Φίλος Βρετανός, με ενδιαφέρον επενδυμένο σε σοβαρή κατάρτιση για τον πολιτισμικό χώρο της Μέσης Ανατολής, μου έθεσε ένα ερώτημα σχετικό με την ελληνική διαχείριση της τύχης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Μοιάζει ερώτημα περιθωρίου, ερώτημα πολυτελείας την ώρα που έχει επίσημα καταλυθεί η εθνική μας κυριαρχία και το ελλαδικό κράτος βρίσκεται υπό απηνή επιτρόπευση. Ομως, χτίζοντας την πληροφόρηση που απαιτούσε το ερώτημα ενός αλλοδαπού ενδιαφερόμενου, τόλμησα να προϋποθέσω τη χρησιμότητά της και για τον ελλειπτικά ίσως ενημερωμένο Ελλαδίτη σήμερα, κυρίως αυτόν που θα ήθελε να υπολογίσει το προσδόκιμο ιστορικής επιβίωσης του κρατιδίου μας.
Το ερώτημα του φίλου έλεγε: «Από την οθωμανική ακόμα περίοδο, η εκλογή του πατριάρχη Ιεροσολύμων ελέγχεται από την Αγιοταφική Αδελφότητα – που συγκροτείται μόνο από Ελληνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, η ιστορία αυτού του πατριαρχείου εξελίχθηκε με θλιβερό τρόπο: τα ελληνικά συμφέροντα έκαναν πολλές προσπάθειες να αποσοβήσουν την «αραβοποίηση» της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα Ιεροσόλυμα, παρ’ όλο που η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών είναι Αραβες. Αυτή η προσπάθεια διατήρησης του ελληνικού ελέγχου δεν έχει αποβεί επιβλαβής για την Ορθοδοξία; H δυνατότητα να είναι ο πατριάρχης αληθινός πατέρας (γεννήτορας) της ορθόδοξης πίστης, έχει σπαταληθεί. Βλέπεις να υπάρχει ελπίδα αλλαγής νοοτροπίας στον 21ο αιώνα»;
Του απάντησα: Για να διακρίνουμε λύση στο συγκεκριμένο, πολύ οδυνηρό πρόβλημα, μάλλον πρέπει να απαντήσουμε πρώτα σε ένα άλλο ερώτημα: Πριν από την ίδρυση του ελλαδικού εθνικού κράτους, το 1822, ποια ήταν τα γεωγραφικά σύνορα του Ελληνισμού; Την 1η Ιανουαρίου του 1822 η πρώτη Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο διακήρυξε, «ενώπιον Θεού και ανθρώπων», «την Πολιτικήν ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν του Ελληνικού έθνους, του αποσείσαντος τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν». Πριν από αυτή τη διακήρυξη, πού και πώς εντοπιζόταν η ύπαρξη και η ταυτότητα των Ελλήνων;
Αυτό το «πριν» περιλαμβάνει τέσσερις σχεδόν χιλιάδες χρόνια – η αρχαιολογική σκαπάνη πιστοποιεί ότι, από το 1900 π. X., είκοσι δύο ελληνικά φύλα είναι εγκατεστημένα ή περιφερόμενα (νομαδικά) στη γεωγραφική περιοχή από τη σημερινή Κροατία ώς το ακρωτήριο Ταίναρο, την Κρήτη, τα Μικρασιατικά παράλια, το ενδιάμεσο αρχιπέλαγος, την Κύπρο. Με κοινή γλώσσα, κοινή τέχνη εργαλείων, κοσμημάτων, κεραμικής. Και αυτή την ελληνική ενοείδεια, τουλάχιστον τη γλωσσική, την πιστοποιεί ο Οδυσσέας Ελύτης να σώζεται, σχεδόν ώς τις μέρες μας. Γράφει: «Οσο περίεργο κι αν φαίνεται, ο πριν από τους δύο παγκόσμιους πολέμους υπήκοος του μικροσκοπικού (ελλαδικού) κράτους ανάσαινε τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας. Οι δυνατότητές του να κινηθεί χωρίς διαβατήριο γλώσσας, καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της ώς κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία». Θα πρόσθετα τη Συρία και την Παλαιστίνη.
Ο Ελληνισμός μπήκε δυναμικά στην Ιστορία ως ιδιαιτερότητα «τρόπου»: Πάλη για να φωτιστεί η εγκυρότητα της γνώσης και η «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη, «κοινόν άθλημα» για να πραγματωθεί η «κοινωνία του αληθούς» στην «πόλιν» με γλώσσα και Τέχνη υπηρετικές του «πολιτικού αθλήματος». Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο ελληνικός «τρόπος» διεθνοποιείται, ενδιαφέρει πανανθρώπινα, γίνεται αυτονόητα οικουμενικός, κοσμοπολίτικος. «Τρόπος» – πολιτισμός χωρίς σύνορα, αλλά με σαφή ταυτότητα και συγκεκριμένη καταγωγή. Και χάρη στην πρόσληψη του Χριστιανισμού από τους πληθυσμούς της εξελληνισμένης ρωμαϊκής οικουμένης, σάρκωσε ο Ελληνισμός τη δυναμική της παγκοσμιότητας του εκκλησιαστικού ευ-αγγελίου.
Με την ιστορική αυτή αναδρομή θέλω να πω ότι η ελληνικότητα (αν ακόμα υπήρχε) θα ήταν η μοναδική δυνατότητα για να παραμείνει και το παλαίφατο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (αλλά και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας) υπερεθνικό, δηλαδή πραγματικά εκκλησιαστικό. Να μείνει ανυπότακτο στον επαρχιωτισμό, στη μιζέρια και στις ιδιοτέλειες των εθνικισμών – να σαρκώνει την εκκλησιαστική καθολικότητα. Αλλά πώς να γίνει αυτό, όταν οι κάποτε ανθούσες ελληνικές κοινότητες της Παλαιστίνης και της Συρίας έχουν εκλείψει και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων επανδρώνεται κυρίως από Ελλαδίτες, που μάλλον για «καλύτερη τύχη», δηλαδή για βιοπορισμό, καταφεύγουν εκεί, όχι από ζήλο διακονίας της εκκλησιαστικής οικουμενικότητας;
Ο εθνικιστικός ελλαδισμός φοβάται τον αραβικό πληθυσμό που αποτελεί το λαϊκό σώμα (τη σημερινή ιστορική σάρκα) του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Αν καταλαβαίναμε οι Ελλαδίτες ότι η ελληνικότητα δεν εντοπίζεται στο αίμα, στη βιολογική διαδοχή, αλλά στη διαδοχή του «τρόπου» που αφορά πανανθρώπινα, είναι εξ ορισμού οικουμενικός (και μόνο υπηρετείται αυτός ο «τρόπος», δεν εξουσιάζει), τότε θα είχαμε πείσει τους Αραβες για το προφανές και αυτονόητο: Οτι αν το Πατριαρχείο γίνει αραβικό ή ελλαδικό, θα σβήσει αναπότρεπτα μέσα στη μιζέρια τού επαρχιωτικού εθνικισμού και στην πλημμυρίδα της μουσουλμανικής θρησκοληψίας. Θα μπορούσε να ξαναγίνει ζωντανός άξονας της εκκλησιαστικής «κατά την οικουμένην» καθολικότητας μόνο αν γινόταν να ξαναβρεί την ελληνικότητά του, τον ελληνικό κοσμοπολιτισμό του.
Αλλά αυτά όλα είναι μια σκέτη ουτοπία, αφού το ίδιο το ελληνώνυμο εθνικό κράτος έχει πια αφελληνιστεί. Πασχίζει, 190 χρόνια τώρα, να αποβάλει, με κάθε τρόπο, την ευθύνη και την προνομία της ελληνικής οικουμενικότητας, να υποταχθεί, από επαρχιώτικη ξιπασιά και μόνο, στον μιμητισμό, στον μεταπρατισμό. Δυο αιώνες τώρα παλεύουμε να αποδείξουμε ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν»: επιλέξαμε να είμαστε μια καθυστερημένη στο διηνεκές, ως προς το ευρω-αμερικανικό ίνδαλμά μας, βαλκανική επαρχία.
Με ποιον να συζητήσεις στο σημερινό Ελλαδιστάν έστω και το θεωρητικό ενδεχόμενο ρεαλιστικής επανίδρυσης του εθνικού κράτους των Ελλήνων με στόχο να υπηρετεί ο πολιτειακός – κρατικός οργανισμός (με την κάθε παραμικρή θεσμική πτυχή και λειτουργία του) την πανανθρώπινη εμβέλεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Ιδιαιτερότητας της πολιτικής, της γλώσσας, της μεταφυσικής αναζήτησης. Το λεξιλόγιο των διαχειριστών ή διεκδικητών της εξουσίας στο εθνικό μας κράτος δεν επαρκεί για να αντιληφθούν τη διαφορά του εθνικιστικού επαρχιωτισμού από την πολιτισμική οικουμενικότητα – έχουν «άγνωστες λέξεις», σχεδόν όλες, και μόνο στη διατύπωση του προβληματισμού.
Ο Βρετανός νομίζω θα με καταλάβει. Γιατί «μετέχει ελληνικής παιδεύσεως».