στο σημερινό ΕΜΠ επικρατήσουν οι δυνάμεις του παρασκηνίου, που ξέρουν εύκολα να ελίσσονται και να κρύβονται πίσω από μεγαλοστομίες. Το ίδιο, άλλωστε, έχουν δείξει πολλοί νέοι του ’73, με την «ευέλικτη» πολιτική τους διαδρομή ώς σήμερα.