Ο Αβραάμ και η Ραχήλ

1' 51" χρόνος ανάγνωσης

Στην ταινία «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν εμφανίζεται όχι απλώς να διεκδικεί τις ψήφους ορισμένων Δημοκρατικών για να εξασφαλίσει τη θέσπιση της 13ης τροπολογίας του αμερικανικού Συντάγματος που προέβλεπε την κατάργηση της δουλείας το 1865, αλλά να αποδίδει συμβολική σημασία στην παρουσίαση της σχετικής νομοθεσίας ως προϊόντος διακομματικής συναίνεσης. Στην κινηματογραφική κριτική του στο τελευταίο τεύχος του New York Review of Books ο Ντέιβιντ Μπρόμγουιτς κάνει λόγο για αναχρονισμό, αφού ο Λίνκολν ήταν ένας περήφανος Ρεπουμπλικανός που άρπαζε κάθε ευκαιρία για να το διακηρύξει. Εξάλλου «η ενεργή αντιπαράθεση, που κάποιοι πολιτικοί σήμερα αποκηρύσσουν ως μικροκομματική κοκορομαχία, ήταν για εκείνον πολιτική καθημερινότητα», διευκρινίζει ο συντάκτης του περιοδικού.

Υπό το σημερινό πρίσμα θα ήταν πράγματι λογικό να επιδιώξει ο Λίνκολν την ψήφιση ενός τόσο κρίσιμου άρθρου με την ευρύτερη δυνατή υποστήριξη από βουλευτές και των δύο κομμάτων. Το είδαμε στην περίπτωση του δημοσιονομικού γκρεμού, που απεφεύχθη την Πρωτοχρονιά όταν τα δύο αμερικανικά κόμματα στο Κογκρέσο συμφώνησαν σε ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα. Χθες η συνεννόηση αυτή επαναλήφθηκε στο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση, καθώς και οι Ρεπουμπλικανοί μοιάζουν πρόθυμοι να το υποστηρίξουν για να αποδείξουν στους ισπανόφωνους ψηφοφόρους ότι δεν είναι μισαλλόδοξοι και ρατσιστές.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης οι περισσότερες δοκιμαζόμενες χώρες της Ευρωζώνης αποφάσισαν να χαράξουν μια εθνική στρατηγική, που δεν θα μεταβάλλεται ανάλογα με την εναλλαγή κυβερνήσεων στην εξουσία. Ακόμη και στην ακμάζουσα Γερμανία το γεγονός ότι η αντιπολίτευση απέσπασε μετά τις πρόσφατες εκλογές στην Κάτω Σαξονία τον έλεγχο του δεύτερου κοινοβουλευτικού σώματος δεν προοιωνίζεται υπονόμευση όλων των κυβερνητικών νομοσχεδίων. Θα μπορούσε μεν να το κάνει, αλλά θα το αποφύγει. Γιατί; Λόγω κοινοβουλευτικής ωριμότητας και εδραιωμένης κουλτούρας διακομματικού διαλόγου.

Μόνο στη σημερινή Ελλάδα η συνεννόηση δεν συνιστά αντικείμενο διεκδίκησης. Οι διακομματικοί συμβιβασμοί αποτελούν σχεδόν όνειδος. Το ξεκατίνιασμα και η υστερία είναι η πάγια κοινοβουλευτική πρακτική. Τα τουρκικά σίριαλ μοιάζουν με ύστερες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου μπροστά σε αυτά που εκτυλίσσονται στο κανάλι της Βουλής.

Για να μην αδικήσουμε πάντως το σώμα, προχθές καταγράφηκε μια σπάνια περίπτωση διακομματικής συσπείρωσης: ήταν η στιγμή κατά την οποία βουλευτές της Ν.Δ., του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ προπηλάκισαν τη βουλευτίνα των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή, υπεραμυνόμενοι της μνήμης του πατέρα της συναδέλφου τους Σοφίας Βούλτεψη, η οποία έκλαιγε γοερά στο καφενείο της Βουλής.

comment-below Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή
MHT