O Christy Brown, ο νεαρός παραπληγικός ήρωας της ταινίας «το Αριστερό μου Πόδι», που έδωσε το πρώτο Οσκαρ σε ηλικία 32 ετών στον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις το 1989, είναι πάντα μαζί του. Είναι ο «αόρατος φίλος» που κάθε παιδί έχει για να τον συντροφεύει. Στα 55 του χρόνια, με σώμα αθλητή και πρόσωπο σαν σκαλισμένο σε μάρμαρο, ο Ντάνιελ εξακολουθεί να έχει καρδιά παιδιού, κι αυτό φανερώνει το τρυφερό του βλέμμα στα γαλανοπράσινα ιρλανδέζικα μάτια του και στο χαμόγελό του που δεν έσβησε ούτε στιγμή, όταν διάβηκε το Πρότυπο Κέντρο «Πόρτα Ανοιχτή» της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών στην Αργυρούπολη. Ηταν στις 23 Ιανουαρίου 2013, την επομένη της προβολής της ταινίας του «Λίνκολν» στο «Παλλάς» τα έσοδα της οποίας, σύμφωνα με επιθυμία του διάσημου Αγγλοϊρλανδού ηθοποιού, πήγαν στους σκοπούς του έργου της εταιρείας.
«Εχω ανθρώπους που αγαπώ στην Ελλάδα και με πρώτη ευκαιρία θα πάρω το αεροπλάνο και θα ‘ρθω να τους βρω» είπε στην υπουργό Πολιτισμού Ολγα Κεφαλογιάννη όταν τον ξενάγησε στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση είναι τα αγαπημένα του, αυτά έρχεται να ξαναβρεί ο ώριμος, πολυβραβευμένος -2 Οσκαρ κι ένα τρίτο αναμένεται στις 24 Φεβρουαρίου!- πολιτικοποιημένος, πάντα κατά της βίας, κοινωνικά ευαίσθητος άνδρας. Είχαν όλα μαζευτεί σαν τα σπουργίτια στη μέσα είσοδο για να τον υποδεχθούν. Γι’ αυτά, όπως και για κείνον, αυτή ήταν η μεγάλη τους μέρα στο νέο χρόνο 2013!
Ολα τα χέρια απλώθηκαν να τον χαιρετήσουν, όλα τα λαμπερά μάτια καρφώθηκαν πάνω του, και όταν του πρόσφεραν μικρό μπουκέτο με λουλούδια, εκείνος έχωσε το πολυφωτογραφημένο πρόσωπό του μέσα σε αυτά και μύρισε βαθιά – είχε φθάσει πάλι στον προορισμό του!
Πατέρας ο ίδιος τριών αγοριών, του Γκάμπριελ από τον δεσμό του με τη Γαλλίδα Ιζαμπέλ Ατζανί και των Ρόναν-Καλ και Κάσελ Μπλέικ από τον γάμο του με τη σκηνοθέτιδα Ρεμπέκα Μίλερ, κόρη του συγγραφέα Αρθουρ Μίλερ, βγάζει από πάνω του ευθύνες και υποχρεώσεις και ξαναγίνεται ο απλός γλυκύτατος Ντάνιελ που ο παππούς του, από τη μητέρα του, ο σερ Μάικλ Μπάλκον τον έπαιρνε από το χέρι και αντί για το πάρκο, τον πήγαινε στα δικά του Ealing Studios του Λονδίνου για να παίξει… κινηματογράφο!
Εχει όμως και μια άλλη, επίσης δική του οικογένεια στην Αθήνα, που την αγαπά και που το έργο ζωής της, επίσης πιστεύει και στηρίζει! Είναι η οικογένεια του Κώστα και της Δάφνης Οικονόμου που τα παιδιά τους: ο σκηνοθέτης Γιώργος Οικονόμου ήταν συμφοιτητής του στο Old Vic Theatre School, όπου φοίτησε ο Daniel τρία χρόνια στο Μπρίστολ. Και η Μαριάννα, βραβευμένη φωτογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, που τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στο μεγάλο θέατρο του Κέντρου.
Τα παιδιά, τα περισσότερα σε αναπηρικά καροτσάκια, άλλα υποβασταζόμενα και άλλα να περπατούν, να χορεύουν, ώς και να πατινάρουν με θαυμαστή άνεση, τον περίμεναν ανυπόμονα. Είναι γι’ αυτά ο Μεγάλος Φίλος που όμως ανάμεσά τους ξαναγίνεται το τρυφερό αγόρι, ο νεαρός Κρίστι Μπράουν, που με το αριστερό του πόδι έβαζε την πλάκα στο γραμμόφωνο και ανακάλυπτε τον κόσμο της μουσικής στην ταινία του πρώτου του όσκαρ! Και είχαν ετοιμάσει μία άρτια θεατρική παράσταση, με πράξεις, με ηθοποιούς, με χορούς, τραγούδια, video τα θαυμαστά παιδιά της «Πόρτας Ανοιχτής», μαζί με τις δασκάλες, τους φυσιοθεραπευτές, τις εθελόντριες που τα φροντίζουν καθημερινά, ολοχρονίς, και τους ανοίγουν πόρτες στη ζωή, στην εκπαίδευση και σε μια ενηλικίωση με χαρές παρά τις δυσκολίες!
Στην πρώτη σειρά, ανάμεσα στους Οικονόμου και στις συνοδούς του με νεότερο μέλος της συντροφιάς τον 9χρονο Αλέξη, γιο της Μαριάννας, ο σταρ Ντάνιελ πέταξε από πάνω του με χαρά κάθε υποχρέωση και έγινε θεατής στην παράσταση που κερδίζει το «Οσκαρ του Δικαιώματος στη ζωή και στη χαρά!».
Σε κείμενα, απλά και ποιητικά της κ. Δάφνης Οικονόμου, η παράσταση «Χριστός γεννάται σήμερον» παρουσιάστηκε από δύο ομάδες της Λέσχης -τη θεατρική και τη χορευτική- καθώς και από τη Χορωδία της «Πόρτας Ανοιχτής» και από παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημόσιου δημοτικού σχολείου – όπως εξηγεί το καλαίσθητο πρόγραμμα.
Με τη συμμετοχή παιδιών, ενηλίκων, προσωπικού και εθελοντών αντιπροσωπεύεται ολόκληρη η «Πόρτα Ανοιχτή» και, όπως γράφει η πρόεδρος Δάφνη Οικονόμου «η παράσταση ας είναι σαν ένα μικρό δώρο, ένα μήνυμα ελπίδας σε μια πολύ δύσκολη, για όλους μας εποχή».
Κάθε σκηνή, κάθε χορός και τραγούδι πνιγόταν στο χειροκρότημα. Πρώτος χειροκροτούσε ο πιο καλός ο θεατής ο Ντάνιελ που έμοιαζε απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτά που έβλεπε κι αυτά που ένιωθε. Τα παιδιά με το ήθος και την αγάπη για ζωή έδιναν το δυσκολότερο μάθημα υποκριτικής στον διασημότερο ηθοποιό της εποχής μας!
Δεν άφησε χεράκι να μη σφίξει, αγόρια και κορίτσια που να μην πάρει στην αγκαλιά του για να φωτογραφηθεί από τις εθελόντριες. Τα όμορφα προσωπάκια δίπλα στο δικό του, η αγάπη και η εμπιστοσύνη ανάμεσά τους εξηγούσαν τον δυνατό δεσμό που ενώνει τον Ντάνιελ με την Ελλάδα και την αποστολή της «Πόρτας Ανοιχτής»! Και μετά, σαν πατέρας της «Πόρτας Ανοιχτής» έκοψε την πίτα, έδωσε στον καθένα το κομμάτι του, μαζί με ένα γλυκό λόγο και μια αγκαλιά… Εφυγα κρατώντας το κομμάτι της πίτας μου, κοιτάζοντας πίσω, σαν τελευταία σκηνή μιας ταινίας που έχω δει ήδη τρεις φορές – τον Ντάνιελ με τα παιδιά.