Καλώς ή κακώς, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που επωμίσθηκαν τη δύσκολη αποστολή της παραμονής της χώρας στο ευρώ δίνουν όλες μαζί αυτήν τη μάχη. Και επειδή η χώρα βρίσκεται σε έναν ιδιότυπο «πόλεμο» δεν χωρούν προσωπικές φιλοδοξίες, μικροϋπολογισμοί ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες.
Και όμως. Αυτή την ώρα παρατηρούνται διαλυτικά φαινόμενα.
Εχουμε πρώτα απ όλα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία επιμένουν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση «μέσα από τα κουτάκια τους». Ορισμένοι προσπαθούν να φανούν αρεστοί σε κάποιους και να μην εφαρμόσουν δυσάρεστες κυβερνητικές αποφάσεις. Αλλοι δεν συνεννοούνται με συναρμόδια υπουργεία και σηκώνουν δική τους παντιέρα στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων ή της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν πάει, όμως, πουθενά έτσι το πράγμα. Βεβαίως και χρειάζεται καλύτερος συντονισμός, αλλά θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και η ανάγκη μιας συλλογικότητας και αφοσίωσης σε κοινούς στόχους.
Το δεύτερο ανησυχητικό φαινόμενο είναι οι έριδες εντός του κυβερνητικού μπλοκ. Δεν είναι η ώρα να τσακωθούμε τώρα για το ποιος έκανε τι πριν κάτι χρόνια. Ούτε είναι η ώρα να στοχοποιηθεί κάποιος, επειδή είναι «τεχνοκράτης» ή δεν ανήκει στο κόμμα των δικών μας προτιμήσεων. Αυτός ο καυγάς είναι πολύ «μικρός» για τις περιστάσεις και δεν αφορά τους πολίτες που επικροτούν τη σταθερότητα, αλλά αγωνιούν να δουν λίγο φως στην πραγματική οικονομική τους κατάσταση. Είναι κρίσιμες, ιστορικές οι στιγμές που ζούμε. Και απαιτούν απ όλους μας μεγάλη υπευθυνότητα, αυτό δηλαδή που έλειπε από το πολιτικό σύστημα και φτάσαμε στη χρεοκοπία…