Η κηρυχθείσα από τα δικαστήρια παράνομη απεργία στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας ξαναφέρνει με ένταση το δίλημμα που έχουν αντιμετωπίσει όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Αν δοκιμάσουν να επιβάλουν τον νόμο με τα μέσα που τους παρέχει το κράτος, φοβούνται ότι κινδυνεύουν να πέσουν από το πεζοδρόμιο και να δώσουν την εξουσία στους αντιπάλους. Αν υποχωρήσουν, όπως έχουν κάνει πάντα, κερδίζουν χρόνο στην εξουσία συσσωρεύοντας όμως προβλήματα στη χώρα και ταΐζοντας το θηρίο της ακυβερνησίας. Ως πρόσφατα, ο δανεισμός επέτρεπε ενδοτικότητα σε κάθε είδος εκβιασμούς κι έτσι καταντήσαμε εδώ. Τώρα τέτοια λύση δεν προσφέρεται, η κυβέρνηση είναι με την πλάτη στον τοίχο, τι πράξωμεν;
Τα μέχρι σήμερα μέτρα που έχει εφαρμόσει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης δίνουν, όλο και πιο πολύ, την εντύπωση ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος που αγωνίζεται να σωθεί χωρίς ν’ αλλάξει και χωρίς να θίξει τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων. Αυτές είναι πια γνωστές. Περικοπές μισθών και συντάξεων και υψηλότατη φορολογία αποτελούν τεχνοκρατικές λύσεις για την επίτευξη αριθμητικών στόχων αλλά, ακόμη και οι σκληροτράχηλοι δανειστές μας, όπως φάνηκε από τα σχόλια της τρόικας για τον πρόσφατο φορολογικό νόμο, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος. Η συνταγή της αφαίμαξης που έχει επιλεγεί μπορεί ενδεχομένως να δουλέψει από μόνη της για να αντιμετωπίσει παροδικές δυσκολίες, αλλά δεν προσφέρεται για τη θεραπεία μακροχρόνιων κρίσεων, εκτός αν συνδυάζεται με μονιμότερα και ισχυρότερα μέτρα, δηλαδή διαρθρωτικές αλλαγές. Χωρίς τέτοιες, η αύξηση της ανεργίας, συνεχής πτώση του διαθέσιμου εισοδήματος, καταδίκη σε θάνατο της εναπομείνασας βιομηχανικής βάσης οδηγεί σε καθοδικό σπιράλ και χρόνια ύφεση. Μόνο η εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών, μείωση του δημόσιου τομέα, αξιολόγηση προσωπικού, άνοιγμα επαγγελμάτων, ένα απλό φορολογικό σύστημα, κ.ά., θα αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη και θα φέρουν επενδύσεις.
Πολιτικά, τα μέτρα ώς τώρα χτυπούν τους φυσικούς συμμάχους της κυβέρνησης. Τη φέρνουν αντιμέτωπη με εκείνες τις ομάδες του πληθυσμού που κυρίως υφίστανται τις θυσίες, που δεν έχουν οργανωμένη προστασία, και που θα ήσαν διατεθειμένες να στηρίξουν σκληρά μέτρα αν έβλεπαν ότι το βάρος μοιραζόταν δίκαια και υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης. Με την ολιγωρία της στην εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών η κυβέρνηση εμφανίζεται να ευνοεί εκείνους που δεν θα γίνουν ποτέ ειλικρινείς οπαδοί αυτής, ή οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης. Εκείνους που πάντα εξαγοράστηκαν με κεκτημένα. Τα προνόμια αυτά η χώρα δεν είναι πια σε θέση να τα συντηρεί αλλά οι κάτοχοί τους δεν δέχονται να τα χάσουν και οι ηγεσίες τους προκαλούν με δυναμικό τρόπο το κράτος. Δυστυχώς φαίνεται ότι ο δρόμος προς την οικονομική ανάκαμψη θα πρέπει να περάσει και μέσα από σύγκρουση. Τελικά να φανεί ποιος κυβερνά, η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ή τα διάφορα συμφέροντα; H απεργία στις συγκοινωνίες δίνει μια ευκαιρία στην κυβέρνηση να αρχίσει την αντίστροφη φορά.
* Ο κ. Παναγής Βουρλούμης είναι πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ.